خیمه امیر تنها

ظهر است و صفِ بلندِ دشمن

ظهر است و حسین و آفتاب است

در خیمه این امیر تنها

مانند همیشه ، قحطِ آب است

ظهر است و هجوم ابر غربت

بر گِردِ حَرَم ، کبوتری نیست

آنها همه رفته اند و دیگر

عباس و علیِ اکبری نیست

می آید و می کند نگاهی

بر خیمه که ساکت و غمین است

انگار که آخرین نگاه است

دلگیرترین نگاه این است

آن سوی ، برای کشتن او

صفهای بلندِ تیغ و دشنه است

این سوی میان خیمه خود

دلواپس کودکانِ تشنه است

از دامن این کویر بی نور

تا دورترین ستاره ، تا اوج

بخش کودک و نوجوان تبیان

منبع: موعود

مطالب مرتبط:

پاییز

گل و پرنده و برگ

یک هفته به انتظار ماندم

انتظار بهار

نارنج پارساله!

صورت تو