لبه و بهنام کامرانی

دکتر بهنام کامرانی در سال 1347 در شهر شیراز متولد شد. وی در ابتدا وارد دانشکده پزشکی دانشگاه شیراز شد اما به دلیل علاقه فراوان به نقاشی، از رشته پزشکی انصراف داد و شروع به تحصیل در رشته نقاشی در دانشکده هنرهای زیبا دانشگاه تهران نمود. او سپس فوق لیسانس نقاشی را از دانشگاه هنر دریافت و دکترای خود را در رشته پژوهش در هنر با پایان نامه ای درباره نقاشی های مینیاتور در کتاب های طب سنتی به پایان رساند. او در حال حاضر عضو پیوسته انجمن نقاشان، عضوهیات علمی دانشگاه هنر و عضو شورای نویسندگان فصلنامه هنر فردا است. او بیش از 11 نمایشگاه انفرادی و بیش از70 نمایشگاه گروهی در ایران ، فرانسه ،ایتالیا ، آلمان ، اسپانیا، ژاپن ، چین ، ارمنستان ، ترکیه ، سوریه ، اردن، آمریکا ، سویس ،آلمان ،یونان برگزار نموده است. او نویسنده کتاب کارگاه نقاشی، کتابهای  درسی آموزش و پرورش و مقالات ونقد های متعدد در کتاب ها و بروشورها و نشریات هنر فردا، فصلنامه هنر، حرفه هنرمند ، بخارا ، تندیس ، مجسمه ، طاووس است. او در حال حاضر در تهران زندگی و به کار و تحقیق  و تدریس مشغول است. او برنه جایزه برتر از بینال اولین بین المللی طراحی-موزه ی هنرهای معاصر تهران و دیپلم افتخار از ترینال پاریس-فرانسه است.

نمایشگاه "لبه"

به گفته دکتر بهنام کامرانی نمایشگاه جدید او که مهر ماه سال جاری در گالری آن برگزار شد حول محور تاریخ و جغرافیا و مقطعی که انسان معاصر در آن قرار گرفته است بر می گشت و و تعارضاتی میان تعادل بخشیدن به سنت و تهاجم فرهنگی که از غرب است را مطرح می کرد.

دکتر بهنام کامرانی درباره نمایشگاه خود به نام "لبه" گفت: بخشی از آثاری که در نمایشگاه نمایش داده شد نقاشی است که روی صفحه های طلایی کار کرده ام که برگرفته از هنر نگارگری است . بخشی دیگر را روی آلومینیوم که عنصر شهری است کار کرده ام. در حقیقت در این نمایشگاه از دو نوع مدیای متفاوت استفاده کرده ام. و قصدم این بوده که از این تضاد و مواجه ای که این دو با هم دارند نتیجه تاریخی بگیریم.

وی با اشاره به اینکه در حال حاضر هنرمندان جوان بیشتر به تقلید از آثار غربی می پردازند اظهار داشت: هنرمندان جوان این روزها بیشتر دوست دارند با الگوهای خارجی کار کنند و الگوهایشان را از هنرمندان غربی اقتباس کنند. به طور کلی زبان هنر زبان گسترده و فراگیری است و هر هنرمند آزاد است که از این زبان استفاده کند منتها باید طوری از این زبان استفاده کند که به پرسش های درونی هنرمند و مخاطبان منطقه ای خودش هم پاسخ داده شود.

این هنرمند در پاسخ به این سوال که چقدر مخاطبان می توانند با این نوع آثار که مدیاهای جدیدی را تجربه می کند ارتباط برقرار کنند گفت: نباید مخاطب را دست کم گرفت. مخاطبان ایرانی از بعضی کشورهای خارجی شعور هنری بالاتری دارند اما نکته اینجاست که هنر تصویری آموزش دادنی است. هنر تصویری باید آموزش داده شود، خوانده شود و به وسیله رسانه ها به تصویر کشیده شود. امری که شاید در حال حاضر قدری در اجرایش کوتاهی شده است.

او که در برخی آثارش از قلمرو نقاشی هم فراتر رفته است در این باره توضیح داد: در این نمایشگاه اصرار داشتم که این کارها بین فضای مجسمه سازی، نقاشی و نقش برجسته باشد. خود نقاشی که کار کرده ام نیز با توجه به استفاده از اسپری، نوعی نقاشی خیابانی به شمار می رود. در این نمایشگاه به استفاده از مرز یا لبه این امکان را می خواستم به وجود بیاورم که شکل تازه ای از فرم هنری را در کارم نشان دهم. جنبه تازه اش برای من این است که علاوه بر سایه و حجم نقاشی را هم ببینند. این مسئله باعث می شود که از بیننده آشنایی زدایی شود که شکل هایی را که بارها دیده را اکنون جور دیگری ببینند.

کامرانی در آستانه برگزاری اکسپوی 91 و امکان استقبال از آثاری شبیه آنچه او در این نمایشگاه خلق کرده است در این اکسپو نیز گفت: هر اثری جذابیت های خاص خود را دارد. این آثار مخاطبان دولتی را هم به خود جذب می کند و این مسئله به جسارت و دانش کارشناسانی که مسئولیت خرید آثار هنری را دارند بر می گردد. با این حال متاسفانه دیده شده که در برخی اکسپوها بیشتر کارهای بازاری خریداری می شود. فکر می کنم آثاری که با فرهنگ و تاریخ در ارتباط است ماندگاری بیشتری دارد. حال اگر این آثار از طرف ارگان های دولتی خریداری شود و در فضاهای عمومی قرار بگیرد که بهتر است.

سایت ایران مجسمه

سایت هنر آنلاین

سایت روزنوشته های حسام