مولود رمضان
از خاطره هجرت پیامبر صلی الله علیه و آله سه سال و از ماه رمضان پانزده روز می گذشت که بشارت تولد نخستین شکوفه پیوند فرخنده علی و فاطمه علیه السلام ، شهر مدینه را سرشار شادی و شور کرد؛ شکوفه ای که نام مبارک چهارمین معصوم، حضرت حسن بن علی علیه السلام را به سومین شاخه طوبی می آویخت و عرشیان را با نغمه های سرور بر سریر شکوه مند پیامبر صلی الله علیه و آله فرستاد تا بهترین شادباش های خود را در طبق های نور نثارش کنند. در آن هنگامه، مولودی پا به عالم ناسوت گذاشت که به رموز عالم لاهوت آشنا بود. برگزیده ای که علمش فراتر از تمام علوم و اعجازش فراتر از زمان و مکان بود.
آقای مردمان
حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام سبط اکبر رسول خدا صلی الله علیه و آله و سید شباب اهل بهشت و کریم اهل بیت علیهم السلام است که کنیه او ابومحمّد و نقی و طیب و زکی و سید و سبط و ولی و حجّت و قائم و وزیر، القاب آن حضرت است و بهترین القاب آن جناب، سید است که رسول خدا صلی الله علیه و آله او را به این لقب خوانده و فرموده: «ابنی هذا سید؛ این فرزند من، سید است»
دوست و دشمن از کرامتش می گویند و به عظمت شأن و شخصیتش اعتراف دارند؛ «سیوطی» دانشمند اهل سنّت عرب، در تاریخ خود می نویسد:
«حسن بن علی علیه السلام دارای امتیازات اخلاقی و فضایل انسانی فراوان بود. او شخصیتی بزرگوار، بردبار، باوقار، متین، سخی و بخشنده و مورد ستایش مردم بود.»
امام فرمودند: ما مردمی هستیم که بخشش فراوانی داریم و همواره امید و آرزو را برآورده می کنیم. پیش از آن که کسی از ما بخواهد، می بخشیم؛ چون پاس آبروی سۆال کننده را می دانیم
پناهگاه مستمندان
امام مجتبی علیه السلام نه تنها از نظر علم و زهد و تقوا مقامی برگزیده داشت، بلکه در بذل و بخشش و دستگیری از بیچارگان و درماندگان نیز زبان زد خاص و عام بود. وجود گرامی آن حضرت آرام بخش دل های دردمند، پناهگاه مستمندان و تهیدستان و نقطه امید درماندگان بود. هیچ فقیری از در خانه آن حضرت ناامید برنمی گشت و هیچ آزرده دلی شرح پریشانی خود را نزد آن بزرگ وار بازگو نمی کرد، جز آن که مرهمی بر دل آزرده او می نهاد. گفته اند روزی مردی اعرابی نیازمندی به درگاه ایشان آمد حضرت فرمودند هر چه در خانه هست به او بدهید، بیست هزار درهم در خانه بود که همه را به او دادند. اعرابی گفت: مولای من، نمی خواستی تا نیازم را بگویم؟ امام فرمودند: «ما مردمی هستیم که بخشش فراوانی داریم و همواره امید و آرزو را برآورده می کنیم. پیش از آن که کسی از ما بخواهد، می بخشیم؛ چون پاس آبروی سۆال کننده را می دانیم.»
به راستی هیچ کس به یاد ندارد که حاجت مندی از خانه «کریم اهل بیت»، ناامید آمده باشد؛ و وجودی داشت که پناهگاه مستمندان و نقطه پرگار درماندگان بود.
امام مجتبی علیه السلام نه تنها از نظر علم و زهد و تقوا مقامی برگزیده داشت، بلکه در بذل و بخشش و دستگیری از بیچارگان و درماندگان نیز زبان زد خاص و عام بود. وجود گرامی آن حضرت آرام بخش دل های دردمند، پناهگاه مستمندان و تهیدستان و نقطه امید درماندگان بود
ای کریم اهل بیت!! پدر و مادرم فدای تو باد که در طول عمر شریفت، سه بار، آن چه از مال و منال دنیا داشتی، بین خود و خدای خویش به دو نیم کردی و سهم خداوند را به فقرا و مساکین امّت بذل نمودی.
از وصایای آن حضرت
«جُناده» که یکی از یاران امام حسن مجتبی علیه السلام بود در آخرین لحظات زندگی آن حضرت، از ایشان تقاضای نصحیت کرد، حضرت در پاسخ او فرمودند: «مهیای مرگ باش و قبل از رسیدن مرگ، زاد و توشه ای برای سفر آخرت و قبر مهیا کن. برای دنیا کوشا باش به گونه ای که گویا همیشه زنده هستی و برای آخرت کوشا باش به قدری که گویا فردا خواهی مُرد. اگر عزت می خواهی بدون این که عشیره و نزدیکانی داشته باشی و اگر ابهت و شخصیّت اجتماعی می خواهی بدون این که سلطنتی داشته باشی لباس ذلت و معصیت را به درآور و لباس اطاعت حق تعالی را بر تن کن.»
فرآوری: آمنه اسفندیاری
بخش تاریخ و سیره معصومین تبیان
منابع:
سقای تشنگان کربلا ، محمدعلی نورائی.
مجله اشارات، آبان 1382، شماره 54.
مجله گلبرگ، آبان 1382، شماره 44 .
مجله، گلبرگ فروردین 1383، شماره 49 .
سایت حوزه.
