معرفی موشک کروز دریاپایه(1)

این موشک ها با علامت SLCM که علامت اختصاری عبارت SUBMARINE  Launch Cruise Missile به مفهوم موشک هایی که از واحدهای سطحی دریایی و زیر دریایی قابل پرتاب هستند، نشان داده می شوند. موشک های کروز دریاپایه شامل انواع B,C,D و BGM-109A می باشد که در دو مدل تاکتیکی و استراتژیکی نیز موجود می باشند.

این نوع موشک ها با نظارت و مدیریت فرماندهی هوادریای آمریکا از طریق وزارت دفاع و توسط شرکت و شرکت های مختلف-نظیر، موسسه تحقیقات آتلانتیک، موسسه تحقیقات انرژی، شرکت لیتون، مک دونالد داگلاس ساخته شده است. موشک های کروز دریاپایه به ترتیب TLAM-C در ماه مارس 1988، TLAM-D در ماه آگوست همان سال و TLAM-N با سر جنگی هسته ای در سال 1994 وارد خدمت  شده و آمریکا در نظر دارد ضمن بهسازی، ظرفیت تولید این موشک را کما کان حفظ کند. پیشران اولیه موشک را موتور توربوفن مدل F107-WR103 ویلیامز که توان تولید نیروی آن در شرایط استاتیک و کنار دریا 4.5 کیلو نیوتن است، تشکیل می دهد. پیشران مدل های اولیه F107-WR400 با قدرت تولید 2.97 کیلو نیوتن یا 600 پوند به F107-WR402  تغییر یافته است. انواع موشک دریاپایه از بوستر سوخت جامد MK106 که 32.62  کیلونیوتن است ایجاد می کند، استفاده می کند. مدل های دیگر بوستر پیشنهادی، بوستر MK106 است که به وسیله موسسه فناوری شیمی ارائه شده است. جرم بوستر آن 157.73  کیلوگرم، طول آن 66.1 سانتی متر و قطر آن 48.3 سانتی متر می باشد.

استفاده از مدل های پیشرفته MK-1110 که دستیابی به آن در سال 1983 میسر شده، مد نظر نیروی دریایی می باشد. سوخت موتور اصلی F107 بنزین JP-9 است.

هدایت و کنترل موشک های کروز دریاپایه

هدایت و کنترل این موشک ها را TERAINS به  مفهوم هدایت اینرسی همراه با سیستم ترکام تشکیل می دهد. به کارگیری دو سیستم همراه با هم باعث تشخیص دقیق موقعیت صحیح هدف به وسیله موشک و ادامه مسیر به دنبال آن می شود. جرم این مجموعه 37 کیلوگرم است. در انواع TLAM، مدل های BGM109A (هسته ای یا معمولی) زمانی که دقت زیاد مورد نظر می باشد، از سیستم هدایت نهایی DSMAC نیز استفاده می شود. این مجموعه را رادار ارتفاع یاب "هانی ول" و "رموس" همراهی می کند. در انواع موشک های ضد موشکی به جای سیستم هدایتی ترکام از GPS همراه با سیستم های هدایت هوشیار نظیر بمب های هوشیار و TOA استفاده می شود. همچنین از هدایت پیشرفته هارپون نیز در این نوع کروز استفاده می شود.

موشک هایی که از زیر دریا پرتاب می شوند از مقرهای اژدر به قطر 54 سانتیمتر برای روانه سازی استفاده می کنند. نیروی دریایی انتظار دارد از سکوهای کپسولی عمودی VCLS برای این کار استفاده کند که توسط شرکت وستینگ هاوس ساخته شده است.

هر موشک کروز توانایی ضبط نقشه دیجیتالی را از منطقه پروازی دارد. ارتفاع پرواز موشک در نقاط کوهستانی 100 متر، در سطح زمین 50 متر و در سطح دریا 20 متر است. زمان آماده سازی موشک جهت پرواز 30 دقیقه است که 25 دقیقه آن جهت آماده سازی جایروسکوپ موشک و 5 دقیقه آن برای  مسلح کردن محفظه های اژدر زیر دریایی های اتمی است. از محدودیت های این موشک زمان پرتاب، تولید صدای زیاد و ایجاد تلاطم و حباب بیش از حد بر روی سطح آب می باشد که این امر باعث شناسایی محل پرتاب موشک و زیر دریایی می شود.

  ادامه دارد...

منبع  : avec, military balance