گناه به هیچ وجه قابل تحمل نیست

گناه کبیره یا گناه صغیره که اگر آن را تکرار کنید گناه کبیره می شود، یا اگر گناه صغیره را کوچک بدانید، گناه کبیره می شود، قابل تحمل نیست. گناه قابل تحمل نیست.

در آیه 19 سوره مبارکه نور می فرماید: إنَّ الذینَ یُحِبّونَ أنْ تشیعَ الفاحِشَة فی الذینَ آمَنوا لهُمْ عَذابٌ ألیمٌ اگر کسی بخواهد آبروی کسی را ببرد، بدون برو برگرد جایش جهنم است.

فرمودند گناهان کبیره گناهانی است که در قرآن کریم در مورد آنها وعده عذاب داده شده است. مانند إنَّ الذینَ یُحِبّونَ أنْ تشیعَ الفاحِشَة کسی می خواهد یک بدی درمورد کسی آشکار شود. شایع شود. زمانی که من یک عیبی از کسی را نزد شما گفتم دارم آن عیب را شایع می کنم. دارم آن بدی که جایی اتفاق افتاده را گسترش می دهم. إنَّ الذینَ یُحِبّونَ أنْ تشیعَ الفاحِشَة فی الذینَ آمَنوا لهُمْ عَذابٌ ألیمٌ عذاب دردناکی دارد. فرمودند که گناهان کبیره آن گناهانی است که قرآن کریم در رابطه با آنها وعده عذاب داده است. خب ببینید قابل تحمل نیست. حتی یک دانه هم قابل تحمل نیست.

یک بنده خدایی بود که آدم خوبی بود. اما زن و فرزندانش در مکه بودند و او هجرت کرده بود و به مدینه آمده بود. زمانی که پیغمبر (صلی الله علیه و آله) می خواستند از شهر مدینه برای فتح شهر مکه بروند او پیش خود خیال می کرد که زن و فرزندانش که در آن شهرند، توسط مشرکان مکه، گروگان گرفته می شوند. یعنی آنها را گروگان بگیرند تا مسلمانان از شهر خارج شوند. بنابراین فکر کرده بود که خبر حمله پیغمبر (صلی الله علیه و آله) به شهر مکه را به آنها برساند و یک حقی نسبت به آنها پیدا کند و آنها زن و بچه او را نگیرند. خب کار بسیار بدی کرده بود. چند بار این کار را انجام داده بود. بعد هم یک زن سیاه پوستی را اجیر کرد و به او پول داد و گفت این نامه را به روسای شهر مکه برسان. بعد هم او را گرفتند و نامه اش را پس گرفتند. او خبردار شد که لو رفته است. داستان همان کسی است که با زنجیر خودش را به ستون مسجد بست. ابولبابه. در مسجد النبی یک ستون هست. خودش را زنجیر کرد و گفت من فهمیده ام که اشتباه کردم. من خودم را باز نمی کنم تا پیغمبر (صلی الله علیه و آله) بیاید.

در قرآن یک آیه در رابطه با او آمده است.

در آیه 102 سوره مبارکه توبه می فرماید: خَلطوا عَمَلا صالِحًا وَآخـَرَ سَیّئا اینها کارهای خوب و بدشان را قاطی کردند. بابا مگر چند کار بد کرده بود؟ یک کار بد. اگر بخواهند انسان را بازخواست کنند، با یک گناه هم انسان را به جهنم می فرستند.

بحث اینکه خدا می بخشد هم هست. اگر انسان توبه کند خدا می بخشد. درست است. اگر انسان جبران کند، درست می شود. اینها درست است. اما نمی خواهیم اینها را مطرح کنیم. می خواهیم عرض کنیم یک گناه هم تا این حد قابل بازخواست است.

گناه کبیره یا گناه صغیره که اگر آن را تکرار کنید گناه کبیره می شود، یا اگر گناه صغیره را کوچک بدانید، گناه کبیره می شود، قابل تحمل نیست. گناه قابل تحمل نیست.

گناه برای چه کسی قابل تحمل نیست؟

برای مسئولانش. برای کسانی که بالای سر شما ایستاده اند. یکی از کسانی که برای گناهان ما بالای سرمان ایستاده است، خود خداوند متعال است. در آیه 33 سوره مبارکه رعد می فرماید: هُوَ قائِمٌ عَلى كـُلّ نَفس بما كَسَبَتْ او بالای سر تمام انسان هایی که کاری می کنند ایستاده و مراقب است.

اولین مراقب، خداوند متعال است. بعد هم تا دلتان بخواهد مامور مراقب دارد. اگر چشمانمان باز بود و ماموران مراقب را می دیدیم، در زمین فرو می رفتیم.

اگر گناه را پشت سر بگذاریم و آن را ترک کنیم، چهره ها از زغالی بودن در می آید و یک نوری در چهره دیده می شود.

باید بدانیم که حساب قیامت غیر از حساب دنیا است.در قیامت تمام نامه اعمال انسان اعلامیه می شود و همه از تمام عملکرد یکدیگر خبردار می شوند .

به فکر اصلاح اعمالمان باشیم

برای اصلاح اعمالم از کجا شروع کنم؟

بزرگان می گویند : از نماز شروع کن و نمازت را درست کن. از نماز شروع کن. بلافاصله روی نمازت کار کن و آن را درست کن. وضویت را درست کن. غسلت را درست کن. تقلیدت را درست کن. تقلید صحیح و شرعی داشته باش. وضو را از رساله نگاه کن و دقیق یاد بگیر. وضوی صحیح انجام بده. غسل صحیح انجام بده. حمد و سوره را درست کن. آی مسلمان ها حمد و سوره تان را درست کنید.

اگر نماز انسان درست باشد، به نمازش بها دهد، نمازش را اول وقت بخواند، یک قدم برداشته که هزار قدم است. برای درست شدن قدم بسیار بزرگی است. بعد هم یک کار دیگر هست که قدم بزرگی است. در جوانی قدم بسیار بزرگی است. سعی کند گذشته ها را جبران کند.

بعد که انسان بر گناه غلبه کرد، بارک الله. بارک الله. اگر همچین آدمی گیر آوردید می ارزد که دورش بگردید. کسی که بر گناه غلبه کرده و دیگر هیچ گناهی در زندگی اش نیست، بسیار بارک الله دارد. کسانی که در آن عالم هستند و مراقب ذره ذره رفتار ما هستند دیگر از خاطر نمی برند. آنها اصلا یادشان نمی رود. من خودم یادم می رود. اگر اشتباهی و غلطی کردم، خودم یادم می رود اما آنها یادشان نمی رود. اگر یک روز بخواهند حساب مرا بکشند می توانند. از روز اول عمر حساب می کنند تا آخر.

منبع :

بیانات آیت الله قرهی