از مشک، از عطش، از عشق

قنداقه‏ات را گرد سرش طواف داده‏ام به علامت تعظیم، به علامت یک عمر پاکبازی.

تو را نذر نگاه پاک او کرده‏ام.

نذر کرده‏ام عاشق به دنیا بیایی.

نذر کرده‏ام اگر سالم باشی، دست‏هایت را قربانی برادر کنم.

برادر که نه! او مولا و سیّد توست. هیچ‏گاه او را برادر نخوان؛ او فرزند زهرا علیهاالسلام ؛ سیّد جوانان اهل بهشت است و تو فرزند من، فرزند شیرین زبان ام البنین.

نذر کرده‏ام اگر سالم به دنیا بیایی، هر شب برایت لالایی آب و عطش را زمزمه کنم.

پسرک ماه روی من! دست‏های کوچکت را که می‏بوسم، عطر بهشت مستم می‏کند.

میان دست‏های کوچک تو با چشمان مهربان برادر رازی است که من هنوز نفهمیده‏ام.

خنده ‏های شیرین کودکانه‏ات دلم را می‏بَرَد. هرکس تو را می‏بیند، می‏گوید انگار پاره‏ای از ماه است که در دامان امّ البنین علیهاالسلام آرمیده.

ماه مهربان مادر! از راز عجیب چشم‏هایت با من بگو؛ از قصّه دست‏هایت، از فردا، از مشک، از عطش، از عشق برایم بگو.

پسرک ماهروی من! وقتی در دامان حسین علیه‏السلام می‏روی، چقدر آرامش سیمایت تماشایی است! چقدر این بستر آرام را دوست داری!

وقتی تو را می‏بینم که روی دست‏های برادر آرمیده‏ای، انگار فوج ملائک است که فضای ساده خانه را منوّر می‏کند.

پسرک ماهروی من! نذر کرده‏ام اگر سالم به دنیا بیایی از تو شهیدی بسازم که فردا تمام شهدای عالم به جان او غبطه خورند.

ماه بلند آسمانم

دیشب، ماه را به خواب دیدم که گریه می‏کرد و می‏خندید.

مادرم لالایی تو را برایم خواند.

پدرم نامت را بر زبان آورد.

ماه را که می‏بینم، یاد تو می‏افتم؛ راستی، چرا تو شبیه ماه بوده‏ای؟

دلم که می‏گیرد، سراغ ماه می‏روم و قصه تو را برایش می‏گویم.

هیچ وقت اسمی برای قصه‏ام انتخاب نکرده‏ام:

ماهی که پسر علی بود؟ مردی شبیه ماه بود؟ ماهی که مشکش خالی ماند؟ ... نمی‏دانم!

راستی، امروز روز ولادت توست؛ می‏خواهم برای ماه تولد بگیرم. همه شمع‏ها را فوت می‏کنم. تا فقط نور ماه بماند؛ آن وقت آرزوهایم را برایت می‏گویم.

برای ماهی که باب الحوائج است.

تو به تمامی خوبی‏ها می‏مانی، به زیبایی ماه، به بالا بلندی سرو.

به استواری کوه... و آنها که توان گفتنش را ندارم.

ماه بلند آسمانم! تمام فقر و ناتوانی‏ام را برای تو هدیه آورده‏ام.

ماه بلند آسمانم! دل کوچکم از سنگ غصه‏ها شکسته؛ امشب شب عید است، عیدی می‏خواهم.

شکوه چشم‏های زیباست را به دل غم‏زده ما ببخش، آن زمان که در غرور اطاعت از امام دوران، غرق می‏شدی.

ماه بلند آسمانم! آنان که از ولایت اطاعت می‏کنند، سرور جهانند. دست‏های مهربانت را بر یتیمان شیعه ارزانی دار، که در زیر شلاق‏های سربازان خارجی، بدنشان کبود شده است.

عاطفه خرمی

حسین امیری