چشمهایی از نوع ترمیناتور
حالا شاید به این زودی ها نتوانید مانند نیو با خوردن قرص آبی یا قرمز وارد دنیای ماتریکس شوید و با نیروی ذهنتان قاشق را خم کنید ولی اگر بخواهید می توانید مانند آرنولد شوارتزنگر در فیلم ترمیناتور، در کنار تصاویری که از محیط دریافت می کنید اطلاعات بیشتری هم داشته باشید.
اگر یادتان باشد در فیلم ترمیناتور، وقتی آرنولد شوارتزگر به دور و بر خود نگاه می کرد، اطلاعات محیط از جمله دما، سایز اجسام، عمق تصویر، فاصله با اجسام و خیلی چیزهای دیگر نیز روی تصویر چشمش ثبت می شد. تمام این اطلاعات به وی کمک می کرد تا بتواند تصمیمات بهتری بگیرد و از محیط اطلاعات بیشتری کسب کند.
واقعیت افزوده تلفیق این اطلاعات را میسر می کند.
در حال حاضر بسیاری از اپلیکیشن های موبایل و تبلت ها هر کدام به نوعی امکاناتی از نوع واقعیت افزوده در اختیار ما قرار می دهند. بازی های رایانه ای مبتنی بر واقعیت افزوده نیز مدت هاست میان کاربران جا باز کرده است. حتی پروژه عینگ گوگل (google glass) تا چند ماه آینده وارد بازار می شود. ولی در تمام این موارد ما نیازمند ابزاریم. ابزاری از جنس موبایل، تبلت یا عینک!
رسیدن به واقعیت افزوده با استفاده از یک گوشی موبایل چیز خوبی است. اما چقدر خوب میشد که برای رسیدن به واقعیت افزوده، به موبایل هم نیازی نداشتیم و به طور طبیعی، بدون اینکه نیاز به بیرون آوردن گوشی و گرفتن آن به سمت هدف باشد، اطلاعات را به صورت مستقیم با چشمان خودمان دریافت میکردیم، طوری که اصلا کسی متوجه نشود!
مثلا تصور کنید که به سینما رفتهاید و در حین تماشای یک فیلم، اسم یکی از بازیگرها را به یاد ندارید. روی پرسیدن اسم بازیگر را از کناری خود ندارید، سینما هم جای بیرون آوردن گوشی موبایل نیست. در این صورت چقدر نیکو بود اگر اسم و مشخصات و فهرست فیلمهای بازیگر مورد نظر را در کنار پرده نمایش به صورت شخصی میدید! اما آیا چنین چیزی ممکن است؟ آیا باید در انتظار دهههای بعدی و ممکن شدن پیوند تراشههای مغزی ماند؟!
شاید چنین چیزی در حد رویا و داستانهای علمی- تخیلی به نظر بیاید، اما گامهای ابتدایی برای رسیدن به چنین هدفی برداشته شده است. ابزار تحقق این رۆیا، چیزی نیست، جز لنز چشمی! برای نمایش واقعیت افزوده، شاید هیچ چیز بهتر از لنزهای چشمی نباشد. همین ابزارهای کوچک اپتیک که روزانه بیش از صد میلون نفر از آنها در سرتاسر جهان استفاده میکنند، میتوانند برای نمایش واقعیت افزوده مورد استفاده قرار بگیرند و به این ترتیب اصلا لازم نیست از دریچه نمایشگرهای گوشیهای موبایل، لپتاپها یا یک عینک برای رسیدن به «واقعیت افزوده» به پیرامونمان نگاه کنیم.
در حال حاضر لنزهای چشمی به جای عینک های قدیمی برای رفع مشکل دوربینی یا نزدیک بینی انسان ها مورد استفاده قرار می گرند. این لنزهای از پلیمرهای خاصی تولید شده اند که با توجه به نوع مشکل چشمی، شکل های متفاوتی دارند.
برای آنکه بتوانیم لنزهای چشمی مخصوص واقعیت مجازی بسازیم باید بتوانیم مدارهای بسیار ریز و کوچکی در این لنزها تعبیه کنیم که اطلاعات بصری را از محیط بگیرد، یک پردازش ابتدایی روی آنها انجام دهد و سپس همان طور که در بالا توضیج دادیم دوباره اطلاعات را به لنز بفرستد. پس از فرستادن اطلاعات، فرمت های تصویری و متنی متناسب با تصویر، توسط LEDهای ویژه ای در تصویر اصلی قرار می گیرند.
جالب است بدانید مدیر این پروژه دکتر بابک امیر پرویز، یک ایرانی است. بابک امیر پرویز، یکی از 35 مخترع برتر MIT شناخته شد و در سال 2008، تایم او را برترین مخترع سال، برگزید. در سال 2009، هم نام او در میان برترین مهندسان آمریکا دیده میشود. وی در حال حاضرعضو هیأت علمی دانشکده مهندسی الکترونیک دانشگاه واشنگتن است.
در این لینک می توانید اطلاعات وی را مشاهده کنید.
فاطمه مجدآبادی
بخش دانش و زندگی تبیان