ایران پور

تا زند آبی سبك بر چهره ی رنجور ما

پور ایران بود و جان شهر بم

یاد باد آن اهل فضل و دانش پرشورما

آنكه بنوازد بگوش دل ندای شهر را

باز آرد برق شوقی در دل كم نور ما

ای جوانان بمی جان شما و جان بم

اتحاد و عشق باشد حاصل منصور ما

آنكه پندارد توان در خلق نیست

می‏شود روزی اسیر پنجه مقهور ما

جز به عزم مردم بم كی شود آباد شهر

ای عزیزان كوه گردد جابجا از زور ما

چند روزی شد ز اسب افتاده‏ایم

حال ما بهتر شود در سایه منشور ما

ای عزیزان ! باز آبادان شود

قلعه ژولیده مغرور ما

باز خندد در بهاران شهر بم

باز گردد مردم مهجور ما

ما ز احسان همه شرمنده ‏ایم

نیست الطاف جهان مستور ما

بعد ما بارد حكیم مردمان

نور عشق شهر بم از گور ما

دکتر عباس اسماعیلی (حکیم)