ما را چه می شود که دلتنگ تو نیستیم؟

ما را چه می شود؟ ما را چه شده و چه می شود كه دلتنگ تو نیستیم؟ چه شده كه در هوایی نفس می كشیم كه هوای توست، در زمانی می زییم كه زمان توست و بر زمینی گام برمی داریم كه بهانه چرخشش تویی و این همه كافی نیست تا به یاد بیاوریم چه كم تو را طلب كرده ایم! چه اگر خواستنمان بویی از دلتنگی حقیقی در خود داشت، دریغ نمی داشتی خود را از ما كه تو مگرمی شود از حال و قال شیعیانت غافل باشی و مغفول بگذاریشان؟

این ماییم كه گرفتارغفلت شده ایم، آن قدرغفلت امانمان را بریده كه فراموش كرده ایم نجات ما در گرو ظهور توست، آن قدر در خود و دلبستگی های خود غرق گشته ایم كه دعاهایمان هم دیگر دعا نیست و دلمان از سر سوز نیست كه تو را طلب می كند، از سرعادت است كه درهر دعایی تعجیل در فرجت را از خدا می خواهد... دل های ما كلی مشغله و تفریح و سرگرمی درست كرده اند برای خودشان تا مبادا غروب های جمعه بگیرند و از خود بپرسند این حس برای چیست؟ دل های ما بهانه های جورواجور زیاد دارند برای دلتنگی هایشان بتراشند كه مبادا به یاد بیاورند در زمانی می زیند كه صاحبش در پرده غیبت است از نااهلی اهل زمانش و آن قدر سوز و شور در دعاهایمان نمی بیند كه برساندمان به پاسخ «متی ترانا و نراك...»

دل های ما می خواهند سر خود را كلاه بگذارند كه چیزی كم و كسر ندارند، اما جای خالی تو آن قدر بزرگ است كه هیچ یك از این همه مثلا دل خوشی ها و خود را به آن راه زدن ها هم چاره اش نمی شود و باز یك جایی یك جوری دلمان به صرافت می افتد كه چیزی انگار گم كرده، كه چقدر یك چیزی را كم دارد و هر قدر سعی می كند با همه چیزهایی كه به او آرامش می داده اند همیشه، خودش را آرام كند نمی شود و نمی تواند؛ آن دلتنگی عظیم كه چاره نمی شود مگر به ظهور، تویی و تا نیایی گره از كار بشر وانشود و هرچه بگردد این دل و به هرجا بزند علاجی بر این زخم كهنه نمی یابد...

یابن الحسن! از قول نایب بر حقت با خدای خویش نجوا می كنیم كه پروردگارا! ما مشكلاتی داریم كه با دعای ما معلوم نیست حل بشود، تو كه مالك قلب هایی به قلب مقدس و نازنین آقای ما و مولای ما بینداز كه برای ما دعا بكند.

منبع:

روزنامه کیهان

منصوره حقیقی