روز دوم محرّم، نماد پایداری

این شب ها باید به سوگ نشست. هر شب به سوگ ستاره ای از آسمان حسین(علیه السلام). هر یک از شب های محرم به نام یکی از شهدا یا وقایعی مرتبط با جریان کربلا نام گذاری شده است. نام گذاری این شب ها با گذشت زمان صورت گرفته و واضع خاصی ندارد. این کار از طرف مداحان و ذاکران اهل بیت و بر اساس جایگاه شهیدان کربلا، نزدیکی هر یک از آنها به نقطه وحدت بخش کربلا یعنی امام حسین (علیه السلام) و هم آهنگی شور و التهاب مراسم و روضه آنان با مرکز شورآفرین شب عاشورا صورت گرفته است.

روز دوم محرم، روز ورود کاروانیان به کربلا

در روز ورود حضرت حسین علیه السلام به كربلا اختلاف است ولی صحیح ترین اقوال آن است كه ورود آن عزیز به كربلا در روز دوم محرم الحرام سال شصت و یكم هجرت بوده است.

روز دوم، نماد پایداری است. اباعبدالله الحسین(علیه السلام) از همان آغاز حرکت با حوادث گوناگونی روبه رو شد. از بی وفایی کوفیان گرفته تا تعقیب شدن از سوی سپاهیان دشمن. با این حال از ادامه راه منصرف نشد و هم چنان استواری ورزید. او آموزگار بزرگ پایداری است.

دومین روز از محرم است و کربلا می رود تا درهای عشق را به سمت بهشت بگشاید. می رود تا پذیرای کاروانی از نور باشد؛ کاروانی به رنگ خورشید، کاروانی از تبار آسمان و از طایفه ی پیغمبر.

کاروان از راه رسید! صدای بانک جرس در نینوا پیچید.

کاروانی کوچک، در صحرایی سوخته به پیش می رود؛ صحرایی که نسیمش هم سوزناک است و از زمینش بلا می روید.

این کاروانِ کوچک، تنها در آغوش مرگ خیمه خواهد زد و اهل آن، تنها در لباس سرخ، حاجی خواهند شد. و چه زیباست رقیه در این لباس احرام.

کاروان وارد سرزمینی عجیب شد. زینب (علیها السلام) با جلال  و عظمت وصف ناپذیری و در حلقه جوانان بنی هاشم کنار قلب تپنده خود ایستاده است.

حضرت نام سرزمین را پرسید. گفتند نام اینجا «عقر» است. دوباره پرسید آیا نام دیگری ندارد. گفتند به اینجا «نینوا» نیز می‌گویند. نام دیگری هم دارد که «کربلا»ست.  امام با شنیدن این نام  شروع به گریستن کرد. خواهر علت را جویا شد. فرمود: زینب جان؛ این موضع کرب و بلا و محنت است. فرود سپس فرمود: فرود آئید كه اینجا منزل و محل خیام ما است، و این زمین جای ریختن خون ما است. و در این مكان واقع خواهد شد قبرهای ما. (برگرفته از کتاب منتهی الامال، تألیف حاج شیخ عباس قمی) حضرت به آسمان نگاه کرد و فرمود: «اّلّلهُمَّ اِنّ اَعُوذُبِكَ مِنَ الْكَرْبِ وَالْبَلآءِ»

در روایت دیگری نیز آمده است هنگامی که به امام (علیه السلام) گفتند نام اینجا کربلاست حضرت خاک آنجا را بویید و گریست و فرمود : «ام‌سلمه مرا خبر داد که روزی جبرئیل نزد رسول خدا بود و من تو را نزد او بردم و تو گریه می‌کردی. پیامبر تو را گرفت و در دامن نشاند. جبرئیل گفت: آیا او را دوست داری؟ پیامبر فرمود: آری. جبرئیل عرض کرد: امت تو او را می کشند. سپس خاک کربلا را به پیامبر نشان داد. والله این همان خاک است»

و بزم کوفیان آغاز شد، چه نیک، به استقبال کاروانیان آمدند و چه خوب، رسم مهمان نوازی را به جا آوردند؛ مهمانی که خود، فرا خوانده بودند.

اینک این تو و این کربلا؛ در این آزمون حیرانی و در این ابتلای عظیم، کجا خواهی ایستاد؟ در صف حسین(علیه السلام) یا یزید؟

                                                                                                                                     فرآوری: آمنه اسفندیاری

منابع:

منتهی الامال، تألیف حاج شیخ عباس قمی

وبلاگ ـ بیسیمچی

وبلاگ گامنت یاهو