نیاز به مصلح در عصر جدید

تمامی ادیان معتقد به آمدن یك مصلح جهانی در انتهای تاریخ هستند . فلسفه تاریخ از دیدگاه متون مقدس ، رسیدن به جامعه ای است كه لبریز از عدالت ، رفاه و بندگی معبود باشد و همه انسانها در آن به رستگاری و نجات نائل شوند ؛ از اینرو بخشی از آیات كتابهای مقدس در ادیان متفاوت ، پیرامون این دوره از تاریخ جهان و بشریت می باشد و دین شناسان تحت عنوان منجی گرایی از خصوصیات این برهه از زمان كه پیش روی خواهیم داشت سخن می گویند؛ به عنوان مثال مسیحیان بر این باورند كه سر انجام روزی خواهد آمد كه عیسی علیه السلام، بار دیگر به سوی آنها ، باز خواهد گشت و جهان را پر از عدل خواهد نمود كه از این واقعه در كتاب مقدس ، به (باز گشت مسیح)، (مسیح گروی) و (ملكوت خدا) تعبیر شده است. در آیات زیادی از انجیل پیرامون بازگشت فردی با عناوین مختلفی همچون: شیلو، روح راستی، پسر خدا، روح القدس، مانند آنها یاد شده است.

همچنین یهودیان نیز در انتظار مصلح بسر می برند . آنان معتقدند كه روزی (ماشیح) (Mashiah) خواهد آمد و سرزمین بنی اسرائیل یا ارض موعود را به آبادانی خواهد كشاند. آیات زیادی در تورا ت (عهد عتیق) پیرامون شخصیت (ماشیح) و ویژگی های عصر ظهور به چشم می خورد. در كتاب (گنجینه ای از تلمود) كه از منابع یهودیان شمرده می شود ، بیش از 50 آیه پیرامون شخصیت (ماشیح) ذكر نموده اند كه بیانگر توجهی است كه آنان نسبت به مسئله حكومت جهانی دارند .

یهودیان و مسیحیان در مبحث (هزاره گرایی) بر این باورند كه در ابتدای هر هزار سال ، احتمال آمدن شخصیتی آسمانی و نجات بخش وجود دارد ؛ از اینرو و در سال 2000میلادی یهودیان با دور بین های مدار بسته ، شبانه روز از بیت المقدس فیلم برداری می كردند ؛ زیرا معتقد بودند كه (ماشیح) از بیت المقدس ظهور خواهد نمود ؛ و یا در این سال به نقل از یكی از مجلات آمریكایی در نظر خواهی از مسیحیان امریكا، عدهّ بسیاری از آنان اعلام نموده اند كه انتظار بازگشت مسیح علیه السلام در سال 2000 را دارند.

زرتشتیان نیز به مانند دیگر ادیان معتقد به آمدن مصلح جهانی هستند ؛ آنان بر این عقیده اند كه تاریخ دارای قدمت دوازده هزار ساله است ؛ لذا آن را به چهار دوره سه هزار ساله تقسیم می كنند . آنها بر این باورند كه در ابتدای هر دوره ، فردی نجات بخش خواهد آمد كه از او با لفظ (سوشیانس) (Soshianse) به معنای نجات بخش تعبیر می كنند. آیات زیادی از كتاب مقدس زرتشتیان و بخشی از دیگر منابع مهم آنان همچون: (جاماسب نامه) به ظهور آخرین (سوشیانس) و ویژگی های او پرداخته است .

همچنین تمامی فرقه ها و مذاهب اسلامی نیز از آمدن (امام مهدی) سخن گفته اند . اعتقاد به آمدن مصلح جهانی، یعنی امام مهدی علیه السلام نوشته اند، تنها از مبانی اعتقادی شیعیان محسوب نمی شود بلكه اهل سنت نیز به این بحث معتقدند . اندیشمندان اهل سنت بیش از پنجاه كتاب مستقل پیرامون شخصیت امام مهدی علیه السلام و ظهور او سخن گفته شده است و روایات زیادی از پیامبر اكرم صلی الله علیه و آله درباره ظهور ایشان نقل گردیده است ؛ به عنوان مثال در كتاب حدیثی (سنن ابن ماجه) و (سنن ابن داود)، بخشی وجود دارد با عنوان (باب المهدی) كه در آن احادیث بسیاری از پیامبر صلی الله علیه و آله نقل شده است كه آن احادیث توسط منابع روایی شیعه هم نقل گردیده است.

بحث مهدویت در میان اندیشمندان شیعه و اهل سنت، به قدری بدیهی و یقینی است كه می توان اعتقاد به آمدن امام مهدی علیه السلام را از امور قطعی دین تلقی نمود از اینرو در اول تاریخ فرهنگ اسلامی ، بسیاری از كسانی كه ادعای مهدویت نموده اند از اهل سنت بوده و خود را به دروغ حضرت مهدی علیه السلام معرفی نموده اند.

