جایگاه مهدویت در رسانه های ما کجاست؟
به هر دلیل و حكمت عادت كرده‌ایم كه سهم امام را تنها از خمس اموال منقول و غیرمنقول محاسبه كنیم، در حالی كه با صد تدبیر و حیله هم از ادای آن حدّاقل می‌گریزیم، در حالی كه در نزد آبرو، اعتبار، قلم، وقت ما و برنامه‌های رسانه‌ای رسمی و غیررسمی ما سهم بزرگی از حقّ امام باقی است كه الزاماً باید پرداخته شود.
امروز هم طبق معمول و سابقة قریب به دویست برنامة رادیویی كه طیّ آنها همواره از دشمنان اسلام، شیعه و ایران و عملكرد آنها گفته‌ام و آخرین خبرها و حوادث جاری را با رویكرد مهدوی تحلیل كرده‌ام، در پی كشف خبری و روایتی بودم؛
گویا عادت كرده‌ایم هر كجا كم آوردیم، از سهم این برنامه‌های كوتاه كه یك میلیونیوم ساعت از جمع كلّیة برنامه‌های فرهنگی رسانه‌های رسمی و غیررسمی هم نمی‌شود، كم كنیم.
این عمل از دو حال خارج نیست، یا شأن موضوع و مطلب (مهدویّت) را اسفل و كم اهمّیت‌تر از سایر موضوعات، همچون تاسوعا و عید نوروز و... فرض كرده‌ایم یا آنكه مجموع ایّام و آنات و حوادث و رخدادهای ماضی و مستقبل را منفك و مستقل از آنچه كه در دایرة گفت‌وگوهای ولایی مهدوی قابل شناسایی است، فرض كرده‌ایم. وگرنه دلیل روشن و قابل دفاعی برای این كم گذاشتن‌ها نمی‌شناسم.
از همین جا بود كه خواستم خودم و دوستانم را متذكّر این معنی شوم و از زبان حضرات معصومان(علیهم السلام) عرض كنم كه:
«دنیا و هر چه در آن است، متعلّق به خدا، رسولش و ما اهل بیت است.»
این كلام حضرت اباعبدالله، امام صادق(علیه السلام) است كه خلق مسلمان را متذكّر می‌شوند:
«هر كه چیزی از مال دنیا به دست آورد، باید تقوا پیشه كند و حقّ خدا، رسول خدا و اهل بیت(علیهم السلام) را بدهد، مباد كه مستوجب و مستحقّ بیزاری آنان شود.» (اصول كافی، كتاب حجّت، ج 2)
به هر دلیل و حكمت عادت كرده‌ایم كه سهم امام را تنها از خمس اموال منقول و غیرمنقول محاسبه كنیم، در حالی كه با صد تدبیر و حیله هم از ادای آن حدّاقل می‌گریزیم، در حالی كه در نزد آبرو، اعتبار، قلم، وقت ما و برنامه‌های رسانه‌ای رسمی و غیررسمی ما سهم بزرگی از حقّ امام باقی است كه الزاماً باید پرداخته شود.
امام علی علیه السلام خطاب به «رمیله» فرمودند: هیچ مۆمنی بیمار نمی‌شود، مگر اینكه ما هم به خاطر او بیمار می‌شویم و هیچ مۆمنی غمگین نمی‌شود، مگر اینكه ما هم در غم او غمگین می‌شویم و هیچ دعایی نمی‌كند، مگر آنكه ما به دعای او آمین می‌گوییم و سكوت نمی‌كند، مگر آنكه ما برایش دعا می‌كنیم
مگر نخوانده و نشنیده‌ایم این فراز دعای «عدیله» را كه می‌فرماید:
امام، آن كسی است كه «بِبقائِهِ بَقیتُ الدُّنیا، بِیمنِه رزق الوری، و بوجودِهِ ثَبتّتِ الأرضِ و السَماء» به حضور اوست كه دنیا باقی است و به وجود او و بركت اوست كه رزق و روزیِ آفریده‌ها می‌رسد و به وجود اوست كه زمین و آسمان ثابت مانده است.
