مردم،چوب دو سر طلای رابطه شهرداری و دولت

این دونهاد مهم که یکی کلید  دروازه حل مشکلات شهر و دیگری مشکلات کشور را در دست دارند، به منظور حل اختلافات موجود و تعاملات هر چه بیشتر هر از چند گاهی طی جلساتی اقدام به آخرین رجز خوانی ها و اقدامات و گاهی نیز بررسی مشکلات می کنند.

طناب کشی دولت و شهرداری بر سر جداسازی ری از تهران

یکی از تازه ترین معابری که محل برخورد و تلاقی نهادهای  شهرداری و دولت به شمار می آید ، بحث جنجالی جداسازی ری از تهران است که نهاد محترم دولت خواهان اجرایی شدن این طرح بود . در حالی که شهردار تهران آن را نیاز به بررسی های هر چه بیشتر دانست و در این میان اهالی ری قربانی اختلافات سیاسی شدند و در نهایت هم معلوم نیست این طرح تا چه اندازه قابلیت اجرا شدن را دارد. در اینجا بهتر است یادی از منتخبین مردم تهران و ری در خانه ملت  کنیم که قبل از ورود به بهارستان، هزار وعده و وعید و در باغ سبز به مردم ری نشان داده اند ،اما حال که نیاز به بررسی های هر چه بیشتر و اعاده خواهی است، به تعطیلات 3هفته ای می روند.

برخی منتقدان بر این باورند که طرح جدا سازی ری از تهران به جد مصداق بارز اختلافات و ناهماهنگی های دولت و شهرداری است که نه تنها سرعت گیر پیشرفت ها خواهد شد بلکه درجا زدن ها و اتلاف هزینه و انرژی را نیز در پی خواهد داشت. بایستی عمران وجه مشترک و نیت دو جانبه نهادهای مدعی پیشرفت باشد.

مسئولان یک بار مسافر کمپوت های انسانی شوند

به ضرورت همکاری های همه جانبه  در عمران و پیشرفت های ظاهری که  اشاره می شود نا خوداگاه مسئله مترو، این کمپوت های انسانی ، قطارهای شهری پر دردسر- که کم پیش می آید در آن بتوان نفسی آسوده کشید- به ذهن تبادر می کند. مسافران بی نوای داخل آن بین دولت و شهرداری پاس کاری می شوند و مسئله بودجه این ارابه های آتشین، دست انداز بهتر شدن اوضاع این وسیله حمل و نقل عمومی است و هر از چند گاهی شاهد این مسئله هستیم که نبود و کمبود بودجه پتکی می شود بر اوضاع نابسامان تردد مترو کوبیده می شود تا حرف و حدیث ها و عدم همکاری ها، در پشت پرده باقی بماند.

سیلابی که دولت و شهرداری در آن شنا کردند

گاهی هم خون یکی از دو طرف به جوش می آید و طرف مقابل متهم می شود به طوری که بیان عدم ترخیص واگن های مترو از سوی دولت ،مصداق این مسئله است که از سوی شهردار تهران خطاب به دولت بیان شد که  طی آن این نهاد نقش پر رنگی را در نا به سامانی ها گرفت علاوه بر این سیلاب مترو تهران ،فرصتی شد برای خود نمایی هر دو طرف و میدانی شد برای عرضه توانایی ها و خواسته ها.

در سیلاب مترو تهران، تمامی بحث ها بر سر این بود که دولت موظف به رسیدگی به کانالهای آب رسانی و رودخانه ها و به طور کل مدیریت جغرافیایی و شهرداری مامور به مدیریت بحران شد و علت اصلی ماجرا اگر چه تا حدی طبیعی بود، اما از سوی هر دو نهاد اقدام به پاس کاری و رد و بدل شد و حتی شاهد این امر بودیم که یکی از مسئولین مرتبط با شهرداری تهران به عدم انجام وظایف از سوی دولتمردان اشاره و درخواست رسیدگی قضایی به تخلفات را مطرح کرد.نکته ی بعدی در مورد اتفاقات پس از بروز سیل در مترو به میزان تخمین ها از خسارت ها بر می گشت که بین ارقام اعلامی از سوی دولت و شهرداری تفاوت فاحشی دیده شد.

دولت و شهرداری به توان فرهنگ مساوی با تلاش

در کنار برخی از ناهماهنگی ها باید به یکی دیگر از وجه اشتراک ها اشاره کرد، مسائل فرهنگی و فرهنگ سازی ها یکی از نکاتی است که هر دو نهاد در راستای ترویج آن می کوشند و اقداماتی را هم انجام داده اند. به طوری که فرهنگسراها و برپایی جشنواره های فرهنگی یکی از اموری است که این روزها روی آن مانور بسیاری می شود، علی رغم همه تلاشهای صورت گرفته باید از فاکتور بودجه ای که  در اختیار این نهادها قرار گرفته است هم یادی کرد و می توان گفت که جای کار بسیاری دارد تا مسائل فرهنگی  به اجرای مسابقات ، کتابخوانی ها و پخت کیک های طویل ختم نشود وشاهد نتایج فعالیت های فرهنگی  با تاریخ مصرف چند ساله باشیم.

چند مدتی هست که سیاست عجیب با نهاد شهرداری عجین شده است و خیلی ها آن را سکوی پرتاب به نهاد بزرگتر به نام دولت می دانند ،تا این جای مسئله هیچ مشکلی مطرح نیست و خواسته ها از وقتی شروع می شود و البته منطقی نیز هست که مسئولی که هر دو نهاد را تجربه کرده باید  بیش از دیگران به مشکلات واقف باشد و با مسائل آشنایی بیشتری داشته باشد.

1404در انتظار ایران

علیرغم همه همکاری ها و عدم هماهنگی ، باید تمامی نهاد ها و سازمان های فعال اعم از شهری و کشور سال 1404 را فراموش نکنند چرا که سند چشم انداز بیست ساله فرصتی است برای همکاری ها و مشارکت های همه جانبه از سوی مردم و مسئولین و نهاد های اجرایی . با توجه به آینده ی درخشانی که در انتظار ایران و ایرانی است و با در نظر گرفتن  برنامه و مدت زمانی  که در اختیار داریم باید از یک دستی جدا شده تا صدای پیشرفت هر چه بیشترمان گوش عالم را کر کند.

ایران امروز ما ، حکم من و تو ندارد، همه ما هستیم و باید هم بمانیم و اختلافات حال از نوعی که می خواهد باشد، شاید حکم سرعت گیر را برایمان تداعی کند.

ذکر این نکته ضروری است که هر نهاد و سازمانی مشغول اجرای وظایف خود است و همه برای پیشرفت ایران قدم بر می دارند، و در نهایت باید خدا قوتی به مسئولان  گفت برای چشم اندازی که در پیش داریم........