اقتصاد ایران سکوی پرتاب کشورهای دیگر؟!

درست است که کشورهایی مانند آمریکا و انگلیس به دنبال استعمار اقتصاد ایران از طریق وابسته کردن ایران به خود بودند، تا از آن رهگذر بتوانند بازار فروش خود را افزایش و مواد اولیه خود را دریافت کنند، ولی هم اکنون کشورهایی مانند چین ثمری را که باید آمریکا از آن بهره می جست را بهره می جوید به بیان دیگر استراتژی وابسته کردن ایران از زمان پیدایش مواد اولیه و نفت بود و این استراتژی برای بهره مندی چندین دهه مستمر کلید خورده بود که به لطف انقلاب اسلامی این بهره مندی به کشورهایی شرق آسیا و به خصوص چین واگذار شد و این در حالی است که انقلاب با اصل رویه ی تجارت نابرابر مشکل داشت و این گونه نبود که اگر آمریکا به چین تبدیل شود دیگر مشکلی وجود نخواهد داشت.

چرا ایران باید سکوی پرتاب کشورهای دیگر باشد، به قطع چین از بهره مندی و سواری که از طریق تعامل با ایران بدست می آورد، اقتصاد اش روز به روز پر رونق می شود و  قطره ای بهایی از این رونق خود را که مدیون ایران است از طریق آموزش دانش خود جهت خودکفایی صنعت ایران به ایران منتقل نمی کند.

ایران اگر می خواهد حرفی برای گفتن داشته باشد اگر می خواهد مایه امیدواری برای کشورهای اسلامی باشد باید قدرتمند باشد در سایه تعامل ناجوانمردانه با چین اقتصاد ایران عقب مانده تر خواهد شد و این در حالی است که چین توسعه یافته تر خواهد شد.

مبادله تهاتری که امروز اقتصاد ایران با چین برگزیده است از چند جهت اقتصاد ایران را دچار عقب ماندگی خواهد کرد، اول آنکه ایران در ازای صادرات نفت ارزی به دست نمی آورد که بخواهد از آن درآمد در راه ارتقاء تولید و اقتصادش صرف کند و دوم آنکه آنچه ایران در ازای صادرات دریافت می کند تحت اختیار ایران نیست بلکه هر چه چین دلش بخواهد در ازای صادرات نفت به ایران می دهد. ایران نباید بگذارد چین از آب گل آلود ماهی بگیرد، ایران نباید نیاز خودش را به صادرات نفت به این حد برساند که به هر قرار داد ننگین راضی شود. امروز ایران با پتانسیل های نیروی جوان و افراد دلسوز اسلام می تواند خودش نیازهای داخلی خودش را برطرف کند. این خیانت است که از پتانسیل های فعلی استفاده نشود و بعد قبول این گونه قراردادهای ننگین موضوعیت یابد.

در هر حال نگارنده قبول دارد که ایران به علت وابستگی اش به واردات کالاهای سرمایه ای نیازمند واردات است لذا با توجه به این نکته باید خود تعیین کنیم در ازای صادرات نفت چه چیز وارد کنیم و این هم باید در کوتاه مدت باشد. باید هر چه را که دانش تولیدش را نداریم بدست آوریم تا نیازمند به واردات و صادرات نفت نباشیم.

اگر امروز به فکر نباشیم فردایی برای ایران خواهد آمد که شاهد کنار رفتن سرمایه گذاران داخلی و پر شدن سرمایه گذاران خارجی در فضای کسب و کار داخلی خواهیم بود. و اگر امروز به این وابستگی خاتمه دهیم شاهد ایرانی در قله های دانش و پیشرفت خواهیم بود. این تصمیم  با خود ماست که کدام یک را انتخاب کنیم. اگر ایرانی سربلند می خواهیم باید به حمایت از تولید بیندیشیم، دشمن دلالان شویم، جلوی واردات بیهوده را بگیریم، وقتی با حمایت از دام داران داخلی می توانیم نیاز به گوشت داخلی را تامین کنیم چرا با عدم حمایت واردات گوشت را کلید می زنیم و از سویی تولید کنندگان را برای جبران هزنیه ها ناچار به صادرات گوشت ایرانی می کنیم؟ این فعالیت ها باید کنترل شود. دولت باید از مردم کمک بخواهد چگونه؟ باید بستری را برای جوانان فراهم آورد، آنها خوب می دانند باید چکار کنند فقط به آنها اجازه جولان دهی بدهد.

ایران امروز به پروژه های عمرانی نیاز ندارد به ساخت و ساز مسکن مهر توسط چین و ترکیه نیاز ندارد، ایران به حمایت از صنعت نیاز دارد، ایران به تحقیق و توسعه نیاز دارد، ایران به بومی کردن دانش نیاز دارد، ایران به قطع وابستگی نیاز دارد ایران به حمایت مادی و معنوی دولت نیاز دارد... و مطمئن باشید اگر جهت گیری ها درست شود، این دیگر ایران خواهد بود که پرش خواهد کرد آیا بعد از این همه مدت که سکوی پرتاب دیگر کشورها بوده ایم، نوبت به ما نرسیده است که دیگران با تحریم هایشان سکوی پرتاب ما شوند؟