همسر علامه طباطبایی که بود؟!

رفتار علمای بزرگوار و وارسته و پرهیزکار شیعه با همسرانشان چنان زیبا و عالی و پسندیده است که رابطه آنان با همسرانشان را به رابطه ای گرم و دوستانه و صمیمی تبدیل کرده و نتیجه این رابطه دوستانه یک عشق پاک و الهی است ، این رفتار نیک و شایسته علما با همسرانشان باید درسی آموزنده باشد برای همه طلاب.

در ندامتگاه‌ها، شدیدترین مجازات، قراردادن مجرم در سلول انفرادی است این سخت‌ترین و شدیدترین شکنجه روحی روانی برای یک فرد است که اگر ادامه یابد، فرد دچار اختلالات روحی و روانی شده و حتی برای رهایی از این عذاب طاقت فرسا، ممکن است خودکشی کند.

برای چنین فردی که مانند یک طوفان‌زده بر روی دریای خروشان، تنها آرزویش رسیدن به ساحل امید و رهایی از طوفان است، بودن در کنار دوستی است که روزها را با او به شب و شب‌ها را به صبح امید رساند.

از چه رو انسان از تنهایی و بی‌مونسی هراسان و لرزان است؟ به این دلیل که انسان موجودی اجتماعی است و خواهان برقراری ارتباط با دیگران و برخورداری از دوستانی با وفاست تا مونس تنهایی‌های او و غم‌خوار دردهای او باشند.

از این روست که در برخی از روایات، از تنهایی و تنها به سر بردن و تنها غذاخوردن و به تنهایی در خانه خوابیدن، نهی شده است.

یکی از هزاران نتایج ازدواج، نجات و رهایی انسان از تنهایی و بی‌مونسی و یافتن دوست و همدم و همسری مهربان است.

گر در سفرم ، تویی رفیق سفرم          ور در حضرم ، تویی انیس حضرم

زن و مرد پیوند آسمانی و رۆیایی زناشویی را به جان می‌خرد، تا رفیق سفر برای خود داشته باشد و در سفر دنیوی خویش احساس بی‌کسی و تنهایی، باعث عذاب روح او نشود.

اگر بعد از ازدواج همچنان احساس تنهایی گریبان انسان را رها نکند و دیگر از شور و عشق و مستی خبری نباشد، شاید این حال زار نشانه‌ای است که اصل طلایی رفاقت به فراموشی سپرده شده است.

نگاه فرد به همسرش نباید نگاه یک همسر به همسر باشد، بلکه باید دید یک دوست به دوست باشد، تا همسران عاشقانه به هم نگاه کنند.

چه بسیارند همسرانی که چنین دیدگاه زیبا و شاعرانه‌ای را نسبت به یکدیگر ندارند و خود را از یک زندگی رۆیایی محروم ساخته‌اند.

 آنان هیچ‌گاه از کابوس تنهایی نجات نمی‌یابند. با پیاده کردن این قانون از قوانین آیین دلبری هرچه بیش‌تر و بهتر فضای خانه خود را از عطر خوش و ناب عشق آکنده سازید و جان تازه‌ای به زندگی خویش ببخشید!

یکی از علمای بزرگ شیعه که در همسرداری الگویی نمونه برای همه طلاب می باشند حضرت علامه طباطبایی  است .

زندگی زناشویی این مفسر بزرگ قرآن کریم زندگی ای بود که در آن دوستی و رفاقت موج می زد و رابطه بین علامه و همسرشان  رابطه ای  عمیق و عاطفی و دوستانه  بود و  علامه و همسرشان برای یکدیگر  هم چون دوستی صمیمی و باوفا بودند .

فرزند علامه درباره  رابطه صمیمی و دوستانه و عاشقانه پدر شان با مادرشان چنین می گوید :

«پدرم... صاحب اختیار خانه و امور آن را مادرم می‌دانستند. مادرم به کارهای درس ما و رفت و آمدهایمان رسیدگی می‌کرد و همه مسائل را کنترل می‌کرد و به قدری با هدایت عمل می‌کرد که پدرم با فراغت خاطر تمام به امور علمی خود می‌پرداخت.

