چشم انتظاران ظهور

مهدى جان! قرن‏هاست که سینه‏ام مالامال عشقى است که اجدادم فریاد کشیده‏اند و من در بیابان تنهایى ذهنم، به دنبال راهى مى‏گردم براى رسیدن به تو، قاسم‏ها و اکبرها و سمیه‏ها و هاجرها در این راه بر خاک خفته‏اند، با لرزش دلى که مبادا نیایى!

یا بقیة‏اللّه‏، روز بدون تو آغاز نمى‏شود و خورشید هر بامداد اول به تو سلام مى‏دهد و اجازه نورافشانى مى‏گیرد.

اى عزیز فاطمه، در جهان، سنگى بدون عشق انتظار، حرکت نمى‏کند که جهان مادى، همه در انتظار است. مردم جهان چشم در انتظار به دنیا مى‏آیند با امید ظهورت مى‏زیند و با عشق دیدار بار سفر مى‏بندند؛ انسان‏ها منتظرند.

و از این انسان‏هاى منتظر، شیعه تشنه‏تر است به دیدنت و هر صبح با سلامى به گستره جهان، از تو مدد مى‏خواهد تا برکت کارش شوى و قدم در راه بودنش را تأیید کنى و فاصله گرفتنش را از خود و راه حق، نپذیرى!

اى مظهر عدالت، هر عصر خورشید ابتدا اجازه رفتن مى‏گیرد و با امید دیدار و سلامى مجدد غروب مى‏کند. شب هم منتظر توست. تویى که شوکت نماز، شکوه روزه، اصالت حج، کرامت زکات، شرافت دین و هیبت عدل الهى هستى.

زمین بى‏تو کشتزار ظلم است و باران، همسفر اشک فرشتگان. پس هر لحظه از عمرشان فریاد «عجل على ظهور» را سر مى‏دهند. امید که انتظار منتظران، پایانى خوش داشته باشد.

منبع:

پیام زن :: آبان 1388 - شماره 212 -  صمدى رضایى