به قول شاعری:
می‌تراود از تو بوی زندگی هست لبریزت سبوی زندگی
روح آبیِ تو سرشار خدا خندة زیبا به روی زندگی
امام صادق(علیه السلام) می‌فرمایند:
«ما اهل بیت(علیهم السلام) آن نعمتی هستیم كه خدا به سبب ما بندگان را نعمت داده است و این نعمتی است كه منقطع نمی‌شود و خداوند از حقّ این نعمتی كه به ایشان ارزانی داشته، سۆال خواهد كرد.» (نورالثّقلین، ج 5، ص 663)
هر آنچه كه خیر و بركت و توفیق و روزی است از مسیر امام، به واسطة امام و به اذن امام عصر(عج) به ما رسیده است. صاحب نعمتی كه می‌بایست در صدر و ذیل تمامی سخنان، برنامه‌ها، بزرگداشت‌ها، اعیاد و ایّام از ایشان یاد شود و به واسطه‌اش خداوند را شكر گوییم. مباد كه ناسپاسی نعمت را بدل به نقمت كنیم در حالی كه مهربان‌ترین مهربان عالم است.
امام علی(علیه السلام) خطاب به «رمیله» فرمودند:
«هیچ مۆمنی بیمار نمی‌شود، مگر اینكه ما هم به خاطر او بیمار می‌شویم و هیچ مۆمنی غمگین نمی‌شود، مگر اینكه ما هم در غم او غمگین می‌شویم و هیچ دعایی نمی‌كند، مگر آنكه ما به دعای او آمین می‌گوییم و سكوت نمی‌كند، مگر آنكه ما برایش دعا می‌كنیم.» (بحارالأنوار، ج 26، باب 9، ص 140)
در تندباد حوادث و فتنه‌های آخرالزّمانی كه هر دم رو به فزونی است و در میان حملات جنود ابلیسی كه از فراز و فرودمان هر لحظه چون طوفان حمله می‌آورند، چه كسی است كه پناه امن و حصن حصین باشد؟ گویا خود را ایمن شناخته‌ایم یا پناهگاهی امن‌تر یافته‌ایم وگرنه چرا چنین؟
خداوندا! شیعیان ما از پرتو انوار ما خلق شده‌اند و از زیادی گِل ما سرشته گردیده‌اند، آنها گناهان زیادی به اتّكای محبّت ما و ولایت ما مرتكب شده‌اند، اگر گناهان آنها در ارتباط با توست، از آنها درگذر كه ما نسبت به حقّ خود اظهار رضایت كرده‌ایم و آنچه از گناهان در ارتباط با خودشان و مردم است، خودت بین آنها اصلاح كن و از خمس كه حقّ من است به آنها بده تا راضی شوند و آنها را از آتش نجات بده و با دشمنان ما در سخط خود جمع نفرما
این سخن جز آن است كه امروزه روز، تنها با رویكرد مهدوی می‌توان به تفسیر و رمزگشایی از همة حوادث و رخدادهای سیاسی، طبیعی، اجتماعی و حتّی فرهنگی در سطح كلان و خرد پرداخت.
امام باقر(علیه السلام) فرمودند:
«مهدی از همة شما بیشتر مردمان را پناه می‌دهد و از همة شما علمش افزون‌تر است و از همه رحمت و لطفش فراگیرتر.»
اگر چنین نبود، در آن سحرگاه و در سرداب مقدّس این مناجات، چنان كه «سیّد بن طاووس» نقل كرده است، از ایشان شنیده نمی‌شد:
«خداوندا! شیعیان ما از پرتو انوار ما خلق شده‌اند و از زیادی گِل ما سرشته گردیده‌اند، آنها گناهان زیادی به اتّكای محبّت ما و ولایت ما مرتكب شده‌اند، اگر گناهان آنها در ارتباط با توست، از آنها درگذر كه ما نسبت به حقّ خود اظهار رضایت كرده‌ایم و آنچه از گناهان در ارتباط با خودشان و مردم است، خودت بین آنها اصلاح كن و از خمس كه حقّ من است به آنها بده تا راضی شوند و آنها را از آتش نجات بده و با دشمنان ما در سخط خود جمع نفرما.»
هیهات! به ندانستیم كه به قول امام حسن عسكری(علیه السلام)، یتیم‌تر از این یتیم آن كسی است كه از امامش دور افتاده و قادر نیست او را بیابد و نمی‌داند احكام دینش را چه سازد و از كجا حاصل كند.
خودم و شما را متذكّر این همه غفلت می‌شوم و دعوت می‌كنم به ادای حقّ امام و تجدید عهد با امام، چنان كه در نامه‌ای به «شیخ مفید(ره)» فرمودند:
«اگر شیعیان ما كه خداوند توفیق طاعتشان دهد، به عهدی كه با ما داشتند وفا می‌كردند، همانا فیض دیدار ما از آنان سلب نمی‌شد.» والسّلام
بخش مهدویت تبیان
منبع: سایت موعود
اسماعیل شفیعی سروستانی
