تبیان، دستیار زندگی
امیرحسین یک پسرکوچولوی ۵ ساله است که با پدر و مادرش در یک مجتمع مسکونی ۵ طبقه زندگی می کند.آپارتمان آنها در طبقه ی پنجم است.پدرش بعضی وقت ها به خاطر کارش به سفر می رود و امیرحسین و مادرش تنها می مانند.
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :

آسانسورعصبانی!
بازی

امیرحسین یک پسرکوچولوی 5 ساله است که با پدر و مادرش  در یک مجتمع مسکونی 5 طبقه  زندگی می کند.آپارتمان آنها  در طبقه ی پنجم است.پدرش بعضی وقت ها به خاطر کارش به  سفر می رود و امیرحسین و مادرش تنها می مانند.مجتمع آنها ده واحدی است یعنی ده تا خانواده می توانند در آپارتمان های مجتمع  زندگی کنند اما فقط امیرحسین و خانواده اش اینجا هستند و بقیه ی واحدها خالی است.امیرحسین دلش می خواهد بقیه واحدها هم پر شوند.دلش می خواهد همسایه داشته باشند آن هم همسایه هایی که بچه داشته باشند و با او بازی کنند. او  صبح ها به  پیش دبستانی می رود.بعد از ظهرها که در خانه است یا با اسباب بازی هایش بازی می کند یا نقاشی می کند.گاهی وقت ها هم با مادرش برای خرید بیرون می رود.

چند روز پیش، امیرحسین و مادرش در خانه تنها بودند.آنها ناهارشان  را خوردند و مادر ظرف ها راشست و رفت تا کمی بخوابد اما امیرحسین خوابش نمی آمد.او با ماشین هایش بازی می کرد اما کم کم از آنها خسته شد.دلش می خواست مادرش بیدار بود و با او بازی می کرد یا  او را به پارک می برد.

امیرحسین ماشین هایش را سرجایشان گذاشت و آهسته در آپارتمان را باز کرد و بیرون رفت.دکمه ی آسانسور را زد و وارد آسانسور شد.دکمه ی شماره 2 را زد.آسانسور او را به  طبقه ی دوم برد.امیرحسین بیرون آمد و به درهای بسته ی دو تا آپارتمان طبقه ی دوم نگاه کرد. طبقه ی دوم ساکت و بی صدا بود.

او دوباره سوار آسانسور شد.دکمه ی پارکینگ  را زد.آسانسور او را به پارکینگ برد. امیرحسین توی پارکینگ هم کسی را ندید. دوباره سوار آسانسور شد.دکمه ی شماره 3 را زد.آسانسور ایستاد.دکمه ی شماره 4 را زد،آسانسور در طبقه چهارم ایستاد.هر وقت آسانسور حرکت می کرد،یک آهنگ پخش می شد و هر وقت می ایستاد، صدای یک خانم را می شنید که می گفت:طبقه ی چهارم یا  طبقه ی دوم یا طبقه ی پنجم.امیرحسین از صدای آهنگ و صدای آن خانم خیلی خوشش آمده بود.مرتب دکمه های آسانسور را می زد تا بازهم صداها را بشنود.او با این کارها حسابی سرگرم شده بود. اما آسانسور از دست او عصبانی شد و حوصله اش سررفت.

آسانسورِ عصبانی در طبقه ی پنجم ایستاد و درش هم بازنشد.هرچه امیرحسین دکمه ها را فشار داد، در بازنشد و آسانسور حرکت نکرد.امیرحسین ترسید و گریه افتاد.زنگ را فشار داد و منتظر بود تا شاید کسی از راه برسد و او را بیرون  بیاورد.مادرش که بیدار شده بود، او را صدازد اما وقتی امیرحسین جواب نداد، نگران شد. در آپارتمان هم بازبود.مادر صدای زنگ  را شنید.دکمه ی آسانسور  را زد.آسانسور در را برای مادر امیرحسین باز کرد. امیرحسین بیرون دوید.مادرش را که دید،نفس راحتی کشید.مادر پرسید:«چکار می کردی؟»امیرحسین جواب داد:«آسانسور بازی می کردم اما گیر افتادم.»

مادر گفت:«وای!چه کاربدی!آسانسور که اسباب بازی نیست وسیله ای برای بالا و پایین رفتن است.چرا بی اجازه بیرون رفتی؟»

امیرحسین گفت:«حوصله ام  سر رفته بود.»

مادرگفت:«اما نباید بی اجازه بیرون می رفتی.حالا بیا  تا با هم  یک چایی بخوریم و تلویزیون تماشا کنیم.»

امیرحسین با مادرش به خانه برگشت.خوشحال بود که دیگر در آسانسور زندانی نیست.

بخش کودک و نوجوان تبیان


منبع:ترانه های کودکان

مطالب مرتبط:

خونه جدید برای سوسک زشت

شاپرک و گلهای فرش

کوچولو و گوشواره‌های گیلاسی

 روزی که من گم شدم!

پرنده‌ی عکاس

نقاشی یه شب خیلی خیلی تاریک

مشاوره
مشاوره
در رابطه با این محتوا تجربیات خود را در پرسان به اشتراک بگذارید.