عکسهای قدیریان در سیاتل
شادی قدیریان یکی از عکاسان شناخته شده ایرانی در جهان است، به تازگی دو مجموعه عکس از وی در سیاتل در کنار آثار 4 زن هنرمند دیگر به نمایش درآمد.
شادی قدیریان عکاسی است که بر خلاف رسم معمول عکاسان شهیرمان در بطن فضای عکاسی داخل ایران متولد شده است.
عکس های او، بیشتر از منظر فمینیستی (و حتی گاهی خاستگاه جغرافیاییشان) مورد بحث و مطالعه قرار گرفته اند، و به هر حال باید قبول کرد که نمی توانیم آثاری چون مثل هر روز و یا هیج هیچ را ببینیم و نسبت به زنانگی جاری در این تصاویر بی تفاوت باشیم.
به نظر مجموعه قاجار، نخستین مجموعه و شاید از جهاتی موقق ترین مجموعه خانم قدیریان، هنوز هم تازه گی ها یی در خود نهان کرده است: شاید در نگاه اول عکس های این زنان قاجاری که پپسی می خورند، گیتار می زنند و استعداد خوبی برای رفتن به شب نشینی ها و یا کلاس های مدیتیشن و یوگا دارند کمی توی ذوق بزند، اما این ها یادآور همان تناقضاتی هستند که در پایین و بالای جامعه امروز ایران به چشم می خورد.
کمی پیش، دوستی که در دانشگاه ناپولی ایتالیا مشغول ارائه پایان نامه اش در باب عکاسی معاصر ایران بود می گفت که استاد راهنمایش امبرتو اکو - نشانه شناس بزرگ ایتالیایی - این مجموعه را بسیار دوست داشته و یکی از عکس ها اکو را به ندیمه های دیه گو ولاسکزارجاع داده است.
دو مجموعه عکس از «شادی قدیریان» این روزها در مرکز عکاسی NW شهر سیاتل میزبان مخاطبان بود.
مرکز عکاسی NW در شهر سیاتل آمریکا، این روزها میزبان نمایشگاهی از آثار پنج هنرمند زن آسیایی از کشورهای ایران، هند و افغانستان بود.
این پنج هنرمند در عکسهای خود به بررسی ابعاد مختلف و نقش زن در کشورهایشان با توجه به ساختارهای فرهنگی و مذهبی، محدودیتهای بیانی و رسانههای گروهی پرداختهاند.
قدیریان دربارهی آثارش میگوید:« این عکسها مانند آیینهای هستند که احساس درونیم را در آن زمان بازتاب میدهند؛ احساسی از سرگردانی میان سنت و مدرنیته.»
مجموعه عکسهای «زنان قاجار» و «نیل، نیل» از شادی قدیریان نیز بخشی از آثار حاضر در این نمایشگاه بود.
«شادی قدیریان در مجموعه «زنان قاجار» که مربوط به سال 1998 است، تحت تاثیر پرترههای استودیویی که در اواخر قرن نوزدهم به هنگام حکومت قاجاریه در ایران رواج داشته با استفاده از نقاشیهایی که به عنوان پسزمینه در آتلیهها به کار میورند و ترکیب آنها با زنان جوانی که لباسهای سنتی آن دوران را بر تن دارند و هرکدام حامل نشانههایی از دنیای مدرن امروزی هستند کنکاشی ظریف و جسورانه در موقعیت و محدودیتهای زن ایرانی در طول تاریخ سیاسی و اجتماعی کشورش داشته است.
قدیریان دربارهی آثارش میگوید:« این عکسها مانند آیینهای هستند که احساس درونیم را در آن زمان بازتاب میدهند؛ احساسی از سرگردانی میان سنت و مدرنیته.»
غزاله سامیزی عکاس افغان ساکن آمریکا نیز با مجموعهای از عکسها و چیدمانهای خود به بیان تفاوتهای زندگی روزمره زنان افغانستان با زنان غربی بپردازد.
مانجیرا شارما هنرمند هندی نیز با استفاده از نشانههای آشنا در هنر سرزمینش به بازسازی 9 پرتره کلاسیک از خدایان اساطیری در فرهنگ بودایی پرداخته و پریا کامبلی دیگر هنرمند هندی نیز با عکسهای ترکیبی و صحنهآرایی شده روی مسالهی ناپایداری و شکافهای فرهنگی در اثر مهاجرت متمرکز شده و آنو پالاکونا متیو سومین هنرمند اهل کشور هند با پرترههای تاریخی به جای مانده از ساکنان هندوستان و سرخپوستان بومی آمریکا در جستجوی یافتن شباهتهای انسانی بود.
مرکز عکس NW فعالیت خود را از اوایل دهه 1980 میلادی به عنوان یک مدرسه آموزش عکاسی در شهر سیاتل آغاز کرد و در حال حاضر تبدیل به یکی از بزرگترین و مهمترین مراکز فرهنگی و هنری در غرب این کشور شده است که به طور تخصصی به عکاسی معاصر میپردازد.
فراوری: سمیه رمضان ماهی
بخش هنری تبیان
منبع:
ایسنا
سایت عکس بازی
سایت شخصی شادی قدیریان