تبیان، دستیار زندگی
پنیر یکی از فرآورده‌های لبنی است که 45 گرم آن را معادل یک واحد گوشت می‌دانند آن هم به این دلیل که منبع پروتئین است. این ماده غذایی انواع گوناگونی دارد که از نظر مقدار چربی با یکدیگر متفاوت هستند
بازدید :
زمان تقریبی مطالعه :

مقایسه‌ای بین پنیرهای خانگی و صنعتی


بسیاری از مردم تصور می‌کنند در کارخانه هم پنیر به روش سنتی تهیه می‌شود و آب آن را ماده‌ای بی‌ارزش و پر از نمک می‌دانند که باید دور ریخته شود. در حالی که در یک فرآیند صحیح تهیه پنیر یواف، اصلاً نباید آب از پنیر خارج شود.


پنیر یکی از فرآورده‌های لبنی است که 45 گرم آن را معادل یک واحد گوشت می‌دانند آن هم به این دلیل که منبع پروتئین است. این ماده غذایی انواع گوناگونی دارد که از نظر مقدار چربی با یکدیگر متفاوت هستند. البته خیلی‌ها به دلیل همین چربی و حتی نمک موجود در پنیر، خود در خانه پنیر تهیه می‌کنند و البته روش‌های مختلفی برای این کار وجود دارد.

پنیر سنتی

پنیر سنتی

پنیرهای سنتی در کارگاه‌های سنتی پنیر به روش انعقادی تولید می‌شوند. در این فرآیند به شیر، مایه پنیر اضافه می‌شود و این مایه کازئین محلول در شیر را به صورت نامحلول درمی‌آورد و باعث رسوب آن می‌شود. رسوب کازئین را پنیر می‌نامیم که در نهایت، هم به آن نمک می‌زنند و هم آن را آبگیری می‌کنند.

دکتر امیرمحمد مرتضویان، متخصص صنایع غذایی و دانشیار انستیتو تحقیقات تغذیه کشور و دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی از بهترین روش تهیه پنیر می‌گویند.

آقای دکتر! برای ما از اصول تهیه پنیر بفرمایید.

اساس تولید پنیر فرآیندی است که طی آن بخشی از آب شیر در اثر ناپایدار شدن پروتئین اصلی شیر یعنی کازئین حذف می‌شود.

کازئین چطور ناپایدار می‌شود؟

ناپایداری کازئین یا بر اثر فعالیت برخی آنزیم‌های پروتئولیتیک که پیوندهای پروتئینی را تجزیه می‌کنند، (مثل رنین) انجام می‌شود یا می‌توان اسیدیته شیر را تغییر داد و رسوب به دست آورد.

شیر را چطور اسیدی می‌کنند؟

می‌توان از دو طریق محیط شیر را اسیدی کرد؛ یکی اینکه مقداری ماده اسیدی مجاز خوراکی را به شیر افزود که برخی افراد در منزل این کار را با آب‌لیمو یا سرکه انجام می‌دهند. در روشی دیگر می‌توان مواد شیمیایی مخصوصی را به شیر اضافه کرد که به تدریج و با سرعت کم، اسید را آزاد می‌کنند. در روش سوم نیز ترکیب میکروبی‌ای که با نام «مایه پنیر» مشهور است به شیر افزوده می‌شود تا باکتری‌ها با تولید تدریجی اسید در شیر لخته ایجاد کنند.

لخته پنیری چطور به وسیله آنزیم از شیر جدا می‌شود؟

آنزیمی که در این فرآیند استفاده می‌شود «رنین» یا «کیموزین» نام دارد. این آنزیم قسمت‌هایی از پروتئین شیر را می‌شکند و لخته آنزیمی ایجاد می‌کند.

