همسراینترنتی قابل اعتمادنیست
تحقیقات نشان میدهد ازدواجهای اینترنتی اگر هم اتفاق بیفتند از روی عقل و منطق نیستند و متاسفانه سوءاستفاده در این سایتها بسیار زیاد است .
اینترنتی شدن روابط اجتماعی در جامعه امروز ایران به طرز ناباورانه ای بیان کننده این واقعیت است که گپ و گفت ها و مراودات دوستانه در دنیای مجازی به شکل نگران کننده ای در حال تبدیل شدن به فرهنگی پذیرفته شده است.
این روزها ازدواج اینترنتی به یکی از مباحث مورد علاقه برخی جوانان تبدیل شده است که از این طریق شریک زندگی آینده خود را از آن طریق می یابند. چنین روندهایی تشکیل خانواده در ایران را با ابهاماتی رو برو کرده است. نخست آنکه خیلی ها با انگیزه دوست یابی وارد این سایتها شده اما پس از جدی شدن مباحث و اصرار یکی از طرفها به ازدواج، فرد برای تداوم رابطه حاضر به پذیرش آن شده در حالیکه خود نیز می داند که هیچ جدیتی در این موضوع ندارد. نکته دوم آن است که خیلی ها پس از نا امیدی از پیدا کردن شریک مناسب آینده شان با انگیزه و هدف مشخص به سایتهای همسریابی مراجعه کرده و سعی می کنند فرد مورد نظر خود را پیدا کنند.
ازدواج در اینترنت اولین بار دركشور فرانسه و حومه های شهر پاریس مطرح شد. تا جایی كه حتی در مهد كودكهای این شهر نیز اینترنت مورد استفاده و دستیابی است.
در كشور ما هم موضوع دوست یابی رایانه ای و گاهی ازدواج اینترنتی از حدود 2-3 سال پیش در بین عموم مطرح شده است. تا جایی كه چندین سایت نیز در این مورد به وجود آمد و اقدام به عضویابی كرد.
اما آنچه مهم است عواقب و مشكلاتی است كه پس از ایجاد چنین سایتهایی در بین جوانان به وجود آمده است.
سایت های همسریابی، مروجان ازدواج موقت
دكتر غلامرضا استیفا، آسیبشناس اجتماعی نیز ضمن مخالفت با ایجاد مراكز همسر یابی به تهران امروز میگوید: «این مراكز میتوانند برای خانمهای مطلقه و بیوه كه در سنین میانسالی هستند و یا مردان میانسال كه دنبال شخص مناسبی برای ازدواج میگردند مناسب باشند. اما برای پسران و دختران جوان محل مناسبی برای پیدا كردن همسر نیست.»
تحقیقات نشان میدهد ازدواجهای اینترنتی اگر هم اتفاق بیفتند از روی عقل و منطق نیستند و متاسفانه سوءاستفاده در این سایتها بسیار زیاد است و معمولا بیش از 90 درصد رابطههایی که به شکلی در این سایتها ایجاد میشود با اهداف جنسی است و اخلاق در بسیاری از موارد در این سایتها زیر پا گذاشته میشود
وی تاكید می كند: «همسرگزینی از طریق مراكز همسریابی هیچگاه مورد تایید خانوادههای ایرانی نیست و خانوادهها در برابر این مراكز موضعگیری میكنند. مطمئنا استفاده از این مراكز برای جوانان مجرد صورت خوشی ندارد. همسرگزینی از طریق مراكز همسر یابی بر خلاف سنتهای خانواده ایرانی است و مراكز همسر یابی نیز هیچگاه در این زمینه موفق عمل نكردهاند.»
به گفته استیفا، فقط یك تا دو درصد موسسات همسر یابی مجوز قانونی دارند و تحت نظارت سازمانهای مختلف فعالیت میكنند، اما هیچ كنترل و نظارتی از سوی سازمانها و نهادهای مرتبط در مورد صلاحیت علمی و تخصصی افرادی كه به عنوان مجری در اینگونه موسسات فعال هستند، وجود ندارد و با در اختیار داشتن یك یا دو اتاق، تشكیلاتی شبه اداری به راه انداختهاند و اطلاعات داوطلبان را در اختیار مراجعه كنندگان قرار میدهند.
به گفته وی، تحقیقات نشان میدهد ازدواجهای اینترنتی اگر هم اتفاق بیفتند از روی عقل و منطق نیستند و متاسفانه سوءاستفاده در این سایتها بسیار زیاد است و معمولا بیش از 90 درصد رابطههایی که به شکلی در این سایتها ایجاد میشود با اهداف جنسی است و اخلاق در بسیاری از موارد در این سایتها زیر پا گذاشته میشود.
همچنین از دیگر اثرات منفی سایت های همسریابی در جامعه این است که با توجه به فرهنگ حاکم در جامعه فردی که برای انتخاب همسر در این سایت ها ثبت نام می کند فردی قابل اطمینان برای ازدواج دائم نیست و نمی توان آن را فرد مناسبی برای ادامه زندگی دانست.
یکی از آسیب های این سایت ها در جامعه افزایش روابط فرا زناشویی در میان مردان است و مردان ایرانی زنان ثبت نام شده در این سایت ها را برای ازدواج دائم مناسب نمی دانند و اغلب مراجعه کنندگان به این سایت ها مردان متاهل هستند؛ در واقع افرادی که به دنبال روابط فرا زناشویی هستند بیشتر سراغ این سایت ها می روند زیرا به راحتی می توانند در آنجا برای خود همسر موقت پیدا کنند.
سایتهای همسریابی در کشور های خارجی یکی از راه های انتخاب همسر است اما در ایران به دلیل اینکه در این زمینه فرهنگ سازی نشده، اغلب آشناییهای صورت گرفته در این سایت ها به ازدواج ختم نمی شود.
«این مراكز میتوانند برای خانمهای مطلقه و بیوه كه در سنین میانسالی هستند و یا مردان میانسال كه دنبال شخص مناسبی برای ازدواج میگردند مناسب باشند. اما برای پسران و دختران جوان محل مناسبی برای پیدا كردن همسر نیست.»
به اینترنت اعتماد نكنیم ؟
امیرهوشنگ احمدیزاده تورزنی، روانشناس نیز چتروم را محل مناسبی برای همسریابی نمیداند و میگوید: زوجین باید 70 تا 80 درصد در ابعاد مختلف فردی و اجتماعی شباهت داشته باشند و روابط بین جوانان از طریق چت حاصل احساسات هیجانی و وابستگی بدون آگاهی و حضور والدین است كه میتواند مشكلساز باشد.اما این كه چقدر آشنایی و ازدواج از طریق اینترنت منجر به شكست میشود، نكتهای است كه مورد سوال خیلی از جوانترهاست.
به نظر میرسد، با توجه به پیچیده شدن روابط اجتماعی و ورود ابزارهای ارتباطی جدید ، آشنایی و ازدواج از طریق اینترنت و اكتفا به اطلاعات محدود رد و بدل شده نمی تواند زندگی پایدار ، امن و مطمئنی را پایه ریزی كند . شاهد بارز این وضعیت ، افزایش روند طلاق در جامعه همراه با گرایش برخی افراد به سوی آشنایی با یكدیگر از طریق اینترنت و به عبارت دیگر ، ازدواج های اینترنتی است . این گونه ازدواج ها به دلیل مبتنی نبودن برپایه های فرهنگی و ارزشی جامعه و آشنا نبودن افراد با یكدیگر و ارزش های خانوادگی طرف مقابل به سرعت فرو می پاشد اما با وجود آن چنین افرادی كمتر حاضر می شوند هنگام بیان علت طلاق خود به این موضوع اشاره كنند.
سایتهای همسریابی با رجز خوانی بسته نمیشوند!
دقیقا دی/90 بود که محمد عباسی وزیر سازمان ورزش و جوانان در رابطه با اعطای مجوز به سایت های همسریابی گفت: طبق قانون برنامه پنجم و مطابق با قانون ساماندهی مراکز ازدواج همه کسانی که در این زمینه فعالیت می کنند باید مورد ساماندهی قرار بگیرند و پس از تصویب این موضوع در دولت، ساماندهی صورت خواهد گرفت.
گفتنی است تعداد بسیاری از این سایت ها در فضای مجازی به همسریابی اقدام می كردند كه از این میزان، تعداد قابل توجهی از این سایت ها دست به اقدامات غیرقانونی تحت این عنوان می زنند كه با ساماندهی آنها جلوی سوء استفاده های احتمالی گرفته می شود.
با این حال، این سایتها هنوز كه هنوز است فعال هستند و بر سكههای اندوخته شده خود از این راه میافزایند!اگر بر شیوه كسب درآمد این سایتها نظارتی بود، شاید اشكالی نداشت كه از این راه درآمد كسب كنند اما وقتی از طریق این سایتها و مراكز همسریابی، فتنههای اخلاقی بر میخیزد و كلاهبرداریهای عاطفی و مالی رخ میدهد، دیگر سكوت بیمعناست.
هر چند خود خانوادهها و جوانان هم باید با چشمان باز و چراغ به دست در گذرگاههای تاریك پا بگذارند اما مسئولان محترم وزارت ورزش و جوانان هم باید متوجه این مسئله باشند.
این همه وعده چرا داده میشود وقتی قرار نیست برخوردی صورت گیرد؟! حداقل ما اهالی رسانه را شرمسار مردم نكنید! وقتی شما اعلام میكنید كه با یك پدیده نابهنجار برخورد میكنید، ما هم در رسانههایمان آن را با آب و تاب منعكس میكنیم و خانوادهها نیز با دیدن این خبر، شاد و مسرور میشوند و انتظاراتی در فكر آنان شكل میگیرد اما زمانی كه شما با آن پدیده آسیبزا برخورد نمیكنید، این اهالی رسانه هستند كه شرمنده مردم میشوند و مردم هم گمان میكنند رسانهها خلاف واقع خبر دادهاند! اگر هم خیلی لطف كنند و پیشداوری نكنند، میگویند در انتشار خبر، اشتباهی صورت گرفته است. در هر حال، انگشت اتهام به سوی ماست. یك مقام مسئول تا زمانی كه از انجام یك كار مطمئن نیست، نباید در تریبونهای گوناگون درباره آن وعده بدهد و رجز بخواند. امان از این «رجزیسم!»
فرآوری: طاهره رشیدی بخش اجتماعی تبیان
منابع : 1- همدردی / 2- سیاست روز / 3- روزنامه رسالت / 4-0 روزنامه جوان
مقالات مرتبط :