گورستانی در دل صحرا

یحیى بن هرثمه وزیر متوكّل عبّاسى حكایت می كند:

روزى خلیفه مرا احضار كرد و گفت : باید سیصد نفر همراه خود بردارى و از طریق كوفه ، عازم شهر مدینه گردى و ابوالحسن ، علىّ بن محمّد هادى را با عزّت و احترام به بغداد بیاورى .

من نیز دستور خلیفه را اطاعت كرده و پس از جمع آورى افراد به همراه امكانات لازم ، حركت كردیم .

در جمع افراد همراه ، فرمانده حفاظتى - كه مسؤ لیّت حفاظت اموال را داشت - در مسیر راه ، مرتّب با كاتب من كه شیعه بود، درباره مسائل مختلف ، بحث و مناظره داشت و من بر گفتگوى آن ها نظارت كامل داشتم .

چون مقدار زیادى از راه را پیمودیم ، فرمانده به كاتب گفت : آیا علىّ بن ابى طالب علیه السلام پیشواى شما، نگفته است :

هیچ زمینى خالى از قبر نیست و در هر گوشه اى از زمین ، گورستانى از انسان ها وجود دارد؟

آیا در این بیابان خشك و بى آب و علف ، چه كسى زندگى كرده است تا بمیرد و دفن شود؟

من به كاتب گفتم : به راستى ، آیا علىّ بن ابى طالب علیه السلام چنین گفته است ؟!

پاسخ داد: بلى ، صحیح است .

پس گفتم : در این سرزمین آثار گورستانى نمایان نیست و سپس شروع كردیم به خندیدن ؛ و صحبت ها بر همین منوال ادامه یافت تا به شهر مدینه رسیدیم و به سمت منزل حضرت ابوالحسن ، امام هادى علیه السلام روانه شدیم .

هنگامى كه جلوى درب منزل رسیدیم ، من تنها وارد شدم و نامه متوكّل را تحویل ایشان دادم .

حضرت پس از آن كه نامه را گرفت ، فرمود: مانعى نیست ، تا فردا منتظر باشید.

چون فرداى آن روز خدمت ایشان رفتم - ضمن آن كه فصل تابستان و هوا بسیار گرم بود - دیدم خیّاطى درون اتاق حضرت مشغول خیّاطى لباس هاى ضخیم زمستانى است .

و تمام سعى و كوشش شما بر این باشد كه تا همین امروز لباس ها دوخته و آماده گردد و فردا صبح در همین موقع آن ها را تحویل بده ، سپس به من خطاب نمود و فرمود: اى یحیى ! شما نیز كارهایتان را انجام دهید و امكانات لازم را براى خود آماده كنید، تا آن كه فردا حركت كنیم .

یحیى گوید: من از حضور ایشان بیرون رفتم و با خود گفتم : در فصل تابستان ، هواى به این گرمى و حرارت ، حضرت لباس زمستانى تهیّه مى نماید، مثل این كه او از مسافرت و مسیر راه اطّلاعى ندارد؛ حال ، تعجّب از شیعیان است كه از چنین كسى پیروى مى كنند و او را امام خود مى دانند.

فرداى آن روز هنگامى كه آماده حركت شدیم ، حضرت به همراهان خود فرمود: تمام امكانات و لوازم مورد نیاز را بردارید و نیز پالتو و غیره را فراموش نكنید كه مبادا در مسیر راه مشكلى پیش آید.

و سپس به من خطاب نمود و فرمود: اى یحیى ! چنانچه آماده هستى ، حركت كنیم .

من بر تعجّبم افزوده شد كه آن حضرت ، پالتو و پوستین در این گرماى شدید براى چه به همراه مى آورد!؟

در بین راه چند نفر درباره سخن علىّ بن ابى طالب علیه السلام و گورستان مناظره داشتند، كه ناگهان ابرى در آسمان پدیدار گشت و بالا آمد، به طورى كه هوا تاریك گشت و صداى رعد و برق هاى وحشتناكى بین زمین و آسمان به گوش مى رسید، هوا یك مرتبه بسیار سرد شد كه قابل تحمّل براى افراد نبود و در همین لحظات برف زمستانى همه جا را پوشاند.

امّا چون حضرت ابوالحسن ، امام هادى علیه السلام و همراهانش لباس هاى گرم همراه داشتند و از قبل مهیّا بودند، پالتو و پوستین هاى خود را پوشیدند؛ و هیچ گونه ناراحتى نداشتند.

سپس آن حضرت دستور داد تا یك پالتو به من و نیز یك پالتو هم به كاتب دادند و هر دو پوشیدیم ؛ و به جهت سرماى شدید آن روز هشتاد نفر از نیروها و همراهان من هلاك شدند و مُردند.

بخش تاریخ و سیره معصومین تبیان

منبع: الخرائج و الجرائح ،ج 1، ص 393؛ الثّاقب فى المناقب ، ص 551، ح 12؛ إثبات الهداة ، ج 3، ص 374، ح 38؛ مجموعة نفیسة ، ص 230؛ مدینة المعاجز، ج 7، ص 466، ح 2471 (نقل از کتاب «چهل داستان و چهل حدیث از امام هادی علیه السلام»، عبدالله صالحی).