پنیر یواف چربی بیشتری دارد (چربی‌ها از غشا عبور نمی‌کنند) و روی نان بهتر

مالیده می‌شود. ارزش غذایی پروتئین‌های محلول در آب پنیر یواف، بسیار زیاد

است زیرا شبیه پروتئین‌های انسانی هستند و قابلیت هضم صددرصد دارند

آیا این 2 روش را می‌توان با هم به کار برد؟

بله، اگر هر دوی این روش‌ها یعنی آنزیم و اسید را با هم استفاده کنیم یک لخته اسیدی-آنزیمی خواهیم داشت اما اگر برای تهیه پنیر فقط از اسید استفاده کنیم، تنها یک لخته شل و نامنسجم اسیدی به دست می‌آوریم. اگر هم فقط از آنزیم استفاده کنیم، لخته جاافتاده و با ویژگی‌های مطلوب نخواهد بود زیرا اسید مورد استفاده در فرآیند پنیرسازی باعث ایجاد طعم هم در پنیر می‌شود یعنی اسید فقط برای ایجاد بافت در پنیر استفاده نمی‌شود و در طعم محصول هم نقش اساسی دارد.

چرا پنیر خانگی هیچ وقت شبیه پنیر صنعتی نمی‌شود؟

اصولاً هنگام تهیه هر فرآورده لبنی در خانه مثلاً دوغ، ماست یا پنیر نباید انتظار داشته باشیم محصولی مشابه آنچه در کارخانه‌ها تولید می‌شود به دست بیاوریم زیرا در کارخانه‌ها، تمام مواد اولیه و فرایندها به طور تخصصی کنترل می‌شوند و قضیه به سادگی جوشاندن شیر در دیگ و افزودن سرکه یا مایه پنیر نیست.

مایه پنیری که می‌توان خرید و برای تهیه پنیر استفاده کرد، چیست؟

مایه پنیر، همان آنزیم رنین است که به جای سرکه زدن در تهیه پنیر خانگی می‌توان از آن استفاده کرد اما همان طور که گفتم و خوانندگان هم می‌دانند، لخته پنیری که با مایه پنیر تهیه می‌شود، طعم خوبی ندارد و فقط بافت مخصوصی پیدا می‌کند.

به نظر شما، ارزش پروتئین‌های پنیری که با مایه پنیر و پنیری که با اسید تهیه می‌شود، متفاوت است؟

پروتئین‌های شیر با چسب‌هایی که در اصل فسفات کلسیم هستند، به هم متصل شده‌اند. اسیدی که برای پنیرسازی به شیر می‌افزاییم، اتصال‌های فسفات کلسیمی را حذف می‌کند سپس پروتئین‌ها دوباره با حالتی خاص به هم می‌چسبند و لخته سست و دانه دانه‌ای ایجاد می‌کنند که یکپارچگی ندارد. پروتئین‌های چنین پنیری دیگر املاح فسفر، کلسیم و منیزیم را در خود ندارند اما آنزیم‌ها، پروتئین‌ها را از محلی جز پل‌های فسفات کلسیم می‌شکنند و در نتیجه لخته ایجاد شده حاوی پیوندهای محکم فسفات کلسیم است، بنابراین استحکام و بافت بهتری دارد و املاح مفید خود را هم از دست نداده است. به عبارتی در تهیه پنیر با آنزیم، بخش قابل توجهی از کلسیم در لخته پنیر باقی می‌ماند.

آیا استفاده از اسید برای تهیه پنیر اصولی دارد؟

بله، برای تهیه پنیری خوب و با کیفیت نباید آنزیم را ناگهان در شیر بریزیم تا لخته‌ای ناگهانی ایجاد شود. اسید باید تدریجی و با سرعتی ملایم وارد شیر شود که این کار را نمی‌توان دستی انجام داد.

پس چطور باید اسید را به شیر افزود؟

میکروب‌ها مناسب‌ترین گزینه هستند؛ در این روش بر خلاف روش دستی که اسید ظرف چند ثانیه وارد مخزن شیر می‌شود، مایه میکروبی یا استارتر در مدت زمانی مشخص (حدود 6-2 ساعت) اسید را در شیر پخش می‌کند.

