ارتش خدا به هوش باشد!

چه ساده اندیشان اند کسانی که جنگ را با پذیرش قطعنامه پایان یافته تلقی کرده و دیگران را متهم به دشمن پنداری و توهم توطئه می کنند. قرآن کریم با صراحت تمام هشدار می دهد که تا اسلام در جامعه شما پا برجاست دشمنان قسم خورده آن، لحظه ای دست از دشمنی با شما نمی کشند و هر چه در توان دارند به کار می گیرند تا این گوهر ناب را از دست شما بیرون کرده و بی دینی را بین شما رواج دهند.

«لا یَزالُونَ یُقاتِلُونَكُمْ حَتَّى یَرُدُّوكُمْ عَنْ دینِكُمْ إِنِ اسْتَطاعُوا (بقره/217)؛ پیوسته با شما در جنگ و ستیزند تا اگر توانستند شما را از دینتان برگردانند.»

از آیه استفاده می شود این جنگ وقتی به پایان می رسد که یا دشمنان اسلام به کلی نابود شوند و یا اسلام واقعی از بین مسلمانان رخت بربندد و جامعه اسلامی کالبدی بی روح شود. پس اگر مردم کشوری مسلمان بودند؛ ولی هیچ حمله ای از سوی دشمنان اسلام به کشور و یا باورهایشان نشد بدانند آن ره که می روند به ترکستان است؛ زیرا معلوم می شود که اسلام آنها و باورهایشان تهی از روح ایمانی است که قرآن به آن دعوت می کند.

اینکه پیوسته ما را با تمام امکانات نظامی، سیاسی و فرهنگی مورد هجمه قرار می دهند و هر روز فصل جدیدی برای این نبرد تمام عیار می گشایند اولین پیامش این است که راه ما، عقیده و باور ما، همان راه، عقیده و باوری است که قرآن کریم به آن دعوت می کند. پیام دوم آن، اعلام آماده باش به امت اسلامی ایران و هم باوران اوست که جنگ را تمام شده تلقی نکرده و هر روز منتظر بازی جدید دشمن باشند.

جبهه ای را که دشمن بعد از آن جنگ سخت، برای نبرد با ما برگزیده، جبهه فرهنگی است. جنگ نرمی که او شروع کرده سالهاست فرمانده و این چریک کارکشته ما به آن هشدار داده و با تعابیر تهاجم و شبیخون فرهنگی همه را از قتل عام فرهنگی برحذر داشته است.

روزی به قرآن می تازند و تا سوزاندن آن پیش می روند ، روز دیگر، وحی و عصمت و آن امام منتظَر را منکر می شوند و ... اهانت و جسارت هم ادبیات رایج دشمن در این نبرد فرهنگی و اعتقادی است. هر کجا دست خود را از واژه پردازی های اتوکشیده خالی می بیند چهره واقعی خود را نشان داده و دهان به توهین و تمسخر می گشاید.

آنچه مردم ما و جوانان بصیر و با صلابت ما باید به آن توجه داشته باشند چند نکته است که صرفا برای یادآوری در ادامه به آن متذکر می شویم:

1. اهانت به قرآن و مقدسات و این باورهای راستینی که ما داریم، پرده های مختلف یک خیمه شب بازی است که هر بار یکی عروسک این نمایش شده و صحنه گردانان، او را دلقک صحنه می کنند. پس باید بیش از توجه به این خوش رقصی ها ذهنمان متوجه آن کسانی باشد که این عروسکهای معلوم الحال را به حرکت در می آورند.

2. در جنگ نرم باید کاملا به هوش بود و قبل از هر اقدامی جنس کار دشمن را را تشخیص داد. تاکتیک مقابله با بمب معمولی به زیر زمین رفتن است و تاکتیک مقابله با بمب شیمیایی به ارتفاعات رفتن. اگر رزمنده ما جنس حمله را نشناسد ممکن است همان کاری را کند که دشمن می خواهد.

3. دو کار عمده دشمن در جنگ نرم، یکی تضعیف باورها با شبهه پراکنی است و دیگری اهانت به مقدسات و بی ارزش نشان دادن آنها در نظر ما خداباوران و معتقدان به آن مقدسات است. باید توجه داشت جنس این دو حمله کاملا با یکدیگر متفاوت است و هر یک، پاتک مخصوص به خود را دارد.

الف . در برابر شبهه که استدلالی به ظاهر درست است، می بایست پاسخ منطقی و مستدل آن را تهیه و متناسب با مخاطب در اختیار آنها قرار داد.

ب. اما وقتی حمله از جنس اهانت و بی ارزش نشان دادن شد باید توجه داشت که اهانت، استدلال نیست تا پاسخ داده باشد. باید آن را مدیریت کرد. مبادا افراد احساس وظیفه کرده و قربهً الی الله عامل پخش آن بی ادبی شوند. کاری که دقیقا یکی از اهداف عمده دشمن در اینگونه حمله هاست. لینک کردن های متعدد، بلوتوث کردنهای گسترده، پخش سریع و فراگیر آن، متاسفانه آبی است که نیروهای خودی ناخواسته و ندانسته در آسیاب دشمن می ریزند و او را با سرعت بیشتری به هدفش نزدیک می کنند.

4. از فرق های عمده بین این دو نوع حمله که ما را در تشخیص و بعد عکس العمل صحیح کمک می کند نوع فعالیت دشمن است. در حمله تضعیفی که برای براندازی یک باور صورت می گیرد دشمن از همان ابتدا با تمام قوا وارد صحنه شده و مانند فتنه 88 به شبهه پراکنی و تضعیف می پردازد. اما در نوع دوم که آن هم برای براندازی یک باور است ولی به روش اهانت و کم ارزش نشان دادن، دشمن از همان آغاز با تمام قوا ظاهر نمی شود بلکه ابتدا شعله ای پرتاب می کند و بعد منتظر می‌نشیند. اگر این شعله  توسط خود دریافت کننده ها تکثیر شد و تمام جامعه را فراگرفت اینجاست که او با دهها دوربین و شبکه و مصاحبه و ... وارد شده  و مدام به این آتش گسترده می دمد تا شاید شعله ورتر شود.

5. بنابراین توصیه می شود:

الف. در حملاتی از این شکل از پخش و تکثیر اهانت پرتاب شده جدا خوداری کنید و اگر از طریق دوست و آشنایی چنین خبری به دست شما رسید؛ شما آن را برای دیگران نمی فرستید و فرستنده را هم به شدت از این کار نهی می کنید.

ب. در مقام اظهار نظر در مورد اهانتهایی از این دست؛ تقبیح و محکوم کردن آن و اعلام انزجار از عامل و عاملین آن از بهترین کارهاست.

ج. فراموش نشود تکثیر آن اهانت و به سر زبان انداختن نام عاملین معلوم الحالِ یک گناه؛ نه تنها انجام وظیفه نیست؛ بلکه بی تردید مصداق تشییع فاحشه است که قرآن از آن نهی می کند.

«إِنَّ الَّذِینَ یحُِبُّونَ أَن تَشِیعَ الْفَاحِشَةُ فىِ الَّذِینَ ءَامَنُواْ لهَُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ فىِ الدُّنْیَا وَ الاَْخِرَةِ؛ كسانى كه دوست ‏دارند زشتیها و گناهان قبیح در میان افراد با ایمان اشاعه یابد عذاب دردناكى در دنیا و آخرت دارند.» (نور/ 19)

د. در مقام عمل، بزرگداشت و توجه دادن بیش از پیش جامعه به آن ارزش و آن موضوع مورد تهاجم، از بهترین اقدامات عملی است. این کار می تواند آتشی که آنها برافروختند را تبدیل به گلستانی کند. گلستانی که موجب شادی خداباوران و عصبانیت بیش از پیش دشمنان می شود.