همیشه در قلب منی مادر
داشتم یه کتاب حدیثی می خوندم یه دفعه این روایت رو دیدم: قال رسول اللَّه صلّى اللَّه علیه و آله: نظر الولد إلى والدیه حبّا لهما عبادة. البحار 74/ 84 - رسول خدا (ص) فرمود: نگاه محبّت آمیز فرزند به پدر و مادر عبادت است.
حتی گاهی وقتی مامانم می خوابه می شینم کنارش و به نفس کشیدنش ،به چشمای بستش، به صورت قشنگش، به دستای مهربونش نگاه می کنم و توی دلم براش دعا می کنم. وقتی به صورت ماهش نگاه می کنم می بینم هر چند مامانم پیر شده و توی صورتش چین و چروک افتاده ولی همین چهره ی شکسته شده قشنگترین چهره ی دنیاست.
بعضی وقتها آخر شب که می خوام بخوابم یه دفعه یاد لطف و مهربونیهای مادرم می افتم و یاد زحمتهای زیادی که برای من و خواهر و برادرم کشیده، یه دفعه بی اختیار اشک از گوشه ی چشمم سرازیر می شه. گاهی از ترس اینکه مبادا سلامتی مادرم به خطر بیفته حالم بدجوری خراب می شه .قبلا فکر می کردم فقط من اینجوری هستم .یه روز توی جمع دوستام حرفایی اینجوری پیش اومد تازه فهمیدم دوستام هم همین نگرانی هارو دارن .
البته این حرفا معنیش این نیست که بچه ی خوبی برای مادرم بودم .بلکه کوتاهی های زیادی کردم. همیشه اون وقتایی که باید کمک کنم کار دارم. البته همیشه هم تقصیر من نیست .تقصیر فیلمهای تلویزیون و بازیهای کامپیوتر و کتابهای رمان و تلفن های دوستم و ... هم هست .ولی واقعا دلم می خواد یه خورده جبران کنم. البته الان که خیلی حوصله ندارم. ولی از فردا حتما بیشتر به مامانم کمک می کنم.
.
.
.
.
ای بابا شوخی کردم همین الان دارم آستینامو بالا می زنم تا ظرفارو بشورم.
انسیه نوش ابادی
بخش کودک و نوجوان تبیان
مطالب مرتبط:
