تبیان، دستیار زندگی
استاد در بیان دلیل عزیمت به عراق (شهر نجف اشرف ) برای ادامه تحصیل در كتاب كیمیای هستی چنین نوشته اند كه : « رفت و آمد علاقمندان و همشهریان را به منزل والد و معاشر بیش از اندازه را بلائی برای ادامه تحصیل دیدم لذا تصمیم به عزیمت به عتبات مقدسه و انتقال به ح
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :

در محضر علم

آیت الله نجومی

استاد در بیان دلیل عزیمت به عراق (شهر نجف اشرف ) برای ادامه تحصیل در كتاب كیمیای هستی چنین نوشته اند كه : « رفت و آمد علاقمندان و همشهریان را به منزل والد و معاشر بیش از اندازه را بلائی برای ادامه تحصیل دیدم لذا تصمیم به عزیمت به عتبات مقدسه و انتقال به حوزه نجف اشرف گرفتم ».

دوران جوانی و تحصیل علوم حوزوی

علاقه به دانش دینی، از همان كودكی در وجود سید مرتضی شكفت و با خواندن كتاب های دینی و اخلاقی و نیز تشویق عمه اش به اوج خود رسید.

استاد در سال 1314 شمسی در دبستان هدایت كرمانشاه  به تحصیل پرداخته و تا كلاس ششم همانجا بود.

سپس در سال 1321 و 1322 دوران اول و دوم دبیرستان را نیز گذرانده و ضمن رها كردن تحصیل در مدارس دولتی  به  تحصیل دروس حوزوی پرداخته‎اند.

ایشان در بیان  خاطرات این بخش از زندگیشان اشاراتی به خاطرات شیرینی چون مراوده و رفت آمد علمای بزرگ شیعه به منزل پدریشان و كسب فیض از حضور این بزرگواران نموده و خاطرات تلخ اشغال كرمانشاه توسط نیروهای انگلیسی در شهریور 20 و رژه اشغالگران در خیابان مدرس (سپه سابق ) را نیز به یاد  می آورند .

ازاین رو، وی در سال 1321 شمسی هنوز پانزده سال بیش نداشت كه از كلاس دوم دبیرستان، تحصیلات را رها كرد و در مسیری گام نهاد كه آینده علمی دیگری برای او رقم زد.

سید مرتضی برای خواندن درس های حوزوی به درس طلبگی روی آورد و مشغول خواندن جامع المقدمات شد.

این حالت نورانی و عرفانی كه به بركت انوار قدسیه عالمان در دل سید مرتضی شكل گرفت، سبب شد در طول تحصیل و انتخاب استادان، همواره نزد اشخاص والا و پاك به تحصیل بپردازد.

در زمانی كه هیچ مدرسه علوم دینی و هیچ طلبه ای در كرمانشاه  نبود ایشان تحصیل علوم حوزوی را نزد پدرشان و دیگر اساتید شهر آغاز نمودند تا اینكه پس از گذشت چند ماهی از این جریان علمای كرمانشاه به امر حضرت آیت الله آقا سیدابوالحسن اصفهانی حوزه ی علمیه را در كرمانشاه پایه گذاری نموده و در مسجد  حاج شهباز خان اولین مدرسه علوم دینی  تشكیل شد .

سید مرتضی نجومی به فراست دریافته بود كه برای طیّ طریق، باید استادی نیك داشت؛ چرا كه دم مسیحایی و گرم پیر طریقت می تواند سالك را به سوی آینده ای درخشان و سعادتی كامل رهنمون شود.

 بنابراین، عزم خود را جزم كرد و همت خویش را بلند داشت تا در مسیری كه در آن گام نهاده بود، عمر گران مایه اش را به بطالت نگذراند و از لحظه لحظه آن بهره ببرد.

سید مرتضی جامع المقدمات را نزد آقای میرزا ابراهیم خواند. میرزا ابراهیم، مردی فاضل بود كه دانشش در ادبیات عربی زبانزد بود. وی علاوه بر تدریس ادبیات، برای امرار معاش، گاهی نیز به صحافی و تجلید كتاب های قدیمی می پرداخت. همین امر سبب شد سید مرتضی این فن را از او بیاموزد و به بازسازی كتاب های پدرش بپردازد.

