طلوع مهر
در سال 1287 هجری شمسی و در آغازین روزهای سال و در طلیعه ماه نخستین سال، فرزندی نیک طینت، پاک سرشت و مولودی نورانی از سلاله پاک خاندان عصمت و طهارت علیهم السلام دیده به جان گشود و خانوادهای نیک ضمیر و دوستدار و محب اهل بیت علیهم السلام را غرق در شور و شوق، شادی و سرور ساخت.
قدم به عرصه هستی و تولد این کودک خوش سیرت همزمان با عید غدیر همراه بود و این تقارن میمون و مبارک شادی خانواده را دوچندان کرد.
نام این فرزند نورانی را سید رضا نهادند تا به برکت آن نام مبارک و زیبا، عالمی پارسا و فرزانهای مرضی حق تعالی باشد.
اگر در پیشینه آبا و اجدادی ایشان اندک تأمل و تفحصی صورت پذیرد به وضوح به این نکته پی خواهیم برد که نیاکان وی همگی در زمان خویش از افتخارات آن خاندان محسوب میشدند و چه افتخاری بالاتر از اینکه نسب این بزرگمرد عرصه عرفان و عالم تشیع به حضرت سجاد علیه السلام میرسد.
برخی از نیاکان این مرد شریف و بزرگ از عالمان برجسته شیعه بودهاند، برخی دیگر عهدهدار تولیت حرم کریمه اهل بیت علیها السلام حضرت فاطمه معصومه سلام الله علیها بودهاند و تعدادی هم از خادمان مخلص و دلسوز بارگاه ملکوتی آن بانوی پاک بودهاند.
لذا اتصال این خاندان به رسول خدا (ص) و اهل بیت (علیهم السلام) هر روز بیشتر میشده و هر روز بر انبوه معرفت آنان نیز افزوده میگردیده است.
پدر آیت الله بهاء الدینی، سید صفی الدین افتخار خدمتگزاری آستانه پاک و مقدس حضرت معصومه سلام الله علیها را داشت و در این راه خدمتگزاری به کریمه اهل بیت سلام الله علیها وی را از سایرین ممتاز کرده بود.
مرحوم پدرش همیشه با قرآن مجید مأنوس بود و بسیاری از سورهها و آیات را حفظ کرده بود. ایشان دارای حافظهای بسیار قوی بود و این حافظه قوی سبب اعتماد علماء و بزرگان به اندوختههای ذهنی ایشان شده بود و به سبب حفظ آیات و سور ه های قرآن کریم وی را کشف الآیات علماء مینامیدند.
سید صفی الدین با درآمد کشاورزی زندگی خویش را تأمین میکرد و لذا بدون هیچ انگیزه مادی خدمتگزار حرم حضرت معصومه سلام الله علیها شده بود و این کار را افتخاری بزرگ و ستودنی برای خویش وی می دانست.
پدر مرحوم آیت الله بهاء الدینی در کمک و خدمت رسانی به مردم زبانزد عام و خاص بود و روزی نمیگذشت مگر اینکه گره اختلاف خانوادهای یا مشکل برخی از افراد به دست ایشان حل میشد .
و رسیدگی به امور مردم سبب گردیده بود تا در فیضیه حجرهای در اختیار ایشان گذاشته شد تا محلی مشخص برای رفت و آمد مردم و مراجعه افراد داشته باشد و راحت تر بتواند به مشکلات مراجعه کنندگان رسیدگی نماید.
ایشان با علماء و بزرگان دینی و حوزوی بسیار همنشینی داشت و از همنشینی با آنان استفادههای فراوان مادی و معنوی برد.
بر ادبیات عرب تسلط خوبی داشت، تا حدودی رسائل و مکاسب را خوانده بود و در درس خارج شیخ عبدالکریم حائری هم حاضر میگشت.لذا تا حدودی می توان گفت مرحوم صفی الدین به نوعی دروس حوزوی را هم خوانده بود.
فاطمه سلطان، مادر ایشان از بیت مرحوم صدرالمتألهین (ملاصدرای شیرازی- ره ) است. مرحوم معظم له می فرمایند: « آن طوری که به ما گفته اند اینچنین است. » آن مکرمه، بانویی بزرگوار و باتقوی و دارای حالات بلند عرفانی بود. قبل از ولادت فرزندش، سید رضا، خداوند فرزندی به او عنایت می فرماید که در سن دو سالگی از دنیا می رود.
مادر دلسوخته تنها به صبر در مصیبت از دست رفته فرزند دلبندش بسنده نمی کند، بلکه سجده شکر بجای آورده و آن رخداد را از الطاف حضرت حق می داند و در حال سجده از خدا درخواست فرزندی می کند که از علمای بزرگ امامیه و اولیاء الله باشد.
منابع:
کتاب آیت بصیرت
تهیه و فرآوری: فریادرس گروه حوزه علمیه تبیان