امام هادی، امام مهربانی

مقربان الهى فرشتگان بهشتى

کشند منت لطف و عطاى حضرت هادى

ز دست رفته شکیبم خدا کند که نصیبم

شود زیارت صحن و سراى حضرت هادى

امام دهم شیعیان حضرت امام علی النقی (ع ) در نیمه ذیحجه سال 212 هجری قمری متولد شدند. پدر شان، امام محمد تقی جوادالائمه (ع ) و مادرشان سمانه از زنان درست کردار و پاکدامنی بود که دست قدرت الهی او را برای تربیت مقام ولایت و امامت مأمور کرده بود، و چه نیکو وظیفه مادری را به انجام رسانید و بدین مأموریت خدایی قیام کرد . نام آن حضرت - علی - کنیه آن امام همام " ابوالحسن " و لقبهای مشهور آن حضرت " هادی " و " نقی " بود . حضرت امام هادی (ع ) پس از پدر بزرگوارش در سن 8 سالگی به مقام امامت رسید و دوران امامتش 33 سال بود .

در این مدت حضرت علی النقی (ع ) برای نشر احکام اسلام و آموزش و پرورش و شناساندن مکتب و مذهب جعفری و تربیت شاگردان و اصحاب گرانقدر گامهای بلند برداشت . نه تنها تعلیم و تعلم و نگاهبانی فرهنگ اسلامی را امام دهم (ع ) در مدینه عهده دار بود ، و لحظه ای از آگاه کردن مردم و آشنا کردن آنها به حقایق مذهبی دست برنمی داشت، بلکه در امر به معروف و نهی از منکر و مبارزه پنهان و آشکار با خلیفه ستمگر وقت - یعنی متوکل عباسی - آنی آسایش نداشت .

امام هادی علیه السلام از آغاز امامت در مدینه حضور داشتند و در مدت اقامت در این شهر نقش بسیار مهمی در رهبری شیعیان ایفا کردند؛ به طوری که حکومت عباسی از موقعیت ممتاز امام احساس خطر کرده و حضور ایشان در مدینه را به صلاح ندانست، متوکل برای کنترل بیشتر امام علیه السلام تصمیم گرفت ایشان را از مدینه به سامرا منتقل کند.

در طول مدت حضور امام علیه السلام در سامرا هر روز بر عظمت و محبوبیت آن حضرت افزوده می گشت و همه ناخواسته در برابر امام علیه السلام متواضع و خاشع بودند و سخت محترمش می داشتند.

خلفایی که در زمان امام هادی (ع ) بودند : معتصم ، واثق ، متوکل ، منتصر ، مستعین ، معتز ، همه به جهت شیفتگی نسبت به قدرت ظاهری و دنیای فریبنده با خاندان علوی و امام همام حضرت هادی دشمنی دیرینه داشتند و کم و بیش دشمنی خود را ظاهر می کردند ولی همه ، به خصال پسندیده و مراتب زهد و دانش امام اقرار داشتند ، و این فضیلتها و قدرتهای علمی و تسلط وی را بر مسائل فقهی و اسلامی به تجربه ، آزموده و مانند نیاکان بزرگوارش در مجالس مناظره ، وسعت دانش وی را دیده بودند . شبهای امام (ع ) پیوسته به نماز و طاعت و تلاوت قرآن و راز و نیاز با معبود می گذشت . لباس وی جبه ای بود خشن که بر تن می پوشید و زیر پای خود حصیری پهن می کرد . هر غمگینی که بر وی نظر می کرد شاد می شد . همه او را دوست داشتند . همیشه بر لبانش تبسم بود ، با این حال هیبتش در دلهای مردم بسیار بود .

زیارت جامعه ی کبیره که از برترین زیارات ائمه علیهم السلام می باشد و به اوج وجود ائمه اطهار وبلندای هستی آنان نظر دارد و زمینه معرفت و عرفان کاملتر انسان را فراهم می سازد, امام هادی علیه السلام به شاگرد خود آموخته و از ایشان به دست ما رسیده است.

حضرت هادی (ع ) در سال 254 هجری به وسیله زهر در سامرا به شهادت رسید ند. از این سال امام حسن عسکری پیشوای حق شدند و بار تعهد امامت را بر دوش گرفتند. امام هادی(ع) سرانجام در همان خانه ای که در آن بیست سال زندانی و تحت نظر بودند، به خاک سپرده شدند ومرقدشان در سامراست .

از امام هادی(ع) احادیث و روایات زیادی بیان شده که در اینجا به چند مورد اشاره می کنیم:

1-علم و دانش بهترین یاد بود برای انتقال به دیگران است.

2- ادب زیباترین نیكی ها است.

3- فكر و اندیشه آئینه صاف و تزیین كننده اعمال و برنامه ها است.

4- طَمَع داشتن خصلتی ناپسند و زشت می باشد.

5-حسد، کارهای خوب را از بین می برد و دروغ، دشمنی می آورد.

فرآوری: زهرا فرآورده

بخش کودک و نوجوان تبیان

منبع: بیتوته

پیچک

احادیث و روایات