اگر گیاهان رنگ دیگری داشتند
بهار است و درخت ها و گل ها و گیاه ها برگ تازه داده اند و همه جا باز «سبز» شده. یك لحظه چشم هایتان را ببندید و تصور كنید برگ گیاهان به جای «سبز»، رنگ دیگری بود. مثلا قرمز یا بنفش یا ارغوانی. خب شاید تصور این چیزها آنقدرها هم سخت نباشد چون در طبیعت از این نمونه ها زیاد داریم، مثلا برگ قرمز بعضی درخت ها در پاییز، درخت ارغوان كه در بهار ابتدا شكوفه های ارغوانی رنگ می دهد و بعد به تدریج برگ های سبزش جوانه می زند و ... اما فقط تصور كنید بیشتر گیاهان در بیشتر اوقات سال از رنگ هایی از این قبیل پوشیده می شدند، همان طور كه حالا از رنگ سبز پوشیده می شوند. به نظر شما محیط طبیعی كمی آرامشش را از دست نمی داد؟ یا بهتر بگوییم ، آیا ما در طبیعت آرامشمان را از دست نمی دادیم؟ منظور در اینجا سلیقه نیست، هریک از ما ممكن است رنگی را بیشتر از رنگ های دیگر دوست داشته باشیم و طبیعت را با آن رنگ بیشتر بپسندیم، ولی اینجا می خواهیم بیشتر از رنگ سبز حرف بزنیم، از آرامشش، و احساسی كه به ما منتقل می كند.
رنگ سبز از آرامش بخش ترین رنگ ها است، نه فقط از نظر روانی، بلكه به چشم هم آرامش می دهد و آن را خسته نمی كند. به همین دلیل جاهایی كه قرار است چشم مدتی طولانی به نقطه ای خاص نگاه كند از رنگ سبز استفاده می كنند. مثلاً تخته های كلاس های درس كه مدتی طولانی چشم دانش آموزان یا دانشجویان به آن دوخته می شود، یا بعضی بازی های كامپیوتری كه استفاده كننده از آنها مدتی طولانی به آن نگاه می كند.
سبز بودن رنگ بیشتر گیاهان باعث شده این رنگ معناهایی را هم با خودش به همراه بیاورد. مثلا «نو شدن»، «زندگی»، «رشد» و «پویایی» از معناهایی هستند كه رنگ سبز نمادی از آنهاست.
اتفاق جالب دیگری كه در بهار در طبیعت می افتد تركیب بندی رنگ هایی است كه در كنار رنگ سبز قرار می گیرند. رنگ های قرمز، نارنجی، زرد، بنفش و غیره همه از نظر بصری ارتباط خوبی با رنگ سبز برقرار می كنند كه آن را در چشم ما جذاب تر و زیباتر می كند. مثلا رنگ قرمز با رنگ سبز تباین مكمل ایجاد می كند كه جذابیت خاص خودش را دارد. یا رنگ زرد در كنار سبز نوعی هماهنگی ایجاد می كند.
حالا كه بهار نزدیک است ، می توانیم با نزدیك تر شدن به گیاهان ، آنها را بیشتر بشناسیم و از زیبایی هایشان بیشتر لذت ببریم.
منبع: همشهری