پنیرهای پروسس، علاوه بر روند پاستوریزاسیون، باز هم حرارت می‌بینند. متخصصان صنعت غذا این فرآورده‌ها را چندان مناسب نمی‌دانند زیرا برای تهیه‌شان از ضایعات انواع پنیر همراه کره و خامه استفاده می‌شود

پس بهترین روش تهیه پنیر کدام است؟

بهترین روش برای تهیه پنیر با ویژگی‌های مطلوب، استفاده از آنزیم و افزودن تدریجی اسید است که در منزل امکان استفاده از چنین تکنیکی وجود ندارد زیرا کنترل تمامی شرایط ذکر شده در آشپزخانه منزل واقعاً ممکن نیست.

پنیری که در منزل تهیه می‌شود، چند وقت می‌توان نگهداری کرد؟

تمام محصولات لبنی به جز پودرها و محصولات استریلی که هنوز درشان باز نشده است، حاوی مقادیری میکروب هستند بنابراین امکان فسادشان به شدت بالاست و مدت ماندگاری بسیار محدودی دارند. محصولاتی هم که اسیدی می‌شوند، مدت ماندگاری بیشتری دارند اما همین محصولات را اگر در یخچال نگه نداریم، قطعاً دچار کپک‌زدگی و دیگر فسادها خواهند شد. طول مدت ماندگاری پنیر هم به نوع پنیر بستگی دارد؛ میزان اسیدی بودن، آلودگی اولیه، فرمول تولید پنیر.

چرا پنیر برای فعالیت میکروب‌ها مناسب و ماده‌ای فسادپذیر است؟

در پنیر آب وجود دارد و سرشار از مواد مغذی است، بنابراین می‌تواند محیط مناسبی برای فعالیت میکروب‌ها باشد. از آنجا که دمای مناسب رشد کپک و مخمر 25-20 درجه سانتی‌گراد است، پنیر را حتماً باید در یخچال نگه داشت.

اگر پنیر خانگی کپک بزند، یعنی دچار آلودگی ثانویه شده است؟

اگر محصولی از ابتدا هیچ میکروبی نداشته باشد و بعد از گشودن در آن، میکروب‌ها از محیط وارد آن شوند، دچار آلودگی ثانویه شده است. هوای محیطی که ما در آن زندگی می‌کنیم، پر از کپک، مخمر و باکتری است که با ورود به ماده غذایی، باعث فساد آن می‌شوند اما در مورد این محصولات تنها مسئله آلودگی ثانویه در میان نیست، شیرهای موجود در بازار همه آلودگی دارند.

یعنی شیرهای پاستوریزه بدون میکروب نیستند؟

نه، فرآیند پاستوریزاسیون بر پایه از بین بردن باکتری‌های بیماری‌زا طراحی شده است بنابراین تمام میکروب‌های شیر را از بین نمی‌برد کما این که می‌بینید در کشور ما گاهی ماندگاری شیر پاستوریزه به 2 روز هم نمی‌رسد و شیر گاهی در همان روز خرید ترش می‌شود. در واقع، آلودگی‌های شیر بالاست و علت این مسئله هم رعایت نکردن ساده‌ترین اصول بهداشتی در دامداری‌ها و مراکز توزیع شیر خام به کارخانه‌های لبنی است.

پنیر یواف

پنیر یواف

کارخانه‌های پنیر یواف (اولترا فیلتریشن)، پنیرهای فراپالایش شده تهیه می‌کنند. در سیستم یواف، ابتدا شیر را از صافی‌های مخصوصی به نام صافی‌های غشایی عبور می‌دهند. پروتئین‌های محلول در آب شیر و پروتئین‌های نامحلول آن (کازئین) پشت این صافی‌ها می‌مانند و به این ترتیب شیر کم‌کم غلیظ می‌شود.

