نشانه های آنفلوانزای زناشویی

زندگی زناشویی، یکی از مهمترین و عمده ترین بخشهای زندگی است که در صورت رضایت بخش بودن می تواند، عامل مهمی در تأمین و ارتقای سلامت روانی زوجین، فرزندان و اجتماع باشد. آن زندگی زناشویی که رضایت خاطر برای همسران به همراه نمی آورد، شادکامی را از آنها و همچنین خانواده سلب می کند. این نوع زندگی گرچه ممکن است به دلایل متعددی، تا مدتی دوام نیز داشته باشد اما بی تردید موجبات رشد و بالندگی اعضای خانواده را – که مهمترین هدف از زندگی مشترک است- فراهم نخواهد آورد.

 زندگی مشترک ناشاد، نشانه هایی دارد که برخی از مهمترین آنها شامل موارد زیر می باشد

بحث های مکرر و بی احترامی به یکدیگر

عدم توافق مکرر در مسائل گوناگون بین همسران به طوری که به مشاجرات شدید و مداومی بین آنها منجر شود، همچنین ابراز بی احترامی هریک از زوجین یا هر دو نسبت به یکدیگر ، اولین نشانه های یک زندگی مشترک ناشاد محسوب می شوند.

ارتباط کلامی کم

اگر یکی از زوجین یا هر دو، در گذشته به برقراری ارتباط کلامی و صحبت کردن با همسر خود بسیار علاقمند بوده اند ولی در حال حاضر توجهی نسبت به این مسئله نشان نمی دهند، به عنوان مثال، دیگر مانند گذشته از افکار و احساساتشان با هم صحبت نمی کنند و یا درباره مسائل مربوط به خانه و خانواده با هم مشورت نمی کنند،به قطع می توان گفت که دچار کاهش ارتباط شده و در نتیجه آن  به نقطه کاهش شادکامی رسیده اند. کاهش ارتباط به شیوه های گوناگونی ممکن است رخ دهد، از مجادلات لفظی گرفته تا اختیار کردن سکوت در برابر رفتارهای یکدیگر. این قبیل زوجها، اغلب خود را در مسائل مختلف غرق می کنند تا از واقعیت های موجود فرار کنند. در این زندگی ، زوجین دیگر از آرزوها و امیدهای آتی شان با هم صحبت نمی کنند.

دروغ گفتن و یا مخفی کردن برخی مسائل از یکدیگر

در یک زندگی مشترک ناشاد، زوجین بسیاری از فعالیتهایشان را از یکدیگر پنهان می کنند و با هم صادق نیستند.

عدم اختصاص وقت کافی به یکدیگر

اگر هر یک از زوجین، بیش از آنکه اوقات خود را با همسر و خانواده اش بگذراند، وقت صرفِ دوستان و دیگر آشنایان خود می کند، و یا برای ماندن در محل کار یا انجام سفرهای مکرر و غیر ضروری بهانه تراشی می کند، نشانه ی مهمی از وجود مشکل در ارتباط زوجین و ناشادبودن زندگی مشترک را بروز می دهد که نیازمند درخواست کمک از متخصصان می باشد.

کاهش ابراز صمیمیت و عشق

چنانچه یکی از زوجین و یا هر دو، از ابراز نشانه های عشق و دوست داشتن مانند ابراز کلامی، بوسیدن، در آغوش گرفتن ، نگاه و لبخند محبت آمیز و غیره طفره می روند و به جای آن مداوم همسر خود را با دیگران مقایسه می کنند و کسانی جز او را در برابرش تحسین می کنند، دیگر با هم درد دل نمی کنند و رازدار مشکلات و گرفتاریهای یکدیگر نیستند، با کاهش عشق و صمیمیت در زندگی خود مواجه اند.

مصرف مواد مخدر و یا مشروبات الکلی

روی آوردن ناگهانی یکی از زوجین به هر نوع ماده ی مضر و اعتیاد آور، نشانه ی دیگری از ناشاد بودن زندگی مشترک می باشد.

خودبینی یکی از زوجین و بی توجهی نسبت به نیازهای دیگری

زمانی که یکی از زوجین نسبت به نیازهای خود، حساسیت زیادی نشان می دهد و بی توجه به دیگران، کارهایی انجام       می دهد که برای آنها دردسر ساز می شود، زمانی است که گفته می شود خودبینی به زندگی مشترک وارد شده که این مسئله بدون تردید شادکامی زوجین را دچار تنزل و کاهش خواهد نمود.

افسردگی و احساس تنهایی

اگر یکی از زوجین به طور ناگهانی نشانه های افسردگی را نشان دهد،  نشانه ی مهمی از ناشادی است. چنانچه به این مسئله، احساس تنهایی یا مثلا پشیمانی از انتخاب همسر نیز اضافه شود، مشکل مضاعف خواهد شد که نیاز به مراجعه فوری به متخصص را دو چندان می کند.

داشتن انتظارات غیر واقع بینانه از یکدیگر

برخی از زوجها، با انتظاراتی غیر واقع بینانه وارد ازدواج می شوند و زمانی که این انتظارات برآورده نمی شود، با افت شدید شادکامی در زندگی مشترک شان مواجه می شوند. در این زمینه، موارد بسیاری دیده شده است که فرد حتی علاقه اش را به همسرش از دست می دهد.

مسائل دیگر

گاهی مسائل اقتصادی و یا فشارهای شغلی به ایجاد یا ابقای کاهش شادکامی در زندگی مشترک کمک می کنند.

به طور کلی، کاهش سطح شادکامی در روابط زوجین، احتمال دارد برای هر زوجی و در هر سنی رخ دهد. خوشبختانه این مسئله مانند یک بیماری قابل علاج است البته به شرط آنکه علائم و نشانه های این بیماری به موقع شناسایی شده و در اسرع وقت به متخصص مراجعه گردد.

مقالات مرتبط :