داروخانه درون شماست

معمولا اغلب افرادی که در مواجهه با مشکل سختی قرار می گیرند، دچار احساس اضطراب و یاس می شوند و حتی ممکن است کنترل خود را از دست بدهند و یا اینکه دائما در جستجوی منشاء بیرونی برای یافتن علت مشکلات و حل کردن آن هستند و دوست دارند همیشه مشکلات خود را به گردن دیگران بیندازند و فرد دیگری را مقصر اعلام کنند.

حضرت امیرالمومنین علی(علیه السلام) در یکی از اشعار خود عبارتی را بیان کرده اند که شاید بتوان گفت برای خود سازی، بی نظیر است. حضرت در دیوان معروف خود با این عبارت می فرمایند: 

"دوای تو در وجود توست و تو نمی دانی و درد تو از خود توست و نمی بینی." ¹

به نظر می رسد اگر لطف خداوند متعال شامل حال ما شود و معنای این شعر مولا را درک کنیم، موفق شده ایم تا اولین گام را برای حل تمامی مشکلات را، برداریم.

تصور کنید به محض بروز هر مشکل یا نگرانی به خود رجوع کنیم و با درون خود ارتباط برقرار کنیم و به گفتگو بنشینیم. وقتی به این نتیجه برسیم که خود ما می توانیم ایجاد کننده برخی از مشکلات و از بین برنده انها باشیم، امکان دلگیر شدن از حرف و اعمال دیگران، به شدت کاهش می یابد. به این ترتیب همواره در حین انجام عملی و یا قبل از انجام آن، به این موضوع می اندیشیم که آیا انجام این عمل صحیح است یا خیر و یا اینکه چه عواقب و نتایجی را به دنبال خواهد داشت؟

وقتی روح انسان به چنین چیزی عادت کند، به تدریج رشد می کند و بزرگ می شود و کسانی که روح بزرگی دارند، در گیر و دار روزگار، کمترین آسیب را می بینند.

قدم بعدی برای کسی که توانسته است چنین امر مهمی را در زندگی خود پیاده کند، همانطور که گفته شد این است که رشد می کند و به کمالات اخلاقی نزدیک می شود. این وعده ای الهی است که خداوند متعال به ما داده است که اگر کسی به قسمتی از دانسته های خود عمل کند، با هر قدمی که در این مسیر بر می دارد، پیش پایش روشن می شود و می تواند قدم های بعدی را هم بردارد. یعنی عمل کردن به کوچکترین چیزهای مناسب و شایسته ای که شنیده ایم، موجب می شود تا این دانسته ها همچون چراغی در دستان ما قرار گیرند و راه را برای ما روشن و واضح سازند. اما چنانچه چیزی را فهمیدیم و به ان عمل نکردیم، همچون کسی هستیم که چراغ روشن را در دست دارد و مسیر درست را هم می بیند اما متوقف شده و هیچ حرکتی نمی کند. برای چنین کسی رسیدن به مقصد، غیرممکن است.

طبق روایت "هر کس به آن چیزی که می داند، عمل کند، خدای متعال او را به آنچه نمی داند هم آگاه می سازد." ²

این یک اصل مهم و واقعیتی زیبا است. به راستی هر کس در تنهایی خود می تواند قضاوت کند که به چند درصد از انچه می داند، عمل می کند؟ البته منظور از دانسته ها، دانسته هایی است که مورد رضایت و توجه خداوند است و ما را به کمال می رساند. این همان چیزی است که انسان را به سعادتمندی نزدیک می کند.

آنچه مشخص است اینکه در این مسیر، نمی توان به کلی گویی و بیان مطالب اکتفا کرد. برای کسی که طالب علم است لازم است که تلاش کند و زحمت بکشد و تنها با بیان اینکه به درس علاقه مندم، نمی تواند به کسب مدارج علمی دست یابد.

فراموش نکنید که انسان با تمرین و ممارست و البته با تحمل سختیهاست که می تواند بزرگ شود و رشد کند و همیشه افرادی که در سختیها رشد کرده اند، توانسته اند تاثیرگذار و مفید باشند. بنابراین از سختیها نترسید و در تمامی لحظات زندگی به درون خود مراجعه کنید و در پی تربیت نفس خویش باشید.

پی نوشت:

1- دیوان امام علی(علیه السلام)ص175

2-بحارالانوار 172:89

مطالب مرتبط:

از خودتان ناراضی هستید؟

درس هایی برای زندگی بهتر

فکر های نو ،زندگی زیبا