معصومه جان! تسلیت

به خیال خود تو را به اسارت گرفته بودند؛ غافل از این که آنها خود اسیر بودند؛ اسیر جهل و ناآگاهی و در غل و زنجیر ظلمت فرو رفته.

زندان، هنوز زمزمه های «سبوحُ قدوس» تو را در گوش دارد و خود شاهد است در قنوت خود چگونه از دیوارها و سقف سیاه زندان می گذشتی و آسمان را فتح می کردی.

زندان شاهد است، چگونه سجده تو را همچون پرنده ای به باغ های سرسبز طراوت می برد و بهشت، در تک تک آیه های روشن نگاهت جاری بود.

تنها زندان می داند.

جسم تو را به اسارت گرفته بودند، غافل از این که روح تو آزادانه و پرنده وار، زمین و آسمان را در هم می نوردید.

امروز تقویم ها در سکوت خود فقدان تو را به سوگ نشسته اند.

معصومه علیهاالسلام در پایان انتظار خود، اشک بر گونه ها دوانیده است.

کبوتران حرم دخترت، شور و شوق پرواز را از دست داده اند و ماتم آن گنبد طلایی، آسمان را سیاه می کند.

معصومه جان! تسلیت!

چشمان زایر ما را ببین که به اشک نشسته است. صدای ما این بار، زیارتنامه را داغدارتر از همیشه می خواند.

دست های ما ضریح تو را این بار، غمبارتر در آغوش می گیرد.

قم، از همه شهرها غمگین تر است.

امّا خوشا به حالش که برای تسکین این درد، تو را دارد. به تو تسلیت می گوید تا خود تسلّی یابد.

محدّثه رضایی

قصه تنهایی ما در ظلمت هارون‏الرشید جهانیم.

ای از زندان پر کشیده رازهایی را بر ما ببخشا!

شیعیانت را دریاب، ای غریب زندان بی‏کسی که درد بی‏کسی، ما را زمینگیر کرده است.

قصه تنهایی‏ات در زندگی ما جاری است؛ غربت را با نام تو می‏شناسیم و از ظلمت، به اسم اعظم تو پناه می‏بریم.

هر وقت در ظلمت تنهایی دلمان می‏گیرد، بی‏اختیار می‏گوییم: «یا موسی ابن جعفر علیه‏السلام » ما زنجیری زندان نفس گناهکار خویشیم؛ گذشتن از غضب را به ما بیاموز تا عقل الهی رهنمون تصمیم‏هامان گردد، ای کاظم!

ای مهار کننده اژدهای نفس و ای ید بیضای علم!

ای موسی خاندان علی علیه‏السلام ! جهان به سخنان گهربار تو و پدران و فرزندانت محتاج‏تر است تا علوم خاکی.

شیرینی کلامت را بر ما بچشان!

اشک‏هایمان را رنگ معرفت بخش.

عزای فراقت را به صبر عالمانه مبدل کن!

دعا کن تا شیعیان رنج چندین ساله‏ات باشیم و علمِ ابدی‏ات.

حسین امیری