معرفی یکی از جدید ترین سبک های رزمی در ایران توسط تبیان

وینگ چون

حدود 300 سال پیش  یکی از اساتید برتر معبد "شائولین" به نام خانم میویی(Ng Mui)  ، با پی بردن به اشکالات زیادی که سبک شائولین داشت و الهام گرفتن از طبیعت و مشاهده پایداری و دوام نرمی نسبت به سختی سبک "وینگ چون" را بنا نهاد، حرکات و تکنیکهای شائولین به گونه ای بود که توسط یک مرد ضعیف یا یک خانم قابل اجرا نبود، خانمMui برای اثبات کارآیی این سبک خود آن را به بانوی دیگری به نام " ییم وینگ چون" آموزش داد و خانم" وینگ چون" به یک مبارز موفق تبدیل شد . به افتخار این خانم که اولین هنرجوی این سبک بود، این رشته رزمی وینگ چون نام گرفت.

سبک "وینگ چون" نسل به نسل انتقال یافت و به تدریج بر بار فنی آن افزوده شد و با مرور زمان کاملتر گشت، تا سرانجام استاد  "ییپ من"Yip Man) ) سرشناس ترین و تکنیکی ترین استاد"وینگ چون" این سبک را در جهانی نمود. وینگ چون از ایشان به استاد " لئونگ تینگ "leung ting)) که آخرین شاگرد ارشد ایشان بود، انتقال یافت . این سبک توسط استاد لئونگ تینگ سازماندهی شد که سرشناس ترین شاگرد استاد "کر نشپشت"  وینگ چون رابه دنیای عرب شناساند و سازماندهی منسجمی در اروپا انجام داد طوری که بزرگترین سازمان کونگ فوی جهان شناخته شد .

وینگ چون(WT) در سال 1373 توسط " سی فو " استاد فیروز قهرمانی تنها نماینده سازمان جهانیIWT MAA)) در ایران، به کشور ما معرفی شد و توسط ایشان در ایران سازماندهی شد که از همان سال فعالیت خود را آغاز نمود. لازم به ذکر است افرادی که اخراج شده های همین سازمان می باشند ، با تبلیغ و آموزش سبکهای ابداعی به زعم خود سعی در پیاده کردن وینگ چون واقعی دارند که با وجود این انشعابات، درخشندگی وینگ چون حقیقی (WT)روشن ترین و بارزتر خواهد بود.

به سادگی می توان ادعا کرد که سبک وینگ چون کونگ فوی(WT)علمی ترین و کاربردی ترین هنر رزمی در جامعه امروزی رزمی است ، به طوری که اصول و تمرینات منحصر به فرد این سبک، به زیبایی آن افزوده است . نکته جالب توجه در اینجاست که در یک مبارزه یا درگیری واقعی که هیچ ریتم و آهنگ موزونی وجود ندارد و تکنیکهای بی نظیر وینگ چون به سادگی قابل اجرا می باشند.

پایه و اساس وینگ چون بر اساس دانش و تکنیک بنا نهاده شده است و  بر خلاف سبکهای تک بعدی که اساسشان قدرت بدنی است،اجرا می شود.

طریقه حرکت و ضربه زدن، بر اساس نظریه ای که در وینگ چون " خط مستقیم" نامیده می شود ،انجام می گیرد، یعنی کوتاهترین فاصله بین دو نقطه، خط مستقیم متصل کننده این دو نقطه می باشد، که خط مستقیم به علت کوتاهی فاصله، سریعترین مسیر و ساده ترین و در نتیجه موثرترین راه است . طریقه نشست و استفاده از دستها به گونه ای است که علاوه بر سهولت در حرکت بر روی مسیر مستقیم ، نقاط حساس نیمه پایین بدن و همچنین صورت و گردن را به طور کامل پوشش می دهد.

مشت افقی که در سبکهای دیگرمشاهده می شود،  به علت هم راستا نبودن دست با بدن از نیروی موثر آن کاسته می شود و امکان آسیب دست بسیار زیاد است ، ولی در وینگ چون به علت عمودی بودن مشت و حرکت بر روی خط مستقیم بین ضربه زننده و حریف، مشت در راستای بدن قرار می گیرد که با تخلیه نیروی وزن ، تماماً در پای عقب ذخیره می شود و نیروی قابل ملاحظه ای را می توان با هر ضربه  وارد آورد. نشست در وینگ چون به گونه ای است که صد در صد وزن بدن به پای عقب منتقل می گردد و پای جلو با وجود تماس با سطح زمین و خم بودن زانو علاوه بر افزایش سرعت ضربه زدن با پای جلو از قسمت نیمه پایین بدن محافظت می کند به طوری که هر دو پا در یک راستا قرار دارند. مشتهای زنجیره ای وینگ چون که در درجات بالا با سرعت چشمگیری زده می شوند ، از ویژگیهای بارز این سبک به شمار می رود.

یکی دیگر از ویژگیهای "وینگ چون" ، اصل " نرمی در برابر سختی است" که در هر برخورد ، جهت حمله را در راستای نیروی حریف تغییر  داده وبه اصطلاح چینیها، نیروی او را قرض می گیریم و علیه او استفاده می کنیم. جمله مشهور" بروس لی " که می گوید: (حریفمان را طوری می زنیم که او دوست دارد)، از این اصل "وینگ چون" الهام گرفته است . برای تقویت حسی که افزایش توانایی اجرای این اصل در مبارزه را به ما می دهد از تمرین منحصر به فرد چی سائو( دستهای چسبان) استفاده می شود.

"لات سائو" نوع دیگر تمرین است که با رعایت ریتم موزون و خاص طریقه ضربه زدن ، سر به روی خط مستقیم اجرای تکنیک و اعمال حرکتی که در چی سائو آموزش می بینیم در این تمرین پیاده می شود و هنر آموز وینگ چون را برای مبارزه در شرایط گوناگون آماده می سازد.