رۆیای ارغوانی فرشتگان

ای حسین علیه‏السلام ! ای پسر فاطمه علیهاالسلام !

میلادت، رۆیای ارغوانی فرشتگان بود؛

آن‏گاه که گل‏های بهشت، به پاس آمدنت رنگ گرفتند.

مدینه کدام روز را شادمانه‏تر از این روز به یاد دارد؟

این گهواره‏ای است که فرشتگان به امانت در خانه علی و فاطمه آورده‏اند.

نوزادی که خداوند به فاطمه عطا فرموده است تا دین جدّش را زنده کند و به اصلاحِ خلق برخیزد.

نوزادی که به آیین ابراهیم، خود و فرزندانش به مذبحِ عشق خواهند رفت؛ و خداوند آنان را در بهشتِ خودش خواهد پذیرفت، و پاداش شهادت را نصیبشان خواهد کرد.

یا حسین!

اگر وجودِ مقدس تو نبود، کدام جانِ عارفِ شیدایی، شهادت را این‏گونه عاشقانه می‏سرود؟

تو آمدی تا خونت آبروی خاک باشد.

تو آمدی تا آبروی عاشقانه جهان باشی.

تو آمدی تا خاک، به برکتِ خونِ تو، رحمت و «شفا» باشد.

یا حسین!

تو آمدی تا به حُسنِ ازلی‏ات، عطرِ بهشت را در زمین جاری کنی، سلام بر تو باد!

آفریدگار حماسه و شور

آن روز خورشید از شرمساری، سر در گریبان داشت و نسیم در گوش نخل‏ها نغمه شادی سر می‏داد.

زمان، به نظاره عصاره قرآن و سالار سلاله پاکان می‏نشست.

همه قلب‏ها سرشار از شور و شعف بود و عطر و بوی شکفتن ایمان، مشام جهان و جان‏های آزاده را نوازش می‏داد.

آن روز بر گلبوته خوشبوی محمدی، غنچه معطر و زیبای دیگری رویید. آری! مردی آمد که خورشید در چشم‏هایش می‏خندید و ماه از پیشانی‏اش می‏خرامید.

گیسوانش سایبان جهان و دست‏هایش عطوفت آشکار خداوند بود.

راز پنهان حقیقت در سینه‏اش و معنای جاویدان بودن از نگاهش می‏تراوید.

او مردی از سلاله پاکان، عصاره ایمان، خلاصه اخلاص، پاسدار حریم روشنایی و نور، آفریدگار حماسه و شور، سرفصل کتاب عقیده و جهاد، زنده‏ترین انسان انتخابگر، راهنمای راه رشد و شرافت، اسوه تمام، حضرت حسین بن علی علیه‏السلام بود.

سلام بر تو ای عطیه کوثر!

ای پاسدار حریم خدا!

در قحط سالی حق و حق‏طلبی و در اوج ستم‏سالاری که همه فضای تاریخ را به کام خویش کشیده بود، این تو بودی که قامت به قیام بستی و تازیانه فریاد را فرا بردی و پیکره ضخیم ستم را نشانه گرفتی و بیداری و بصیرت را برای بشریت به ارمغان آوردی.

ای خون خدا!

تا در رگ زمین و زمان جریان یافتی، لاله‏های سرخ شرف و شقایق‏های زیبای هدف روییدند و به اوج آسمان‏ها رسیدند، طلوع خجسته‏ات بر همگان مبارک باد!

ای آیه مستجاب فاطمه

تولد «حماسه» در مدینه‏النبی، در شبعان آسمانی، نویدی است که بوی بال فرشتگان را در سرتاسر جهان گسترش می‏دهد.

«شهید» به دنیا می‏آید تا «قیام» را شهادت دهد و فلسفه «الموت اولی من رکوب العار» را حکیمانه برای تاریخ به تفسیر بنشیند. تاریخ، چنین روزی را از روزنه‏های عبور زمان، سخت به انتظار نشسته بود. و امروز، سرخ‏ترین آیه خلقت، با دستان عشق‏آفرین خداوند، به نمایش گذاشته می‏شود.

مظلومان، شادمان خواهند شد.

کسی آمده است از آن سوی درهای بسته تاریخ، بوی عطر شهادت می‏دهد

آمده است تا روح خداوند را در نگاه آسمانی‏اش به خلق نشان بدهد. کسی می‏آید که «انسان» از حضورش، انسانیّت را بیشتر از پیش، افتخار می‏کند.

آسمان، انباشته از آیه‏های شیرین عروج است.

خوش آمدی، ای ستاره روشن کهکشان مدینه! اینک مدینه با وجود تو، ضمیمه آسمان است.

شهری است آسمانی و تو، آسمانی‏زاده‏ترین ساکن کوچه‏های آبی آن.

زمانه به درک آسمان نایل شده است.

حسین آمده است و اینک ابتدای عاشوراست.

اینک این‏جا کربلاست و قیام از اکنون آغاز شده است.

امر به معروف و نهی از منکر دیگر غریب نیست و فریادگر عدالت و حق، اکنون آماده است تا جهان را دگرگون کند.

آماده است تا حماسه خلق کند.

آسمان و زمین، آغاز این تجلی را به یکدیگر تبریک می‏گویند و «حسین منّی و انا من حسین»، بر لبان پیامبر شکوفا می‏شود.

ولادتت مبارک، ای آیه مستجاب فاطمه زهرا! ولادتت مبارک ای مطهرترین هستیِ این خاک، ای قهرمان! ای صداقت حق در غریبانه‏ترین لحظه‏های زمان! میلادت مبارک!

محمدسعید میرزایی

حمزه کریم‏خانی

محدّثه رضایی