تولیدکنندگان به این شیر تغلیظ شده آنزیم می‌افزایند و لخته پنیر ایجاد می‌شود بدون اینکه پروتئین‌های محلول در آب شیر از آن جدا شود. با افزودن آنزیم به شیر با قوام معمولی، فقط کازئین لخته می‌شود و پروتئین‌های محلول در آب با آب پنیر از محصول جدا می‌شوند. بنابراین ارزش غذایی پنیرهای یواف از پنیرهای آب‌نمکی به مراتب بیشتر است.

به علاوه به دلیل باقی ماندن تمام پروتئین‌ها در پنیر یواف، راندمان تولید این پنیر بیشتر است. پنیر یواف چربی بیشتری دارد (چربی‌ها از غشا عبور نمی‌کنند) و روی نان بهتر مالیده می‌شود.

هنگام تهیه هر فرآورده لبنی در خانه مثلاً دوغ، ماست یا پنیر نباید انتظار داشته

باشیم محصولی مشابه آنچه در کارخانه‌ها تولید می‌شود به دست بیاوریم زیرا

در کارخانه‌ها، تمام مواد اولیه و فرایندها به طور تخصصی کنترل می‌شوند و قضیه

به سادگی جوشاندن شیر در دیگ و افزودن سرکه یا مایه پنیر نیست

ارزش غذایی پروتئین‌های محلول در آب پنیر یواف، بسیار زیاد است زیرا شبیه پروتئین‌های انسانی هستند و قابلیت هضم صددرصد دارند. پنیر یواف پاستوریزه می‌شود و به همین دلیل از لحاظ بهداشتی به پنیرهای سنتی ارجحیت دارد.

بسیاری از مردم تصور می‌کنند در کارخانه هم پنیر به روش سنتی تهیه می‌شود و آب آن را ماده‌ای بی‌ارزش و پر از نمک می‌دانند که باید دور ریخته شود. در حالی که در یک فرآیند صحیح تهیه پنیر یواف، اصلاً نباید آب از پنیر خارج شود.

پنیر پروسس

پنیر پروسس

پنیرهای پروسس، علاوه بر روند پاستوریزاسیون، باز هم حرارت می‌بینند. متخصصان صنعت غذا این فرآورده‌ها را چندان مناسب نمی‌دانند زیرا برای تهیه‌شان از ضایعات انواع پنیر همراه کره و خامه استفاده می‌شود. حرارتی که به پروتئین پنیر داده می‌شود، تغییراتی در پروتئین‌ها ایجاد می‌کند، به طوری که برخی از آن‌ها مانند پنیر پیتزا کش می‌آیند. علت وجود آب در بسته پنیرهای یواف، نقص فرآیند تولید آن‌هاست.

می‌بینید پنیرها بر حسب نوع روش تولیدشان مواد مغذی متفاوتی دارند و به دنبال آن خواص مختلفی هم برای مصرف‌کننده خود خواهند داشت پس بر حسب این که نیاز به کالری بیشتر دارید یا پروتئین، بهتر است نوع خاصی از آن‌ها را انتخاب کنید.

فرآوری: مریم مرادیان نیری

بخش تغذیه و آشپزی تبیان


منابع:

هفته نامه سلامت – شماره 334 - مهتاب کرلو

سلامتیران - دکتر ثریا نواب‌پور، دامپزشک و کارشناس ارشد صنایع لبنی

مطالب مرتبط:

آشنایی با پنیر پیتزا یا موزارلا

ارزش غذایی و روش تولید پنیر لیقوان

پنیر و انواع آن

ارزش غذایی پنیر

دانستنی هایی درباره ی پنیر

پنیر و روش تهیه آن

تهیه پنیر طعم‌دار

پنیر، آدم را خنگ می ‌کند؟!

فقط پنیر پاستوریزه بخورید

طرز تهیه چند نوع پنیر

خاصیت آب ماست یا آب پنیر

مشاوره
مشاوره
در رابطه با این محتوا تجربیات خود را در پرسان به اشتراک بگذارید.