تبیان، دستیار زندگی
بهانه والدین برای پاسخ مثبت دادن به تمام خواسته های بچه ها این است که آنها نباید حسرت چیزی را بخورند و مثل ما سختی بکشند، بعضی از آنها می گویند وقتی پول داریم چرا باید از خرید چیزهایی که فرزندمان می خواهد دریغ کنیم. ما به آنها می گوییم این کار دریغ کردن ن
عکس نویسنده
عکس نویسنده
نویسنده : فاطمه رجبی
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :

خواهشاً لوکس و لوکس بازی ممنوع


بهانه والدین برای پاسخ مثبت دادن به تمام خواسته های بچه ها این است که آنها نباید حسرت چیزی را بخورند و مثل ما سختی بکشند، بعضی از آنها می گویند وقتی پول داریم چرا باید از خرید چیزهایی که فرزندمان می خواهد دریغ کنیم. ما به آنها می گوییم این کار دریغ کردن نیست بلکه شما دارید در حق بچه تان جنایت می کنید.

لوازم التحریر-مدارس

این روزها اگر متفکر باشی و نیاز اساسی هم نداشته باشی، بعید است دور و بر بازار لوازم التحریر فروش ها پیدایت شود. از بس مادران،  پدران و بچه هایی را آنجا سرگردان می بینی که هر کدام ساز خودشان را می زنند و دست روی چیزی می گذارند که آن یکی نمی پسندد. تا اینجا، قصه همان قصه قدیمی است که همه ما کم و زیاد تجربه کرده ایم. البته زمان ما این همه وسایل رنگارنگ نبود و حق انتخاب ما شاید در انتخاب بین رنگ سبز و سورمه ای برای جلد دفترها خلاصه می شد. اما این سال ها ماجرا رنگ و بوی دیگری گرفته، رنگ رخنه کردن چشم و هم چشمی در روابط بچه ها که بزرگتر ها هم به آن دامن می زنند بدون اینکه بدانند در واقع چه چیزی دارند به کودک شان می آموزند و کودکانی که روز به روز بیشتر از رفتارهای بزرگتر ها سرمشق می گیرند و می خواهند بهترین وسایل را داشته باشند، چیزهایی که چشم هم کلاسی هایشان را خیره کند. البته این روند را خود بزرگتر ها شروع کردند. وقتی برای دوست و آشنا از مدرسه گران قیمت کودکشان تعریف کردند و یا درباره وسایل ویژه ای که برای بچه تهیه کرده بودند به همه فخر فروختند.

بعضی از مادرها با این بهانه که نمی خواهند فرزندشان سرخورده شود، تمام خواسته هایش را برآورده می کنند در حالی که تبعات غلط این روش تربیتی بعدا دامن خودشان را خواهد گرفت. دکتر علی تابش مشاور و مدیر موسسه مشاوره نیک به تبیان می گوید: «بهانه والدین برای پاسخ مثبت دادن به تمام خواسته های بچه ها این است که آنها نباید حسرت چیزی را بخورند و مثل ما سختی بکشند، بعضی از آنها می گویند وقتی پول داریم چرا باید از خرید چیزهایی که فرزندمان می خواهد دریغ کنیم. ما به آنها می گوییم این کار دریغ کردن نیست بلکه شما دارید در حق بچه تان جنایت می کنید.

بهانه والدین برای پاسخ مثبت دادن به تمام خواسته های بچه ها این است که آنها نباید حسرت چیزی را بخورند و مثل ما سختی بکشند، بعضی از آنها می گویند وقتی پول داریم چرا باید از خرید چیزهایی که فرزندمان می خواهد دریغ کنیم. ما به آنها می گوییم این کار دریغ کردن نیست بلکه شما دارید در حق بچه تان جنایت می کنید

یک بچه باید تا زمانی که بزرگ می شود تمام احساسات را تجربه کند و گرنه انسان کاملی نمی شود، روانشناسی می گوید بچه ای که مثلا تا ده سالگی حسادت شدید را تجربه نکرده حتما یک مشکلی دارد و در آینده هم با مشکلات زیادی دست به گریبان خواهد بود. پس حسادت کردن، حسرت خوردن و... هم مراحلی از رشد بچه است. ما تا کی می توانیم بچه را از هر جهت حمایت کنیم؟ یک وقتی او در جامعه تنها می شود و آن وقت است که باید آماده باشد. یک زمانی به ویژه سال های بعد از انقلاب مدارس نسبت به وسایلی که بچه ها به همراه داشتند حساسیت نشان می دادند یعنی در بسیاری از مدرسه ها استفاده از لوازم التحریر لوکس ممنوع بود. این قضیه تا نظارت بر خوراکی های بچه ها هم کشیده شده بود و دانش آموزان نباید با خود مواد خوراکی خاص به مدرسه می بردند. البته من این نسخه را برای زمان حال تجویز نمی کنم چون آنقدر تنوع بالا رفته که نمی توان همه را مثل هم کرد اما اگر مدارس هنوز هم کمی روی این موضوع نظارت داشته باشند خانواده ها بیشتر در خرید اقلام مدرسه ملاحظه می کنند.»