بنابراین مسئله آینده گرایی و اعتقاد به این امر كه سرانجام انسانها در همین دنیا به حكومتی انسانی و عادلانه خواهند رسید، مورد پذیرش همه ادیان است و به نظر می رسد كه خداوند امام مهدی علیه السلام را در زمانی به حكومت جهانی فرا می خواند كه انسانها در فرایند تاریخ و گذشت زمان، همه اموری را كه تصور می كنند به آنان آرامش و عدالت می بخشد ، تجربه كنند و یقین نمایند كه سرانجام باید انسانی آسمانی، سلیم النفس و كامل ، در مدیریت و اداره جهان قرار گیرد، نه اینكه انسانهای بوالهوس و ابلیس زده ای بر جهان حكومت كنند كه بر اساس امیال و زیاده خواهی خود در یك دهه ، چندین جنگ را در مناطق مختلف دنیا به راه می اندازند. انسان معاصر به تعبیر (آلوین تافلر) ، صنعت ، فن آوری ، خرد ورزی و اكتشافات علمی را تجربه نموده ؛ اما می بیند این پدیده ها ،همان قدركه رفاه آورده اند موجبات ظلم به عده ای را نیز به همراه داشته اند .

انسان معاصر با كشف واكسیناسیون توانست از مرگ و میر كودكان جلوگیری كند؛ اما همین انسان تهذیب نشده، بمبی می سازد ودر جای دیگر بیش از صد هزار نفر را در (ناكازاكی و هیروشیما) می كشد؛ بر اساس این تجربه تلخ است كه اندیشمندان می گویند صنعت و تكنولوژی به تنهایی برای زندگی مطلوب، كفایت نمی كند و انسانها باید، به تعبیر قرآن، تزكیه نفس كرده و خویشتن را از صفات ناپسند اخلاقی رهایی دهند؛ لذا خداوند در سورة شمس یازده قسم به خورشید، ماه، زمین و غیره یاد می كند تا بگوید كه (قد افلح من زكّیها)؛ یعنی به تحقیق كسی كه خود را از آلودگی رهاند و وجودش را صیقلی نمود، رستگار است؛ از اینرو امام مهدی علیه السلام پس از ظهور خود كوشش خواهد نمود تا ابتدا انسانها را از قید و بند ابلیس و هواپرستی نجات دهد، زیرا ظهور ایشان موجب خواهد شد تا در كنار كوهی از ثروت، كودكان گرسنه، خواب یك لقمه نان را نبینند و آن كودك در جنوب شهر، از فرط گرسنگی در كلاس از حال نرود و دیگر آن مادر به مدیر مدرسه اصرار نورزد تا اجازه دهد تا كه دو كودك او در دو نوبت مختلف به مدرسه بیایند، زیرا دو فرزندش تنها یك كفش دارند و باید به نوبت آن را بپوشند .

امروزه، در قرن بیست و یكم، انسان معاصر پس از گذشت سیصد سال از رنسانس و تسلط بر طبیعت و منابع آن، مشكل اكتشاف و اختراع را ندارد، بلكه مشكل انسان دیو سیرتی را دارد كه مغرور از ثروت و مقام خویش، به همنوعان رحم نمی ورزد؛ به قول (میلان كوندرا) در كتاب (هنر رمان) عصر ما، عصر تناقضات و معماهای حیرت آوری است كه مخصوص پایانه تاریخ است (Terminal Paradoxes) از طرفی بشر به رفاه مالی و قدرت علمی رسیده است، به طوری كه غذای او را در عربستان می پزند و در فرانسه می خورد؛ ولی از طرف دیگر صد میلیون انسان در آفریقا از گرسنگی می میرند. از طرفی ، پدر در ضیافت عروسی فرزندش به هر مهمان یك سكه طلا می دهد ، و از طرف دیگر پدری برای تأمین معیشت فرزندش ، كلیة خویش را می فروشد. بله، امام مهدی علیه السلام (یا به قول دیگر ادیان، مسیح، ماشیح و سوشیانس) زمانی خواهد آمد كه بشر بفهمد در كنار تمامی دارایی ها و امكانات، تنهاست و هیچ فرقی با همنوعان خویش ندارد؛ روزی كه انسان به قول حافظ بفهمد كه دارای (محرومیت ازلی) و ذاتاً موجودی فقیر و نیازمند بدارد است و همچنین آگاه شود كه نباید ارتباط خود را با خداوند قطع كند و باید او را دوست بدراد. مهمترین كار امام مهدی علیه السلام و همه انبیاء پیشین، همین است كه این پیام را به بشر بدهند كه ای انسان خداوند را دوست بدار، همنوع خویش را دوست بدار، همانگونه كه فرزند خویش را دوست می داری.

منبع: http://m-mahdi.com/farsi/

نویسنده سید رضی موسوی