رفتارشان با مادرم بسیار احترام‌آمیز و دوستانه بود، همیشه طوری رفتار می‌کردند گویی مشتاق دیدار مادرم هستند. ما هرگز بگو مگو و اختلافی بین آن دو ندیدیم.

 به قدری نسبت به هم مهربان و فداکار و باگذشت بودند که ما گمان می‌کردیم اینها هرگز با هم اختلافی ندارندآنها واقعاً مانند دو دوست با هم بودند.

خلاصه آن که صلح و صفا و دوستی ای که بر روابط آن ها حاکم بود بر ما آثار مثبت فراوانی به جای گذاشت و الگوی شایسته ای جهت چگونگی رفتار درست با همسر برای ما شد.»

همسر علامه طباطبایی دوست و رفیق صمیمی ایشان بود ، دوستی که رسم رفاقت را به طور کامل به جا آورد.اگر نمی توانید با همسر خود هم چون علامه طباطبایی دوست و رفیق شوید ، باید چشمانتان را بسته و دو باره باز کنید و این بار گونه‌ای دیگر به او نگاه کنید.

به او نه به دید همسر، بلکه به دید دوستی نازنین و مهربان بنگرید. حال که از منظری جدید به او نگاه کردید و او را دوست خود دانستید، می‌توانید با او یکدل و یک جان و هم زبان شوید.

زن و شوهر باید برای رسیدن به مقام رفاقت و دوستی، امتیازات و کاستی‌های خود را نسبت به یکدیگر به فراموشی سپارند و هیچ کدام خود را برتر از دیگری نداند.

هیچ یک احساس حاکمیت نداشته باشند و میان آنها باید سخن از رفاقت و دوستی و یکدلی و مهر و محبت باشد. در میان زن و شوهر باید عشق، سالار باشد.

طلبه ای که خواهان پیشرفت و تعالی و موفقیت است احتیاج به همراه و همدل و هم زبان دارد و اگر بتواند با همسر خود طرح دوستی بریزد بدون تردید همسر وی نیز همانند یک دوست صمیمی و رفیق راه به او کمک خواهد نمود تا وی به هدف مقدس و والای خود دست یابد.

فرزند ایشان دراین باره می گوید:« پدرم همیشه از گذشت و بردباری مادرم ستایش می کرد و می گفت که خانم ، یازده سال در نجف همه گونه سختی را تحمل کرد تا من بتوانم به مطالعات و درس و بحث خود بپردازم.»

زن و شوهر باید بدانند که دو  دوست و رفیق راه هستند و باید به هم عشق ورزند و مهر و دوستی خود را نثار یکدیگر و همدیگر را از جام زرین دوستی سیراب سازند.

آنگاه است که از در کنار هم بودن، هیچ‌گاه دلزده و ملول و خسته نخواهند شد و اگر در بهترین کاخ‌های جهان در سر سبزترین نقاط در کنار هم به سر برند، همانگونه غرق شور و شعف هستند که در کلبه‌ای محقر باشند.

چرا که آنان دوست یگدیگرند و تنها آرزوی دوست، وصال و خواسته وی، در کنار دوست بودن است، حال هرکجا که می‌خواهد باشد. زندگی علامه طباطبایی با این که در نهایت ساده گی و بی آلایشی بود و در آن هیچ خبری از تجملات نبود اما با این وجود زندگی ایشان بیش از هر زندگی دیگری خوش و خرم بود و همسر ایشان به وی عشق می ورزید.

درباره اثر دوستی در ندیدن کاستی‌ها و مشکلات مادی در زندگی زناشویی، پیامبرصلی الله علیه و آله  این چنین می‌فرماید: هیچ جایی تنگ نیست برای دو کس که یکدیگر را دوست بدارند.[1]

اگر دوستی و رفاقت بین همسران حاکم شود، هیچ چیز نخواهد توانست پیوند آنها را سست نماید.

منابع:

1-کتاب آیین دلبری /مهدی صدری /عطر یاس/1390/چاپ دوم

تهیه و فرآوری : مهدی صدری ، گروه حوزه علمیه تبیان