هجران غیبت

روزگار غیبت، دوران ظلمت و محرومیت است برای تمام آن هایی که امام علیه السلام از آنان غائب است یا به سخن دیگر، اینان از او مهجورند.

اگر نیکو بنگریم و بیندیشیم و در برکات و آثار وجودی امام علیه السلام تأمل نمائیم، خواهیم دریافت که دوران غیبت چه دوران رنج بار و طاقت فرسایی است! خود امام عصر(عج) در دعای شریف افتتاح زبان شِکِوه به محضر خداوند می گشاید و از نکبت ها و سیه روزی ها و تیره بختی های مردمان آن عصر، شکایت می کند.

با مراجعه به روایات بس فراوان در باب غیبت امام زمان(عج) و تدبّر در آن ها، این نکته حاصل می گردد که ائمه ما (علیهم السلام)، نگران مصائب عصر غیبت و ابتلائات دوستان و شیعیانشان بوده اند. به عنوان نمونه حضرت رضا علیه السلام در بیان شیوایی، از حیرت و سرگردانی مۆمنان در آن عصر چنین یاد می فرمایند:

« وَ کَم مِن مُۆمِن مُتَاسّفٍ حَیرانَ حَزین عِندَ فِقدانِ الماءِ المَعین!» (1)

چه بسیار مۆمن دلسوخته ای که در فقدان آب گوارا در حیرت و حزن به سر می برد!

آن حضرت محرومیت زمان مستوری را چنین به تصویر می کشد که مۆمنان چون تشنگانی که از جرعه ای آب گوارا منع می شوند  در وادی حرمان به سر خواهند برد؛ آن آبی که برای همگان است و ضروری ترین مادّه ی حیات … و به راستی امام زمان(عج) چنین است و دوران غیبت چنان.

کوتاه سخن آن که غیبت امام عصر(عج) دوری از تجلّی تمام خوبی هاست و در پرده بودن تمام روشنایی ها.

آری شب سرد غیبت، هنگامه ی به چاه افتادن هاست؛

گاه لرزیدن و ترسیدت هاست؛

بحبوحه ی گریستن ها و نالیدن هاست.

عصر غیبت، عصر محرومیت از چشمه ی گوارای ولایت است و دوران پرده نشینی یار و محجوبی جمال و کمال او. روزگار غیبت امام(عج)، هنگامه ی دوری از چسمه سار معرفت و زلال هدایت حضرت اوست.

همان گونه که خود در پس پرده ی غیبت نشسته است و مردمان، از دیدار او محروم اند، صفات حُسنش نیز محجوب است؛ آن چه از تشعشع خُلق و خُوی او دیده می شود از پس ابر سیاهی است که بر چهره ی آفتاب افتاده و تابشی است از میان روزنه های پرده ی هجران و چه زیباست آن لحظه که این پرده بر افتد و « أشرَقَتِ الارضُ بِنُور رَبِّهَا» (2) معنی شود!

پی نوشت :

1-      عیون اخبار الرضا(ع)، ج2، ص 6

2-      سوره زمر آیه 69

منبع:کتاب آفتاب در نگاه خورشید

نویسنده:دکتر مرتضی طاهری