کهکشان ما دروغین بود؛کهکشان یعنی مردان المپیک

1-یک موقع هایی باید اعتراف کنی.باید بیاستی، باید لنز نگاه به واقعیت را عوض کنی و همه آن چیزهایی که در رتبه نخست علائقت هست و عاشقش هستی را کنار بگذاری و به "حقیقت" همانطور که وجود دارد "حقیقی" نگاه کنی. ما فوتبال نویس ها؛ جماعتی که ویروس "دوست داشتن" این "دوست داشتنی" لعنتی را بی رحمانه به رگ های شما تزریق کردیم باید اعتراف کنیم به دروغی که "ما" به شما گفتیم. کهکشان جای دیگری بود.کهکشان یعنی 17 مرداد 91.کهکشان یعنی شبی که کشتی، وزنه برداری و پرتاب دیسک، پرچم مان را در بلندترین چشم انداز جهان بالا برد و در قلب لندن، غرور ایرانی ها دوباره از نو جان گرفت. ما از امثال گردان، بنگر و نکونام برای شما کهکشان ساختیم. جملاتی دروغین و پر آهنگ از افتخار سرودیم اما کدام افتخار؟ آخرین بار که این فوتبال موی تنت را سیخ کرد کی بود؟ آخرین مرتبه ای که تیم باشگاهی ات در آسیا چیزی شد به چه زمانی مربوط می شود؟ تیم ملی کشورت که مللو از این مثلا کهکشانی هاست دقیقا آخرین بار کی موجب شد سرت را به عنوان یک ایرانی بالا بگیری؟ می دانی بازی ایران و آمریکا برای قرن گذشته بود؟ ناکامی سه دهه ای در جام ملت های آسیا برای مان عادت شده؛ نرفتن به جام جهانی چندان فاجه بار نیست. فوتبال ملی ما هیچ بهانه ای برای شاد بودن مان باقی نگذاشته.شاید تا ده سال پیش لژیونر کردن ستاره هایش تنها دل خوشی مان برای پرداختن بی حد و مرز به آن بود اما آن چشمه هم خشکید. ما به شما ضمانت می دهیم دست کم تا پنج سال آینده اصلا ستاره ای وجود ندارد که حتی لیگ اسلواکی به سراغش بیاید. کریم انصاری فرد بالقوه ترین ستاره اش است که این روزها در ناکامی پرسپولیس یکی از متهمان اصلی است و باید پاسخگوی خیلی از چیزها باشد.

2-کهکشان محمد رویانیان از جنس رسانه بود. یعنی چیزی به صورت چگالی وجود نداشت. یک حجم بود بر روی سطح خالی، سطحی از جنس قلمفرسایی امثال من. ما سوژه می خواستیم، شما بهانه می خواستید، ورزش باید در یک جایی "پول دولت" را چال می کرد و این شد که همه دست در دست هم دادیم تا فوتبال فربه شود از پول، خالی شود از اصول. مسئله پول شخصی نبود که اگر چنین بود اصلا به کسی ربط نداشت یکی مثل حسین هدایتی دوست دارد یک میلیارد به یک مدافع سی و سه ساله بدهد .اگر در اروپا رئال از خزانه اش( نه جیب دولت مادرید) پول دو بوئینگ 747 را به رونالدو می دهد از آن طرف چیزی عایدش می شود. چون لباس ستاره، حضور ستاره، گلزنی ستاره، افتخار آفرینی ستاره ،سرمایه را به انواع مختلف بازگشت می دهد.همین رونالدو یعنی حضور در تور آمریکا و پر شدن ورزشگاه از مردمانی که برای تیم ملی فوتبال شان به زور به استادیوم می آیند.پس سرمان را به سر فوتبالی نگذاریم که اگر هنگفت پول ستاره می دهد اطمینان دارد بازگشتی وجود دارد اگر بر نگردد می شود پارما و باید برود به قهقرا.اما در اینجا ما پول ساخت سه سالن کشتی را با وقاحت بر می داریم و می دهیم به یک فصل دروازبانی که در هفته چهارم ذخیره تیمش می شود!

باشگاه پرسپولیس چند درصد از پول خرید این مثلا ستاره ها را قادر به بازگرداندن است؟ کدام ورزشگاه خصوصی، کدام پول بلیت، کدام حق پخش واقعی؟ اینجا همه چیز دولتی است.علی فتح الله زاده اشک تمساح می ریزد که بزور پول بگیرد و برای یک فصل، یک و نیم میلیارد بدهد تنها به یک بازیکن.او مدیر دولتی است. پول دولتی می گیرد و وقتی پول دولت عوض دو و میدانی، وزنه برداری، کشتی به جیب ستاره های فوتبال برود یعنی جوانی که شاید باید سوریان و نوروزی و قاسمی می شد هیچی نمی شود.تازه اگر معتاد نشود. در چنین شرایطی به صورت کاملا اتفاقی این پول به جیب فوتبالیستی می ریزد که با هر متر و معیاری لیاقت یک دهم دریافتش را هم ندارد.صحبت امثال مهدوی کیا، دایی و کریمی نیست که بیشترین خدمت را به فوتبال ملی کردند و با حضور در معتبرترین تیم های جهان، ده ها برابر پول هزینه شده شان را عودت دادند. این حرف ها از روی جو مدال المپیک نیست؛ اگر"ساز و کار"  فوتبال بر ساخت چنین بازیکنانی بود "باید" هم چنین می کردیم اما باور کنید اینچنین نیست. می دانید چرا باید سید جلال حسینی در این سن و سال رقم قراردادش بالای یک میلیارد باشد؟ چون" پول ورزش دولتی"  بی بند و بار در فوتبال هزینه شد و اینچنین ارقام لجام گسیخته بالا رفت.

