عشق و گناه و رضایت

می گویند که فقط عشق به خدا داشته باشیم. آیا عشق به امامان اشکالی دارد؟

منظور از عشق به خدا داشتن، انحصار بندگی به خداوند متعالی است و این مساله با عشق و محبت اولیای الاهی منافات ندارد؛ زیرا عشق به اهل بیت در طول عشق به خدا است و به معنای پیروی و وابستگی به این وجودات مقدس ، برای رسیدن به مقام قرب الاهی است  . علاقه به آنان ، در جهت عشق به خدا قرار دارد . زیرا محبت باعث می شود که انسان بکوشد رضایت محبوب را حاصل کند و اورا اطاعت کند  و چون اطاعت ولی خدا اطاعت خداست پس محبت  وعشق به او عشق به خدا و اطاعت  اوست. و به همین جهت محبت انبیا و اولیای معصوم، نه تنها مطلوب، بلکه لازم و ضرور است.

در این زمینه نکاتی قابل طرح است:

1. در مورد اهل بیت: غلو نباید کرد؛ و نباید الفاظی به كار برد كه فقط شایسته خدا است.چرا که آنان بندگان خدایند و کارهای آنان به اذن و قدرت خدا است؛ (همان گونه که درباره پیامبر(صلی الله علیه و آله)  در تشهد نماز می گوییم: « َ أَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَ رَسُولُه‏؛ گواهی می دهم که محمد(صلی الله علیه و آله) بنده و پیامبر خدا است».

2. در مقابل غلو، بی حرمتی هم نباید کرد،؛ زیرا اگر چه اولیا، بندگان خدا هستند، نباید به بهانه علاقه و محبت، الفاظی را درباره آنان به کار ببریم که از ساحت مقدس آنان دور و در واقع توهینی به آنان است. اهل بیت : برترین بندگان خدا و خلیفه الله هستند و فرشتگان در مقابل آنان سرتعظیم فرو می آورند؛ پس شایسته است ما هم درباره آنان ادب را مراعات کنیم.

چه گناهی باعث می شود که ما حضرت صاحب الامر -ارواحنا فداه- را نبینیم و با او ارتباط نداشته باشیم؟ کمی توضیح دهید؟

از آن جا که امام عصر(عج) مظهر پاکی ها است و «علاقه مند به اباصالح، خودش هم باید صالح باشد»؛پس هر گناهی که از انسان سربزند، او را از حضرت دور می سازد. گناه، حجاب بین انسان و حجت خدا است. گناه، قلب راتیره ، و علاقه انسان را به امور معنوی ضعیف می کند؛ بنابراین، ترک واجبات و انجام گناهان رابطه قلبی انسان با امام زمانش را سست می کند و اگر خدای نخواسته دل انسان بر اثر گناهان وارونه شد، شاید منکر امام عصر(عج) هم بشود؛ بنابراین، تا دیر نشده، توبه و جبران گذشته و عزم و اراده بر بازنگشتن به گناه لازم است؛ چون امام زمان(عج) بنده مطیع خدا است و از ما هم می خواهد که بنده خدا باشیم و گناه نکنیم؛ البته لازمه گناه اجتماعی محرومیت اجتماعی است و شاید مهم ترین گناه جامعه، عدم شناخت و عدم یاری امام معصوم و عدم آمادگی و پذیرش امام و راه و روش او است که باعث محرومیت از ظهور و تاخیر آن می شود.

چه اعمال و ادعیه ای باعث خوشنودی و خرسندی حضرت می شود؟

به طور کلی هر انسانی دارای سه مرتبه وجودی است: افکار، صفات و اعمال، و هیچ انسانی حتی معصومان  : نیز از این قاعده مستثنا نیستند. ارتباط و نزدیکی به هر انسانی هم تنها از همین طریق ممکن است؛ یعنی اگر کسی بخواهد به انسان دیگری  نزدیک شود، چاره ای ندارد جز این که بکوشد ابتدا افکار، باورها و طرز تفکر آن شخص را شناسایی ، و خویش را از جهت فکری با آن شخص هماهنگ کند؛ سپس بکوشد قرب صفاتی بیابد،  یعنی از جهت صفات و کمالات اخلاقی میان خود و آن شخص محبوب همانند سازی کند و در نهایت، نزدیکی در رفتار ، نوع و روش زندگی بهترین طریقی است که انسان طالب کمال را به انسان کامل الگو نزدیک سازد. آری، آنچه امام را خوشحال و خرسند می کند، رفتار و کردار ما است. این ها است که وقتی به امام عرضه می شود او را خوشحال یا خدای ناکرده ناراحت می سازد. جدا از این مطلب، ادعیه(نظیر دعای عهد، دعای سلامت امام زمان(عج) اللهم کُن لولیِک الحجه بن الحسن... ) ، زیارات(مانند زیارت آل یاسین و...) و یاد حضرت بودن نیز ما را به حضرت نزدیک می سازد.

منبع: مجله امان شماره 2