عزیر
باغ انار شیرینی بود.نام صاحب باغ عزیر بود.صبح عزیر پنج صندوق انار را سوار الاغ کرد.
عزیر جوانی بود با مچ های قدرتمند و شاد از ران های بلند و نیرومندی که داشت.
او با صندوق های انارش از صحرا و کشتزارهای ذرت و ...گذشت.
آن گاه در شهری که مردمش خواهان انار بودند،صندوق ها را بر زمین گذاشت.
پس انار شکسته ای را در برابر چشم ها می گرفت.
این انار باغ های پر آفتاب است و از شدت سرخی به سیاهی می زند.این حاصل مچ های پر قدرت عزیر و شاخه های نازک درختان ریز برگ است.کیست که یک انار بگیرد و یک دسته پیازچه به من بدهد؟
تا روزی که در توفان گرد و غبار راه خانه را گم کرد. وقتی طوفان تمام شد او و خرش روستایی ویران را دیدند.
وقتی دنبال آب در روستا رفت یک تن را در آنجا زنده ندید!
گفت:براستی اینجا خانه مرگ است.آیا وقتی مرگ از راه رسد،مچ هایش از مچ های من پرقدرت تر است؟
آیا با این ران های بلندم از مرگ میتوانم فرار کنم؟مردم این خانه ها سال هاست که مرده اند...
آیا پس از مرگ حیاتی دیگر است؟
اما خداوند چگونه مردگان را زنده خواهد کرد؟به خدا قسم نمی توان انار دانه کرده را دوباره به اناری سالم تبدیل کرد. پس آدم خاک شده چگونه زنده خواهد شد؟
چنین گفت و خداوند بی درنگ جانش را گرفت.و عزیر کنار درخت پسته ای افتاد تا صد سال از آن روز گذشت.
پس از صد سال به امر خداوند بار دیگر پوست به استخوان چسبید و عزیر خود را کنار درخت پسته پیری دید.
به فرمان خداوند رهگذری از عزیر پرسید:ای مرد چه مدت در کنار این درخت خوابیده ای؟
گفت:یک روز یا قسمتی از یک روز.
خداوند با دل عزبر گفت:براستی تو صد سال در اینجا افتاده بودی و آفتاب بر استخوان های تو و حیواناتت می تابید.اما ببین که نان و روغن و کاسه آبت اکنون بر جای است.و پیازچه هایت خوشبو و خوردنیست.و چارپایت فرمانبردار توست.پس به میان مردم برو و ببین که هیچ کس تو را نمی شناسد.
خداوند خواست تا عزیر برای مردم نشانه ای باشد. و عبرتی از عبرت ها.
پس آن مرد هرگز با زبانش جز نیک نگفت و با پاهایش جز به راه خیر نرفت.
و تا زنده بود،به مقدار پلک زدنی از خداوند غافل نبود.
بخش کودک و نوجوان تبیان
منبع:فصلنامه بشری
مطالب مرتبط:
