محلی برای عبور

به نظر می رسد پیدا کردن نسبتی میان دنیا و انسان، موضوعی است که شاید کمتر کسی به آن بیندیشد. اما برای آن دسته از افرادی که این موضوع دغدغه ذهنی شان شده است، می توان پاسخ هایی را پیدا کرد که تا حدودی برایشان قانع کننده باشد. بهتر است ابتدا به ماهیت خویش فکر کنیم و اینکه هدف از خلقت انسانها و دنیا چیست. اگر به انسان به عنوان موجودی نگاه کنیم که همه زندگی اش در همین دنیاست، دنیا جایگاهی اصیل ومهم پیدا می کند که برای دستیابی به لذتها و امکاناتش، باید دست به هر تلاشی زد که در این صورت برای کسی که در به دست آوردن این خواسته ها دچار ناکامی شده باشد، دنیا به انتها می رسد و کاستی ها، سختی ها و مشکلات زندگی، به صورت خلاء های دردناک و غیرقابل تحملی در می آید. چرا که برای چنین افرادی، چیزی جز این دنیا معنا ندارد و همه ظرف زندگی این افراد در همین دنیا خلاصه می شود.

آنچه مشخص است اینکه چنین تصوری تا چه حد با واقعیت هماهنگی دارد؟ آری! این واقعیتی بسیار مهم است که بدانیم تصورات ما تا چه حدودی با واقعیت های اطراف ما هماهنگی دارند. باید بدانیم و بشناسیم واقعیت های این دنیا را. که در این صورت متوجه خواهیم شد که واقعیت این است که دنیا، همه هستی انسانها نیست و حیات انسانها نیز به این دنیا محدود نمی شود. دنیا را می توان بخشی از حیات هر انسانی نامید و البته مقدمه ای برای رسیدن به حیات اصلی و جاودان. حیاتی که اصیل و پایدار است و خصلتهایش شبیه این دنیا نیست.

به این ترتیب باید بپذیریم و باور داشته باشیم که دنیا و زندگانی در این دنیا، امری موقت است و نباید به دنبال یافتن تمامی خواسته هایمان در این دنیا باشیم.

بسیاری از ما با این موضوع مواجه بوده ایم که برای درمان بیماری به بیمارستان برویم و یا در شرایط سفری سخت قرار گیریم، اما هیچ گاه این شرایط را غیر قابل تحمل نمی بینیم. چرا که نگاه ما به این قضایا اینگونه است که به طور موقت در چنین وضعیتی هستیم و در این شرایط باقی نخواهیم ماند. احتمالا کثیفی و بی نظمی خانه شخصی مان را نمی توانیم تحمل کنیم اما کاستیهای محل های موقت زندگی مان را تحمل می کنیم. بنابراین می توان گفت که دنیا نیز به همین صورت است. برای آن دسته از افراد که توانایی مقابله با سختی ها و کاستی های این دنیا را ندارند، تعریف زندگی و حیات در دنیا و موارد مربوط به ان خلاصه می شود.

شاید عده ای اینطور فکر کنند که با داشتن چنین نگرشی، دچار افسردگی و احساس یاس نسبت به زندگی می شوند اما این تصور اشتباه است. به این خاطر که واقعیت چنین است که اگر کسی بتواند با چنین باوری زندگی کند، از خیر دنیا و آخرت، نصیب او شده است و اتفاقا در این دنیا با آرامش، رضایت و شادکامی زندگی می کند و هرگز به خاطر کمبودها و مشکلات دنیوی، خود را اذیت نمی کند و همواره به این موضوع می اندیشد که چگونه خود را برای رسیدن به حیات اصیل، واقعی و ارزشمند، اماده و مهیا سازد.

پی نوشت:

غرر الحکم،ح2274،عیون الحکم و المواع1 ص145

بخش خانواده ایرانی تبیان