3- المپیک بهانه می شود و یک مواقعی باید ایستاد، باید به پشت سر نگاه کرد و دید ما به بهای چه چیزی از چه چیزهایی به راحتی گذشتیم. فریب حرف های قلعه نویی را نخورید که می نشیند چرتکه می اندازد و می گوید؛ یک مسابقه فوتبال وقت پنج ساعته حدود  80 هزار نفر را در ورزشگاه آزادی بصورت مفید پر می کند و چون چنین سرگرمی مفیدی وجود دارد باید هم پول خرجش کرد. در هیچ جای جهان به چنین بهانه ای به یک فوتبالیست آنقدر نمی دهند که تنها قیمت چهارچرخش 750 میلیون تومان شود. با فرمول قلعه نویی اوقات جوانان را پر کردن یعنی گرم کردن شومینه یک خانه ویلایی با اسکناس های صد دلاری. آری خانه گرم می شود اما  دقیقا به بهای یک پالایشگاه نفت نداشته.اگر یکی مثل قلعه نویی موافق تزریق پول جنون وار است دلیل دارد و دلیلش هم این است که با پول فوتبال دولتی باشگاه مس به او پیشنهاد سه میلیاردی می دهد و او اینچنین به سرهوادار منت می گذارد که از بزرگترین پیشنهاد تاریخ فوتبال ایران گذشته است. البته یکی نیست بگوید؛ مس قرار بود کانوته را هم بخرد اما پول همین جباری و مجیدی خودمان را هم نداشت. شاید پول خوبی به اندازه همان پول های سپاهان به او می داد اما آن سه میلیارد اگر وجود خارجی داشت آنها آدم بزرگتری از ابراهیم قاسمپور را روی نیمکت شان می کاشتند.

4-آنچه شرحش رفت تنها سطری بود از کتاب پر رنج فوتبال ایران که پول آن را فقیرتر کرد. اما بهانه این نگاه به عقب، افتخار آفرینی مردانی بود که درخشان ترین شب تاریخ ورزش ایران را رقم زدند.یکی مثل قاسمی که با کم ترین توجه ممکن از "حیث مالی" بزرگترین" افتخار ممکن" در عالم ورزش را برای ما صید کرد حالا دستگاه "ورزش دولتی" به او وعده 150 میلیون تومان را می دهد.یکی مثل بهداد سلیمی رگ های سرش زیر وزنه تا مرز پارگی آماس می کند تا غرور یک ملت با مدالش پرواز کند و آن وقت ما در اینجا، در تهران، در قلب فوتبال پایتخت؛ فوتبالیستی را داریم که یک و نیم میلیارد قرار داد بسته و در چهار بازی تنها یک بار موفق به گلزنی شده است.آن لحظه ای که امید نوروزی بالای سکو رفت و نگاهش به پرچم  کشورش بود شاید یک دلمشغولی بیشتر نداشت؛ با 200 سکه ای که بعنوان جایزه"شاید به همین زودی ها" به او بدهند در کجای پایتخت می تواند یک خانه 70 متری بخرد.

5-این یک اعتراف است در روز خبرنگار؛ ما فوتبال نویس ها  به عنوان اصحاب رسانه به ورزش این مملکت خیانت کردیم.ما بودیم که قیمت خرید کریس و کاکا را بر سر غیر فوتبالی ها کوبیدیم و اینچنین قیمت فوتبالیست های بی کیفیت وطنی را تا عرش اعلا بالا بردیم. وحالا نتیجه پیش روی ماست؛ لیگ فوتبال با هزینه ای بالای صد میلیارد تومان تقریبا هیچ افتخاری حتی درسطح آسیا کسب نمی کند و آن وقت باید بنشینیم و ببینیم مدال آوران بزرگ این مرز و بوم ورزشکارانی هستند غالبا پژوسوار که "ورزش دولتی"  بخشی از حق شان را به صورت تنها 200 سکه و در ازای مهمترین عنوان ورزشی جهان به  آنها می دهد.اگر سهم  سلیمی ها پژو است بر آن حرجی نیست اما در فوتبال دولتی به بازیکنی که لیگ قطر هم او را نمی خواهد نباید پورشه داد. این شب ها همین پژو سوارها بودند که از یاد  بیست - سی میلیون طرفدار پرسپولیس بردند که ستاره های میلیاردی با اعصاب شان چه کردند. نه...این انصاف نیست.ما راه را اشتباه رفتیم.کهکشان یعنی افتخار در جام جهانی، طلا در المپیک نه تساوی با گهر در آزادی.