تو را خواهم گریست تا ابد

ای آسمان،

ای همسفر با اشک‏ هایم!

سر می‏گذارم روی زانو

سرشار از مرثیه‏ هایم!

با من بگو از غربت شهر مدینه

از عطر تربت ‏های آذین گشته با اشک

از داغ‏های گرم روییده به هامون

از کهکشان‏هایی که امشب داغدارند

از سینه‏هایی که در آن پیچیده ناله.

امشب هوای بقیع دارم؛ هوای غریبانه غربت؛ تا تصویر اندوهم را، در اشک ریزانِ ستاره ‏ها نظاره کنم.

امشب دلم سرشار اندوه است؛ گویی شام غریبان است و من، غریبانه در نگاهِ خیمه ‏ها، آب می ‏شوم.

مولاجان، ای معلم عطوفت، مهر، جهاد و شهادت و ای شکافنده ‏ی هسته‏ ی علوم!

چقدر سخت است، یادآوری رنج‏هایت؛ از مدینه تا کربلا، از کربلا تا مدینه!

آه! از مردمانی که طاقتِ شکوهمندی ‏ات را نداشتند و به آفتاب جمالت، رشک می بردند.

اگر نبود وجودِ نازنین تو، ابرهای تیره‏ی انحراف، آسمان اسلام را می‏پوشاندند و گلستان شریعت نبوی صلی ‏الله‏ علیه ‏و‏ آله ‏و سلم ، به کویری سترون مبدل می‏شد.

مولاجان! اگر نبود جویبار غایتت، جهل و خرافات، بر گستره ‏ی سبز زمین ریشه می‏دوانید.

تو بودی، که چلچراغ تمدن اسلامی را، بر شاهراه حقیقت آویختی و از سر ریز انوار الهیِ علومت، دل‏های مصفّا، به آفتاب رسیدند.

تو بودی، مولاجان! که آیینه‏ی تمام نمای شریعت شدی؛ تا پویندگان معرفت، نظاره‏گر قامت حقیقت باشند؛ حقیقتی که سرچشمه از کوثر علوی گرفته و تا بی‏نهایت، تا آن‏ سوی ابدیت، جاری است.

مولای من، ای باقر علوم آسمانی، ای حجت خداوند و ای مظلوم‏ ترین فریاد تاریخ! کاش، شمعی بر مزار غربت و تنهایی‏ تان می‏شدم؛ شامگاهانی که خورشید، از سر مزارتان می‏گذرد و با شفق دیدگانش، به غبارروبی می‏پردازد.

چقدر غروب‏های بقیع دلگیر است! با آن غربت و تنهایی که از بیت الاحزان زهرایی ‏ات می‏ تراود.

مولاجان!

امشب دل شکسته‏ی ما را،به عنایتی بنواز ...

باز هم سوگ «محمّد»

پوش جامه عزایت را مدینه!

بپوش! که باید سوگ نشین لحظه‏هایی تلخ باشی، لحظه‏هایی اندهبار.

باید به سوگ بنشینی تکرار تاریخ را؛ تکرار سوگواری پیامبر صلی ‏الله‏ علیه‏ و‏آله ، در آن روز فراموش ناشدنی را!

باز هم مدینه به سوگ «محمّد» می‏نشیند؛ «محمّد» ی از تبار «محمد» صلی ‏الله ‏علیه ‏و‏آله .

بپوش جامه عزایت را مدینه، که غربت نشین داغی غریبانه خواهی شد!

آغوش بگشا، ای حریم گهربار نبوت که اینک «باقر علوم نبوی » میهمان توست.

آغوش بگشا، ای «بقیع» که سروِ عالم آرای دانش، هم‏جوارت خواهد شد.

آغوش بگشا، ای تربت پنهان زهرا علیهاالسلام که فرزند مظلومی دیگر، به «غربت آباد بقیع» می‏پیوندد. آغوش بگشا که اینک آخرین یادگار لحظه‏های ارغوانی عاشورا را به دامان خواهی گرفت.

آه! ای بقیع! ای غربت همیشه نشسته بر دل زخمی تاریخ!

تصویر غروبت را با کدامین حنجره فریاد بزنم آن‏گاه که خورشید، برای بوسیدن تربتت سر به سریر خاک می‏گذارد؟!

با کدامین حنجره، آرامش نشسته در اندوهم را فریاد بزنم تا بغض فرو مرده در گلو، جانی دوباره بگیرد؟!

امان از این گریستنِ خاموش! امان از این سکوتِ بارانی!

آه، ای بقیں ای آیینه عرش الهی! ب

گذار قبیله نامرد، تجاهل کنند فروغ لایزالیِ آستانِ حضرت امام محمد باقر علیه‏السلام را؛ که آسمانیان التجا به بلندای آستانش می‏آورند و زمینیان، توسّل به نام شریف و آسمانی‏اش!

مولا جان؛ یا محمد بن علی!

سوگند به غربت لحظه لحظه بقیع که روزگار چنین نخواهد ماند؛ شمشیر شب شکن فجر، پرده‏های سیاه جهالت را کنار خواهد زد و آسمان غبار غربت را از آیینه نگاه بقیع خواهد زدود.

مولا جان! سوگند به نام زیبا و شکوهمندت که تو را تا ابد، خواهم گریست! و تمام آرزوهای غربت کشیده‏ام را به دست‏های توانمندت خواهم سپرد. تو را خواهم گریست. هرگاه به یاد مدینه باشم، هرگاه به یاد بقیع.

تو را خواهم گریست، هرگاه به یاد کربلا باشم، هرگاه به یاد مظلومیّتِ آل اللّه.

                                                                                                                          بخش تاریخ و سیره معصومین تبیان

  سید علی‏اصغر موسوی