روزی که همسرم بیمار شد
اگر خدایی ناکرده بیمار هستید و بیماری تان برای درمان به زمان احتیاج دارد امید است که این مقاله به بهبود رفتار و روابط شما با همسرتان کمک کند.
پرستاری از بیمار و تسکین آلام بیمار نشانه انسانیت و اخلاق است و مسلما سبب خودسازی و همچنین مستوجب پاداش فراوان الهی است. کسی که همسرش را به دلیل بیماری طرد کند در امتحان انسانیت و در امتحان الهی باخته است. البته ازدواج نباید از روی ترحم صورت بگیرد اما بعد از ازدواج و انس گرفتن همسران، وقتی همسری بیمار شد، آزار یا ترک او دور از انسانیت است.
این ترحم نیست همان فداکاری است که باید بین همه همسران وجود داشته باشد. آنهایی که در چنین موقعیتهایی سر فداکاری و ایثار دارند، به مرور محبت بسیار شیرین و آرامش بخشی را در این پرستاری تجربه خواهند کرد.
اما گاهی هم پیش می آید که به دلایل مختلفی مثل وابسته بار آوردن بیمار ،بیماری شرایط سختی را برای همسران پیش می آورد. این شرایط سخت حاصل اشتباهاتی است که به راحتی می توان با تدبیر و مدیریت صحیح از شر آنها خلاص شد.
بیماری مهم نیست رفتار بیمار مهم است
کسی که آستانه تحملش پایین باشد، کسی که بدبین ،منفی نگر، ترسو و جزء افراد همیشه نگران باشد، در طی یک بیماری کوچک هم می تواند همسرش را خسته کند. تحمل و صبر در برابر بیماری و کم توقعی از همسر، نعمتی است که می تواند سخت ترین و تلخ ترین لحظات زندگی یک بیمار را هم شیرین و زیبا کند. کسی که چنین صفاتی دارد با یک بیماری جدی مثل قطع نخاع هم تغییری در زندگی اش ایجاد نخواهد شد. همه چیز به منش و طرز فکر افراد بستگی دارد.
بنابراین اینکه برخورد همسر شما با بیماری شما چگونه باشد، به دو امر مهم مربوط می شود. اولی رفتار و عکس العمل شما در برابر بیماری و توقعاتتان از همسرتان است، و دومی چگونگی نگاه او به اصل مسئله بیماری (یا تصورش از آن بیماری خاص) است.
آنچه در اختیار شماست و با کنترل آن می توانید مدیریت روابطتان را در دست گیرید، رفتار و عکس العمل خودتان است. تمام توجه و انرژی تان را روی این نکته متمرکز کنید که با بدرفتاری و توقعات نابجا و کم تحملی مشکلاتتان را بیشتر نکنید. بلکه سعی کنید در این مدت که در بستر بیماری هستید و فراغتی برایتان حاصل شده بیشتر با همسرتان مهربانی کنید و با کلامی شیرین و امیدوارانه و رفتاری مناسب انس و الفتتان را بیش از گذشته کنید. افکار منفی را از ذهنتان دور کنید و اجازه ندهید نگرانیهای شیطانی اخلاق و رفتارتان را بد کند. از ترحم طلبی هم باید به شدت پرهیز کرد که دشمن محبت است. بلکه بر خلاف ضعف جسمانی از خودتان قوت روحی نشان دهید و به خدا توکل کنید. هر اتفاقی که بیفتد پروردگاری و بنده نوازی خداوند به قوت خود باقی است پس جای هیچ نگرانی نیست.
بیماری وقتی طولانی شود برای بیمار عادی خواهد شد و از حجم ناراحتی های روحی اولیه آن کاسته خواهد شد . به عبارت دیگر بیمار در طول زمان با آن کنار خواهد آمد لذا از بیمار انتظار می رود که بعد از فروکش کردن نگرانیهای هیجان زا و اضطرابهای اولیه که در ابتدای یک بیماری طبیعی است، یک رفتار منطقی و یک رویه درست در پیش گیرد. مثلا از او انتظار می رود جز کارهایی که واقعا از انجام آن شخصا عاجز است ،بقیه زحمات خودش را خود متقبل شود و بیش از حد، زحمت نگهداری و تیمارش را بر همسر و فرزندانش متحمل نکند. کسی که فلج شده است تا مدتی می تواند از دیگران متوقع کمک باشد اما باید به مرور زمان یاد بگیرد خودش کارهای خود را انجام دهد. اگر بیمار، اخلاق و رفتار خوبی در پیش گیرد و توقعات زیادی از اطرافیان و مخصوصا همسر خود نداشته باشد ،بیماری او برای دیگران آزار دهنده نخواهد بود. بلگه چه بسا این بیماری به نفع محبت بین او و همسرش واقع شود.
انسیه نوش آبادی بخش خانواده ایرانی تبیان
مطالب مرتبط:
