آموزش‌های جنسی بازی‌ها به کودکان!

آمارها می گویند ایرانی ها روزانه 40 میلیون ساعت گیم بازی می کنند، با اینکه سن این افراد را بیشتر برای 18 ساله عنوان می کنند اما کودکان از دایره افراد این آمار بیرون نیستنتد؛ آنچه شاهد هستیم، این است که کودکان زمان زیادی را پای این نوع بازی ها صرف می کنند، روزی آتاری و سگا رونق داشت و حال انواع پلی استیشن، پی اس پی، گوشی های همراه، بازی های آنلاین و...

اما آمارهای جهانی نیز نمایی جدا از این روند را نشان ما نمی دهند، بنابر آمارهای رسمی موسسات معتبر خارجی در آمریکا بالغ بر 145 میلیون نفر از سرویس "گیم" استفاده می کنند، این آمار در کشور 80 میلیون نفری آلمان 66 درصد و در فرانسه 55 درصد تخمین زده می شود. آنچه اهمیت این آمار ها را نشان می دهند این است که این بازی های پتانسیل خوبی دارند در راستای جنگ نرم و حتی صادرات فرهنگی؛ در واقع بازی هایی که، تنها بازی نیستند رسانه ای قوی برای فرهنگ سازی و تاثیر بر افکار قشر کودک هستند. این بازی ها علاوه بر تاثیرات بلند مدتی که  در جهت ساخت فرهنگی در بطن یک نسل دارند اثرات کوتاه مدتی را نیز دارا هستند، از جمله: ایجاد هیجان کاذب، خشونت، استرس، تنبلی و.......... . به دیگر بیان این بهترین راه است برای جنگ نرم و تاثیر بر نسل آینده یک کشور و یک برنامه ریزی حرفه ای است!

بازی با بازی های ایرانی وقتی وضعیت خاص تر پیدا می کند که استفاده به هنگام به ندرت تبدیل به نوعی اعتیاد شود، به طور طبیعی اعتیاد به بازی های یارانه ای به خودی خود دارای معایب و پیامدهای زیادی است و افراط در این زمینه حتی در مورد بازی های مفید و آموزنده برای کودکان و حتی جوانان آسیب هایی را به دنیال دارد، چه برسد یه اینکه این بازی ها کودک را وارد دنیایی کند که هنوز برای او زودهنگام و حتی در بسیاری موارد در آینده هم جایی از اعراب برای وی نخواهد داشت، کودک در این بازی ها خشنوت را تجربه می کند و هم مسائل پرنوگرافی را!

شاید برخی از بازی ها را، شما لاجرم و حتی آگاهانه در اختیار کودک خود می گذارید اما دقت کنید، لازم نیست کودک شما غیر اخلاقی ترین صحنه ها را در بازی ها ببینید، صحنه هایی که یک جوان را نیز تحت تاثیر می گذارد بلکه حتی صحنه ای عادی از روابط دو فرد و یا مدل لباس نه زیاد نامناسب یک زن می تواند برای او کنجکاو بر انگیز و غیر معمول باشد! صحنه هایی که در بطن بازی و یا آیتم های شروع اکثر بازی ها به چشم می خورد و به دید افراد جوان و.... : " این صحنه هاکه چیزی ندارد!".

ذهن کودک شما را خیلی ناچیز تر از آنچه که فکر می کنید، یک پوشش خاص و بسیار ساده از یک شخصیت زن در  بازی تحت تاثیر قرار می دهد و یک رابطه عادی بین یک زن و مرد؛ حتی ممکن است شکل ایستادن و نگاه و برخی از کلماتی که برای شما عادی باشد برای کودک شما دنیایی از تازگی و کنجکاوی به دنبال داشته باشد. کمترین پیامد این است که حتی اگر این صحنه ها مورد خاصی را در درون خود نداشته باشد، نوع تفاوت فرهنگی آنها نسبت به فرهنگ ملی و دینی او، خیلی نرم برای او نهادینه و فرهنگ سازی می شود و این همان تاثیر غیر مستقیمی است که به دنبال خواهد داشت و آینده کودک را تحت تاثیر خواهد گذاشت.

اما همیشه نیاز به جنگ پنهان نیست جنگ اشکاری هم وجود دارد که با انیمیشن های پرنوگرافی و بازی های چون sims و برخی از بازی های آنلاین شکل کمی گیرد، در سایت های بازی آنلاین، بازی هایی دیده می شود که با گرافیک بسیار ساده و بازی آسان کودک شما باید یک زن را با لباس های مختلف زیبا کند یا او را آرایش کند! حتی برخی از این بازی ها او را وارد روابط زناشویی می کند! آیا به نظر شما یک کودک توان درک و هضم چنین صحنه هایی را دارد؟ مطمنئا کودکان نه تنها از این صحنه ها اثرات فرهنگی بلند مدت می پذیرند، بلکه آسیب های فعلی و کوتاه مدت هم گریبانگر آنان می شود.

کمی از سایت ها فاصله بگیرید این تنها آسیبی نیست که در محیط رسانه ای کودک شما را تهدید می کند. ماهواره، انیمیشن و سایت های پرنوگرافی هم به عنوان مکمل در جنگ نرم علیه کودکان شما نقش ایفا می کنند. گاهی پدر و مادر ها کودکان خود را، با خود  پای برنامه هایی می نشانند که مناسب با فضای سنی آن کودک نیست و گاهی هم همان اشتباهی را می کنند که درباره  بازی ها بدان اشاره شد، می گویند که این برنامه که چیزی ندارد!

اما از ماهواره که بگذریم، پای انیمیشن ها به میان می آید، راه فراری خوبی برای والدین از مشغله های کودکانشان!، برای حدود 120 دقیقه. مهم وقت و دقت برای انتخاب انیمیشن هم نیست، هر چه در سبد سوپر مارکت ها باشد را می توان در سبد فرهنگی خانواده قرار داد و مهم این است که کودک ما سرگرم شود، کشور چین این نقطه را به خوبی درک کرده و جنگ نرم خود را در صادرات انیمیشن قرار داده است.

اما در این میان، اینترنت پرآسیب ترین و مخرب ترین راه را در مقابل کودکان قرار می دهد ، جایی که بازی های آنلاین هم جزیی از خطر آن برای کودکان محسوب می شوند.

در فضای اینترنت گم شدن امری طبیعی است، شما حتی اگر آگاهانه وارد فضای وب شوید آنقدر جذابیت و کنجکاوی در برابر شما قرار می گیرد که می تواند شما را چند پنجره و لینک دورتر از مبدائتان ببرد؛ چه برسد به اینکه بدون هدف و فقط برای پرکردن اوقات خود به این فضا آمده باشید، این فضا و این سردرگمی برای کودکان در این محیط بسیار حساس تر است.

این فضا میهمان های ناخوانده زیادی پیش پای شما می گذارد گاهی این مهمان ها کاربر را وارد مجازی از واقعیت های تلخ خواهد کرد که این مهم برای کودکان بسیار فاجعه آمیز تر است یک عکس، یک سایت یک..... کافی است تا کل فراند ذهنی کودک را به خود جلب کند و بهم بریزد.

آماری اخیرا منتشر شده است، پیرامون اعتیاد کودکان به سایت های پرنوگرافی در کشور انگلیس. سایت هایی که همین مهمانان ناخوانده پیش روی این قشر گذاشته و آنان را به هرزه گردی کشانده است.

و کودک تقصیری ندارد، او کنجکاو است و این ما هستیم که باید به فکر آنان باشیم، در آمار منتشر شده دیلی میل مدعی شده است که دو سوم از مردم انگلیس، حمایت خود را از کمپینی که این رسانه برای مبارزه با پورنو گرافی به راه انداخته اعلام داشته اند و خواستار مسدود شدن سایت‌های آنلاین پورنوگرافی هستند.

و اما ما چه کردیم، کودک ما با ما پای ماهواره می نشیند، هر کارتونی برایش سرگرمی محسوب می شود،با ما برای دیدن هر فیلمی به سینما می آید، بازی های یارانه ای هم که بی توجه به درجه بندی سنی و محتوای ظاهری و باطنی، پنهان و آشکار برای او فراهم است!

آنچه فقدان آن احساس می شود، مدیریت و نظارت دقیق و آگاهانه خانواده ها بر سرگرم سازی کودکانشان است. کودک شما وقتی در سنین کودکی و با بازی که برای او شیرین است با این مفاهیم آشنا شود تاثیرات عمیق تری در او شکل خواهد گرفت و برای پله های بعدی شبیخون دشمن، آماده خواهد شد و مستعد!

اما فراتر از خانواده ها نهادهای آموزشی و فرهنگی ما هم نقش قابل توجه و به سزایی در این روند دارند، این نهادها  رسالت فرهنگ سازی را بر عهده دارند، برخی باید به آموزش و فرهنگ سازی در ارتباطات میان فردی بپردازند و کودک و خانواده ی او را، از این نظر غنی کنند و آنها را با سواد رسانه ای آشنا کنند، تا خود در مقابل تهاجمات دشمن واکسینه شود و برخی نیز باید با رسانه این مهم را پیش ببرند هم فرهنگ سازی و آموزش محوری کنند و هم با تولید محصولات فرهنگی خود در زمینه سرگرمی سازی مفید و صادرات فرهنگی گام بردارند.

اگر کره جنوبی 200 برابر بودجه نهاد های ایرانی برای بازی سازی، هزینه صرف می کند و یا شرکت والت دیزنی موفق می شود نه تنها صفحه تلویزیون خانه های ما را بلکه ویترین اسباب بازی فروشی ها و به طبع طبقات کمد کودکانمان را پر کند ما نیز باید با صرف هزینه و کار برنامه ریزی شده و بر مبنای تخصص در راستای آرمان ها و ارزش های خود وارد میدان شده و پیش روی کنیم.