پاسخ به دو سوال مهم!!

ما از دستورات اسلامى پوسته و ظاهرى را مى‏بینیم؛ ولى در درون آن حكمت‏هایى نهفته شده كه معمولًا ما آن را نمى‏دانیم.

پاسخ:

اولًا: اگر این حرف درست باشد كه تا ما اسرار خیرى را ندانیم عمل نكنیم، باید همه بیماران بمیرند، چون از اسرار داروها مطلع نیستند؛ ولى چون پزشك را متخصص و امین مى‏دانیم بدون چون و چرا نسخه او را عمل مى‏كنیم، حتى مراجع تقلید در برابر پزشك تسلیم هستند و از او دلیل نمى‏خواهند.

ثانیاً: اگر صدور حكم از طرف خدا و اولیاى خدا حتمى شد، اطاعت آن لازم است، گرچه مطابق با عقل و سلیقه و عادات ما نباشد.

عقل ما مثل ترازوى طلا فروشان است كه چیزهاى كم‏حجم را مى‏توان با آن سنجید؛ ولى چیزهاى سنگین را خیر. سلیقه‏ها تابع هوسهاست و آداب و رسوم نیز گاهى متغیّر یا بى‏دلیل یا خرافه و یا با القائات و وسوسه‏هاى شیطان همراه است.

در قرآن نمونه‏هایى را مى‏بینیم كه در نگاه اول سبب تعجّب انسان مى‏شود؛ ولى حكم خدا قطعى است و باید قاطعانه عمل كنیم. از جمله:

1. كشته‏اى در بنى اسرائیل پیدا شد كه قاتل آن معلوم نبود و هر قبیله قتل را به قبیله دیگر نسبت مى‏داد. نزد حضرت موسى رفتند تا ایشان قاتل را شناسایى كند.

حضرت موسى طبق آیه «ان الله یأمركم ان تذبحوا بقرة» (بقره، 67)  به‏ آنان فرمود: خداوند دستور داده گاوى را ذبح كنید و قطعه‏اى از بدن آن را به مقتول بزنید، او به اعجاز الهى زنده شد، قاتل خود را معرفى خواهد كرد. این فرمان با ذهن و سلیقه آنان تطبیق نكرد، غافل از آنكه در این ماجرا خداوند چند حكمت را به مردم نشان مى‏دهد:

الف) قدرت خداوند كه چگونه از بهم خوردن دو مرده، یكى را زنده مى‏سازد.

ب) وقوع معاد كه چگونه مرده زنده مى‏شود.

ج) لزوم ایمان به نبوت كه میزان ایمان مردم به پیامبرشان چقدر است؛ ولى یهود كه از این حكمت‏ها بى‏خبر بود، این حكم را مسخره مى‏پنداشت.

2. خداوند براى امتحان حضرت ابراهیم علیه السلام، به او دستور مى‏دهد تا فرزندش را ذبح كند؛ امّا همین‏كه كارد به گردن فرزند خود مى‏گذارد، خطاب مى‏رسد: او را رها كن و ذبح نكن.

حكمت این فرمان براى دل‏كندن ابراهیم از اسماعیل است.

ما از دستورات اسلامى پوسته و ظاهرى را مى‏بینیم؛ ولى در درون آن حكمت‏هایى نهفته شده كه معمولًا ما آن را نمى‏دانیم.

پاسخ: خیر چنین نیست؛ بلكه هر كجا دستور صریح قرآن یا فرمان پیامبر و اهل بیتش بود، باید ما آن را انجام دهیم، گرچه دنیا به ما بخندد؛ زیرا مۆمن از ملامت‏ها و سرزنش‏هاى دیگران نمى‏ترسد. «لایخافون لومة لائم» (مائده، 54)

امّا امورى مثل قمه زدن كه نه در قرآن مطرح شده ‏است و نه در روایات و نه در سیره اهل بیت علیهم السلام ارزش آن را ندارد كه به خاطر سلیقه فرد یا گروهى، اسلام را در دید دنیا زشت جلوه دهیم، پس نباید انجام گیرد.

جای تعجب است از گروهى كه حتى از گفتن اذان كه در متن قرآن و روایات آمده به خاطر نگاه همسایگان عقب‏نشینى مى‏كنند؛ امّا براى مسئله‏اى كه در قرآن و روایات نیامده، بدون هیچ ملاحظه‏اى آن را انجام مى‏دهند.

فرآوری: آمنه اسفندیاری

منابع:

کتاب پرسش و پاسخهای قرآنی ج 1ـ محسن قرائتی

قرآن کریم سوره بقره آیه 67 ـ سوره مائده آیه 54