ظهور اصغر
همانطور که غیبت حضرت مهدی شامل غیبت صغرا و کبراست، جالب است بدانید که ظهور ایشان نیز همین طور است. شیعیان پس از سال ها ارتباط مستقیم با امام حاضر، آمادگی فهم و درک غیبت و ندیدن امام را نداشتند، چون نمی دانستند بدون حضور امام چطور می شود متّحد بود و احکام شرعی را استخراج کرد. این ها وظایفی است که انجامشان در دوره ی غیبت بر عهده ی خود شیعیان است.
در دوره ی غیبت صغرا ارتباط مردم با امام کامل قطع نشده بود و به واسطه ی نوّاب ادامه داشت، امّا همین ارتباط محدود باعث شد تا مفهوم غیبت برای مردم جا بیفتد.
در دوره ی ظهور هم همینطور است، چون پس از قرن ها دوری، مردم هنوز آمادگی ارتباط مستقیم با امام را ندارند، ظهور اصغر اتفاق می افتد؛ یعنی همه چیز و همه جا رنگ و بویی از امام دارد. در این مقطع زمانی است که شرایط ظهور کبرا فراهم می شود.
بعضی از نشانه ها و مسائلی که در دوره ظهور اصغر دیده می شوند، عبارتند از:
1ـ بالا رفتن سطح فهم عمومی و پیشرفت دانش و فنّاوری: در دو قرن اخیر، علم به اندازه ی تمام پیشرفتی که از بدو پیدایشش تا دو قرن پیش داشته، پیشرفت کرده است و هر روز هم دامنه ی آن گسترده تر می شود. انسانی که این پیشرفت را تجربه کرده است، توانایی پذیرش تحوّلات علمی عصر ظهور اکبر را دارد. بشری که جت و موشک ساخته و دیده است، هم می تواند بپذیرد که آدمی در یک چشم بر هم زدن از این سر دنیا به آن سر دنیا برود و هم نمی تواند ادّعا کند که ممکن بوده روزی به این سطح از پیشرفت برسد که با یک چشم برهم زدن زمین را طی کند.
2ـ دل بستن مردم به امام و زیاد شدن یاد ایشان: هرچه جلوتر می رویم و مردم بیشتر با مشکلات درگیر می شوند، توجّه شان هم به امام بیشتر می شود. در این دوره است که مردم با دیدن هر چیز از حضرت مهدی یاد می کند و تنها راه نجات خود را در ظهور او می داند.
3ـ صحبت های عمومی در جهان برای تشکیل یک حکومت جهانی واحد: سازمان های بین المللی ایجاد شده در سراسر جهان، همه یک هدف را دنبال می کنند و آن ایجاد یک حکومت واحد برای برقراری عدالت جهانی است. این بدین معنی است که همه می دانند، جهان نیازمند یک حکومت است که بتواند عدالت را اجرا کند.
لازم به ذکر است که بحث ما از ظهور اصغر به این معنی نیست که ما می خواهیم تعیین وقت کنیم، بلکه به این معنی است که ما امیدواریم به نزدیک بودن ظهور اکبر، البتّه اگر خدا بخواهد.
بخش مهدویت تبیان
منبع: فجر مقدس1، ماهنامه موعود، شماره29، محمود مطّهری نیا
