سفر به سرزمین خاطره‏ها

سلام بر مکه و مدینه

سلام بر مکّه، سرزمین وحی الهی، سلام بر کعبه، مطاف فرشتگان کبریایی؛ سلام بر صفا؛ سلام بر سعی؛ سلام بر زمزم؛ زلالِ جاریِ محبت خدا؛ سلام بر مشعر؛ خاستگاه شعور؛ سلام بر مناء مذبح منیّت؛ سلام بر عرفات؛ عرصه عرفان ناب اسلام بر ابراهیم و مقامش و اسماعیل و حِجرش. سلام بر مدینه، مدفن عصاره هستی؛ سلام بر بقیع، قبرستان کهکشان‏های خفته در خاک و سلام بر همه رهبران راستین راه توحید؛ آنان که رمزهای عشق را شناختند و رازهای حج را دریافتند و سلام بر همه عاشقان خدا.

سفر به سرزمین خاطره‏ها

شائق لقاییم و زائر حرم. باید به قصد دیدار یار راهی دیار دوست شویم. پس بار سفر می‏بندیم با کوله باری از عشق و رخت بر می‏بندیم نه با دنیا، که از دنیا، و عازم می‏شویم؛ برای آن‏که مَحرم حریمش شویم و مُحرم می‏شویم. جامه محرمان راز می‏پوشیم و دل را به معرفت عرفات می‏بریم و غفران حق را می‏طلبیم. در صلابت مَشعر آیات قیامت را به نظاره می‏ایستیم و در مِنا آرزوهای خود را از خدا می‏طلبیم. سپس با سنگریزه‏های برائت، بت‏های درون و برون را رهی می‏کنیم و می‏کوشیم که به سمت صفای دل و به سوی سعی در تقوا برویم و همیشه در پرتگاه‏های تردید، هوس‏های پوچمان را قربانی کنیم. از آن جا روبه شهر یادگارهای پیامبر می‏نهیم تا زلال وحی را در بارگاه قدسی‏ترین انسان بجوییم و رنجِ غریبِ قربتِ بقیع را باور کنیم. مدینه دیار مظلومیت‏ها، مکّه سرزمین خاطره‏ها و حج سفر عشق است پس باید آهنگ رفتن حضور طلبید.

کنگره بزرگ اسلام

حج جلوه گاه روشن حقایق الهی، آیینه تمام نمای دین و نمایشگر تمام ابعاد فرهنگ اسلام است. حج میعادگاه حضور گسترده امت مسلمان جهان، برای دست یافتن به هویت راستین و منش والای الهی در معبد عشق و میقات عرفان عرفان و شعور است. حج رهیدن از خود، پیوستن به حق، گام نهادن بر هوس، پیراستن جان از همه آلودگی‏ها، و آراستن آن به همه زیبایی هاست. حج، تبلور شکوه و تجلی قدرت امت مسلمان و نمایشگاه حضور هم دلانِ همراهی است که تفاوت صورت را با تشابه سیرت پیوند می‏زنند و شعار وحدت را فراتر از شکل‏ها و رنگ‏ها و مرزهای جغرافیایی تحقق می‏بخشند. حج، کنگره بزرگ اسلام، نمایش عظمت، سرود وحدت و شعار مساواتِ مسلمانان است.

ره‏ای در حرکت

آینه‏ها و عطرها تحکم‏ها و کشتار جانوران و گیاهان و وسوسه‏های شیطانی به دور ریخته می‏شود و سرود «لَبَّیْکَ اللّهُمَ لَبَّیْکَ» فضا را سرشار می‏کند. مقصد کجا؟ مقصد قصری پر طمطراق با حاکمیت تجمل و تفرعن نیست. چند قطعه سنگ سیاه است که قرن‏ها پیش مرد و زنی و کودکی از کوهی کنار مکه بریده‏اند و ساده و بی‏هیچ هنری و فنّی و تزئینی بر هم نهاده‏اند. نامش کعبه است، یک مکعب، همین. درست مانند صاحبش ساده و صمیمی و مهربان.... کعبه نقطه‏ای ثابت است که همه در پیرامونش دایره وار در گردشند؛ درست مانند همه کهکشان‏ها که تسبیح گوی دایره وار خداوندند. خدا، قلب جهان است؛ محور وجود است؛ کانون عالمی است که بر گِردش طواف می‏کنند و مسلمین در این منظومه، چه در کعبه و چه در عالم، ذره است، ذره‏ای در حرکت.

حج، منظومه ستایش

خداوند با قرار دادن نشانه‏ها در هستی، انسان را از صحرای حیرت، مهربانانه به سوی خود می‏خواند. حج نشانه است. تبلور منظومه ستایش کیهان در برابر خداوند. هر مسلمان در کم‏تر از یک ماه خود را در کاروان هستی قرار می‏دهد و با این کاروان به طوافی شگرف می‏پردازد؛ طوافی که در کارگاه هستی آنی قطع نمی‏شود. در این کاروان از ابراهیم علیه‏السلام تا محمد صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم حضور دارند و باران خشوع و ایثار و عشق همواره می‏بارد. حج، حرکتی است از خودِ اسیرِ درمانده در مشغله‏های روز مرگی به سوی خدا؛ هجرت از خانه خویش به خانه خدا، قرار گرفتن یک بی‏نهایت کوچک در برابر یک بی‏نهایت بزرگ. تمامی آداب حج تمهیدی است برای یادآوری آیه: «نحنُ اَقرَبُ اِلَیهِ مِنْ حَبلِ الوَرید؛ ما از رگ به او نزدیک‏تریم».

منبع : وب سایت تاریخانه