پیچیده درحریر بهشتی

آهنگ رقصیدن دارد مدینه امروز؛ آهنگ پرواز.

این اشتران مست، این درخت‏های دست افشان، این پرندگان آفتابی و این آسمان، امروز میهمان قدم‏های کسی می‏شود که همه آب‏ها را به میهمانی طهارت بی‏انتهای خود خواهد بُرد.

... و عشق در آغاز با حسین علیه ‏السلام نام گرفت و آدم از خاک کربلا فهمید که چشم‏هایش را فدیه‏ای عظیم باید به خون بنشاند.

آه، حوای سپیدپوش! این آخرین نواده بی سر تو نیست؛ اما بی تردید، خورشید از او چنان رو می‏گیرد که ملکوت، از خداوند.

این خدای عاشقی است که می‏آید، پیچیده در حریر بهشتی، در عطر کوثر و آیه طاها.

این همه هستی عشق است، همه زندگی زهرا علیهاالسلام ، همه امید علی علیه‏السلام و همه قصه‏های آب را بلد است. حسین علیه‏السلام ، نامی که برازنده مهربان‏ترین ستاره‏هاست.

عشقی که بی‏دلیل پذیرفت.

اندوهی که باید تا ابد، سینه‏زن نگاهش باشی. او که می‏آید، عشق تازه می‏فهمد که خدا دوستش دارد؛ چون حسین را دوست دارد.... عشق تازه برادر گم شده خویش.

سال دلتنگی‏های مدینه، کودکی می‏آید که لبخند را به صورت‏ها بر می‏گرداند.

اندوه را فانی می‏کند.

شعر را می‏جوشاند... آب را... آب را... از آب رد می‏شوم که خنده‏ای برای این همه زُلال بی‏رحم ندارم؛ خنده‏ای برای فردای کودکی که شاعرانه‏ترین شناسنامه آب را برای دنیا خواهد نوشت. از لبخند می‏گویم که چشم‏های علی است امروز.

از لبخند می‏گویم که دل فاطمه است این ساعت.

... و فاطمه علیهاالسلام چه‏قدر نور دارد امروز!

و فاطمه علیهاالسلام نور را در بغل می‏گیرد.

فاطمه علیهاالسلام خورشید را به دنیا تقدیم می‏کند... بخند، فاطمه!

بخند، علی! این سُلاله همه بهارهاست که در آغوش توست.

این بهانه همه تغزل‏های فرداست.

این سرود بی بدیل ملکوت است.

این صدای نغمه‏های قدسی جبریل است.

یعنی چشم‏های عرش است.

این همه واژه‏های مقدس صبح و درختان بهار است.

این خود بهار است که می‏آید؛ خود بهار.

این زیباترین بیت کتاب عاشقی است، زیباترین عاشق...

سلام عشق، حضرت عشق، معنای عشق!

قرنها قرن، طلیعه نامت، روشنایی راه مردانی است از تبار آزادی و عشق و هر بار و هر سال باطنین سُرخ و سبز نامت، عشق، متکثر جان‏های اهورایی می‏شود.

از سُرخ نمی‏گویم؛ ای لاله قد کشیده بی‏سر ملکوت، ای چراغ روشنایی و راهنمایی، آقا همه محرم‏های بارانی چشم‏هایم! از سبز می‏گویم؛ از میلاد، از آن‏که می‏آید تا عشق، جنون بگیرد، تا عشق عاشق شود و تازه بفهمند که تو اولین و آخرین لحظه عشقی. تو شاه بیت عشقی، دلم می‏خواهد این کلمات را فقط برای تو عاشقانه بخوانم. دلبر هزاره عشق، آقای خوبم! اجازه می‏دهی این‏بار از تو بگویم؛ از تو که می‏آیی شیرینی و دلبرانه و ملکوت صف بکشد تا گلوی سُرخ را ببیند؟

حسین، نام اول عشق است و عشق به دنیا آمد تا در حسین علیه‏السلام بجوشد.

بیابان در بیابان طرحی از شوری غریب دارم تا به زیرگام‏های معطّر تو برسم؛ مثل یک ذره غبار ساده.

امروز برایت مدینه گلباران است.

بانوی نور است و هفتاد فرشته که دست در دست، دورش را گرفتند تا همسایه خستگی دنیامان شوی. و علی بر آستانه در، نماز شکر می‏خواند.

آمده‏ای به سِیْر سیره گُل، به تهنیت اقاقی و لاله، به سایبان عرفان و به نهایت عشق.

جبریل امین رکاب دار تو بود           بر مرکب عشق اگر سوار آیی تو

آقا! اجازه می‏دهی این عشق کهنه را ارادتی کنم؛ قدر تمام گل‏های جهان و به پایت بریزم؟ ستاره سعد همه مهرها و ماه‏ها، خدای سجده طولانی بر سجاده خون، پیامبر روشنایی و عشق، امامِ... امامِ... امامِ هرچه بگویم... امام همه لبریزهای نورانی نور و خلود... امام شیرین‏ترین شهادت‏ها، امام گُل‏ها و شکوفه‏ها! داری می‏آیی. امام اشراق‏های طولانی! اجازه می‏دهی به مقدمت گُل بریزیم؟!...