خانه امید بندگان
كرد چون از امر خلاق جلیل كعبه را برپا به دست خود خلیل پس به خود بالیده وبنمود افتخار كاین منم معمار بیت كردگار بانی فرخنده بیت داورم هم خلیل الله و هم پیغمبرم حق پرستان را ولی بر حقم رهروان را رهنمای مطلقم تا ابد پاینده بادا این مقام زانكه باشد قبله گاه خاص و عام خانه امید مردان خداست ملجاء درماندگان بینواست مقصد و مقصود هر آزاده ایست دستگیر هر ز پا افتاده ایست باغ رضوان با صفایش بی صفاست آن صفا تا این صفا را فرقهاست خوشتر از تسنیم و كوثر زمزمش فرش درگاه است عرش اعظمش نی همین باشد مطاف خاكیان بلكه باشد قبله افلاكیان از بنای بیت خلاق جهان جای دارد سر نهم برآسمان چون خلیل الله چنین اندیشه كرد وحی آمد ز آن سمیع حی فرد كای خلیل من دمی آهسته تر بس كن از این های و هوی و كروفر گو چه كردی جز بنای بیت گل هان مشو غافل ز آبادی دل از بنای كعبه گل خوشدلی ؟ وز مقام كعبه دل غافلی ؟ ای خلیل من سخن از گل مگو اهل دل شو جز حدیث دل مگو هین مزن دیگر زبیت گل منم بین كه خود معمار بیت دل منم چون تو فانی می شود این بیت گل آنچه را نبود فنا مائیم و دل در دل بشكسته باشد خانه ام گر شكستت دل ترا جانانه ام اهل صورت گر طواف گل كنند اهل معنی طوف بیت دل كنند بخش اخلاق و عرفان اسلامی تبیان
علی اكبر صلح خواه متخلص به خوشدل