سید مرتضی جامع المقدمات را به پایان رساند و به همراه چند طلبه دیگر (مرحوم آیةاللّه شیخ مجتبی حاج آخوند) ، مقدار بسیاری از شرح لمعه را در محضر پدرش خواند و كمتر از دو سال، قوانین را فراگرفت.

كم كم نجواهایی درونی در ذهن سید مرتضی شكل می گرفت و او را وادار می كرد تا با دیدی بازتر برای آینده اش تصمیم بگیرد.

سرانجام روزی دل به دریا زد و به پدرش گفت تصمیم دارد به نجف اشرف برود و درس های خود را تكمیل كند. پدرش از این تصمیم فرزند بسیار خرسند شد و او را تشویق كرد.

زندگی در نجف اشرف

استاد در بیان دلیل عزیمت به عراق (شهر نجف اشرف ) برای ادامه تحصیل در كتاب كیمیای هستی چنین نوشته اند  كه :

« رفت و آمد علاقمندان و همشهریان را به منزل والد و معاشر بیش از اندازه را بلائی برای ادامه تحصیل دیدم لذا تصمیم به عزیمت به عتبات مقدسه و انتقال به حوزه نجف اشرف گرفتم ».

ایشان در سال 1329 شمسی( 6 محرم 1369 قمری ) رهسپار نجف اشرف شد و حدود یك ماه در مدرسه سید محمدكاظم یزدی ماند.

پس از آن، به مدرسه بزرگ آیت الله آخوند خراسانی رفت و از آنجا نیز راهی مدرسه حاج میرزا خلیل شد. پس از چند ماه نیز به مدرسه علمیه وسطای مرحوم آخوند قدم گذارد.

آقا سید مرتضی در همان چند روز اقامت در نجف، نامه ای برای پدرش نگاشت و او را از حال و روز خود باخبر ساخت. پدرش، آیت الله سید محمدجواد نجومی نیز در پاسخ نامه اش، وی را به بهره گیری مفید از ایام اقامت در آن شهر علم و اجتهاد و استمداد از وجود مقدس علی بن ابی طالب(ع) سفارش و تأكید كرد، روزی دو بار به زیارت آن بارگاه پاك و نورانی مشرف شود.

پس از پایان عزاداری های محرم و صفر، درس های حوزه آغاز شد و طلبه جوان، برای بهره گیری از خرمن دانش بزرگان، در پیشگاه آنان زانوی ادب و شاگردی زد و هرچه گفتند، به نیكی آموخت.

وی در محضر حضرات آیات میرزا علی آقا فلسفی(باقی مانده شرح لمعه، قوانین و رسائل)، حاج سید علی بهشتی و حاج سید محمد روحانی(رسائل و کفایه) سید عبدالاعلی سبزواری(مکاسب) و سید احمد اشکوری نجفی (استصحاب رسائل)، سطوح عالیه را کامل نمود و پس از آن در درس خارج آیات عظام سید محسن حکیم، سید محمود شاهرودی و سید عبدالهادی شیرازی، و بیش از همه آیةاللّه میرزا محمد باقر زنجانی 17 سال حاضر شد و تقریرات دو دوره درس اصول ایشان را نوشت و مبانی علمی اش را استوار ساخت و از سوی معظم له و آیةاللّه العظمی سید عبدالاعلی سبزواری موفق به دریافت اجازه اجتهاد گردید.

او در نجف دلبسته و شیفته مرحوم میرزا باقر زنجانی و علامه بزرگ شیخ آقا بزرگ تهرانی و علامه امینی بود و هماره در محضر آن سه بزرگوار حاضر می‎شد و از شاگردان خصوصی و ویژه ایشان بود و آنان هم بدو کمال الفت و علاقه را داشتند.

وی در طول این مدت، در كلاس های بسیاری شركت كرد و تا زمانی كه ازدواج و منزلی را اجاره كند، در آن مدرسه ماند كه این اقامت بیش از چهار سال به طول انجامید.


منابع:

کتاب کیمیای هستی زندگی نامه خودنوشت آیت الله نجومی، به اهتمام محمد علی سلطانی

سایت پژوهش

تهیه و فروآوری: عبداله فربود، گروه حوزه علمیه تبیان