لوازم التحریر-مدارس

لیست مدرسه یا هفت خوان رستم

وقتی دکتر تابش درباره لزوم نظارت مدارس حرف می زند کنجکاو می شویم که ببینیم واقعا مدرسه ها در این مورد کاری می کنند یا نه. معصومه اصغری که امسال پسر هفت ساله اش را راهی کلاس اول می کند، می گوید: «مدرسه ها بر خرید ما نظارت می کنند اما هیچ کس به لیستی که مدرسه برای خرید به ما می دهد نظارت نمی کند، امسال پسرم را در یک مدرسه غیرانتفاعی ثبت نام کردم و فقط هزینه خرید وسایلی که مدرسه از ما خواسته بود نزدیک چهارصد هزار تومان شد. سوال این جا است که چرا مدرسه باید حتی مارک و برند مداد رنگی را هم برای ما تعیین کند؟ درست است که همه باید مثل هم باشند تا کسی احساس کمبود نکند اما این دلیل نمی شود که با ارائه لیست های عجیب و غریب خانواده ها را تحت فشار قرار بدهیم. تازه این خرید چیزی است که مدرسه تعیین کرده و خواسته خود بچه ها لیست بلند بالاتری دارد. چون وقتی بچه ها وسایل متنوع بازار را می بینند دیگر نمی توان جلویشان مقاومت کرد چون ممکن است ما ملاحظه کنیم و نخریم اما بچه در مدرسه دست دیگران می بیند و احساس کمبود می کند.»

دکتر علی تابش مشاور و مدیر موسسه مشاوره نیک به تبیان می گوید: «بهانه والدین برای پاسخ مثبت دادن به تمام خواسته های بچه ها این است که آنها نباید حسرت چیزی را بخورند و مثل ما سختی بکشند، بعضی از آنها می گویند وقتی پول داریم چرا باید از خرید چیزهایی که فرزندمان می خواهد دریغ کنیم. ما به آنها می گوییم این کار دریغ کردن نیست بلکه شما دارید در حق بچه تان جنایت می کنید

ما بی تقصیریم

انگار نوک پیکان تمام اتهام ها مدرسه ها را نشانه گرفته است اما خود اولیای مدرسه این اتهام ها را نمی پذیرند. پوران آقا زاده که مدیر یک دبستان غیر انتفاعی در منطقه 5 تهران است می گوید: «ما نمی دانیم به کدام فاز از خواسته های والدین باید عمل کنیم. دلیل اینکه ما لیست می دهیم این است که بچه ها در طول سال نیاز به وسایلی که ما می گوییم دارند و پدر و مادرها اغلب نمی دانند باید چه چیزهایی تهیه کنند. از طرفی یک وقت می بینیم بچه کلاس اول ابتدایی مداد رنگی 36 رنگی با خودش میاورد مدرسه، اگر ما از قبل لیست نداده باشیم نمی توانیم جلوی بچه را بگیریم چون به هر حال خانواده آن مداد رنگی را تهیه کرده اند. برای همین ما یک لیست از اقلامی که باید بچه ها با خودشان بیاورند به خانواده ها می دهیم تا کار برای همه راحت باشد. البته در همین وضعیت هم خیلی از خانواده ها شکایت دارند و می گویند دلشان می خواهد اجناس بهتری برای بچه شان بخرند. حتی بعضی ها از جنس روپوش مدرسه هم ایراد می گیرند.»

لوازم التحریر-مدارس

وقتی از خانم آقا زاده می پرسم چرا این مباحث را در جلسه اولیا و مربیان مظرح نمی کند، می گوید: «ما خیلی چیزها می گوییم اما تاثیر چندانی نمی بینیم. بارها در جلسات از خانواده ها خواسته ایم بچه ها را تبدیل به ویترینی برای خودنمایی نکنند اما انگار بعضی از پدر و مادر ها می خواهند با بچه شان هم مثل یک از دارایی هایشان برخورد کنند و آنها را به بهترین شکل در معرض دید بقیه بگذارند اما این کار درست نیست و از بچگی به کودک یاد می دهند که باید به اصطلاح از بقیه کم نیاورند و همیشه بهترین چیزها را داشته باشد.»

شاید بهتر باشد در آخر، قسمت دیگری از حرف های دکتر تابش را با هم بخوانیم که می گوید: «زمانی بچه ها فقط در نمره آوردن و شاگرد اول بودن با هم رقابت و چشم هم چشمی می کردند که آن هم اگر از حد تعادل می گذشت آسیب زا بود. حالا همان وضعیت ادامه دارد و رقابت درباره وسایل مدرسه هم به آن اضافه شده است. اگر خانواده ها به جای فکر کردن به اینکه چطور توانایی مالی خودشان را به رخ دیگران بکشند و یا چطور کودکشان را از هر نظر راضی نگه دارند، به این فکر کنند که چطور می شود یک انسان کامل تربیت کرد و روح بچه را ممتاز و متعالی بارآورد دیگر با این مشکلات مواجه نخواهیم بود. آموزش این مسائل به والدین هم یکی از وظایف مهم آموزش و پرورش است که متاسفانه مغفول مانده است.

فاطمه رجبی

بخش اجتماعی تبیان