ما دكترهاى بسیار خوبى داریم

جناب آقاى شیخ عبدالنبى انصارى داراب ، از فضلاى حوزه علمیه قم ، می گوید:

مدت یك سال بود كه دچار كسالت شدید سردرد و سرگیجه شده بودم و در شیراز سه مرتبه و در قم پنج مرتبه و در تهران سه مرتبه به دكترهاى متعددى مراجعه و داروها و آمپولهاى فراوانى مصرف نموده بودم ، ولى تمام اینها فقط گاهى مسكن بود و دوباره كسالت عود مى كرد. تا این كه یكى از شبها، در عین ناراحتى به سختى به منزل آیة الله بهجت كه یكى از علماى برجسته و از اتقیاى زمان است ، براى نماز جماعت . در بین نماز جماعت حالم خیلى بد بود، طورى كه یكى از رفقا فهمید و پرسید: فلانى مثل این كه خیلى ناراحت هستى ؟

گفتم : مدت یك سال است كه این چنین هستم و هر چه هم به دكتر مراجعه نموده ام و دارو مصرف نموده ام ، هیچ تاءثیرى نداشته .

آن آقا، كه خودش از فضلا و متقین بود، فرمود: ما دكترهاى بسیار خوبى داریم ، به آنها مراجعه كنید.فورا فهمیدم و ایشان اضافه فرمود: متوسل به حضرت زهرا سلام الله علیها شوید كه حتما شفا پیدا مى كنید.

حرف ایشان خیلى اثر كرد و تصمیم گرفتم متوسل شوم . آمدم در خیابان با همان ناراحتى به یكى دیگر از فضلا برخوردم كه او هم حقیر را تحریص بر توسل نمود. پس به حرم حضرت معصومه سلام الله علیها رفتم و سپس به منزل و در گوشه اى تنها شروع به تضرع و توسل و گریه نمودم و حضرت زهرا سلام الله علیها را واسطه قرار دادم و بعد خوابیدم .  شب از نیمه گذشته بود، در عالم خواب دیدم كه مجلسى برقرار شد و چند نفر از سادات در آن شركت داشتند و یكى از آنها بلند شد و براى بنده دعایى كرد.

صبح از خواب بیدار شدم سرم را تكان دادم دیدم هیچ آثارى از سردرد و سر گیجه ندارم ، ذوق كردم و فورا رفتم با حالت نشاط و خوشحالى ، كه مدتى بود محروم بودم ، رفقا را دیدم و عده اى را دعوت كردم و مجلس ‍ روضه اى را در منزل برقرار نمودم و ان شاء الله تا پایان عمر این روضه ماهانه خانگى را خواهم داشت و اكنون كه حدود هشت ماه است از این جریان مى گذرد، الحمدلله حالم بسیار خوب و توفیقاتم چندین برابر شده و با كمال امیدوارى اشتغال به درس و تبلیغ داشته ام و دارم.(1)

همچنین در این رابطه جناب حاجى على اكبر سرورى تهرانى مى گوید:

خاله علویه اى دارم كه عابده و بركتى براى فامیل ماست و در شداید به او پناهنده مى شویم و از دعاى او، گرفتاریهایمان برطرف مى شود.

وقتى آن مخدره به درد دل مبتلا مى شود و به چند دكتر و بیمارستان مراجعه مى كند و فایده نمى كند، مجلس زنانه توسل به فاطمه زهرا سلام الله علیها فراهم كرده و اهل مجلس را هم طعام مى دهد.

همان شب در خواب حضرت زهرا سلام الله علیها را مى بیند كه به خانه اش تشریف آوردند به حضرتش عرضه مى دارد: كلبه ما محقر است و این كه روز گذشته از شما دعوت نكردم ، چون قابل نبودم .

پس كف دست مبارك را برابر صورتش مى گیرند و مى فرمایند: به كف دستم نگاه كن ! پس تمام اندرون خود را در آن كف مبارك مى بیند، از آن جمله رحم خود را مى بیند كه چرك زیادى در آن است . فرمود درد تو از رحم است و به فلان دكتر مراجعه كن ، خوب مى شوى .

فردا به همان دكترى كه فرموده بود مراجعه مى كند و دردش را مى گوید و به فاصله كمى درد برطرف مى گردد.

ضمنا باید متوجه بود كه ممكن بود مراجعه به دكتر و استعمال دارو همان لحظه او را شفا بخشد، لیكن چون خداوند به حكمت بالغه اش براى هر دردى دوایى خلق فرموده كه باید خاصیتى كه خداوند در آن قرار داده ظاهر شود. پس باید مریض در هنگام ضرورت ، از مراجعه به طبیب و استعمال دوا خوددارى نكند و بداند كه شفا از خداست ، لیكن به وسیله طبیب و دوا؛ مگر در بعضى موارد كه مصلحت الهى اقتضا كند. بالجمله شاید در مورد علویه مذكور چنین مصلحتى نبوده و لذا او را به سنت جارى الهى ، كه رجوع به طبیب و دوا است ، حواله فرمودند.

حضرت امام صادق علیه السلام مى فرماید:

«پیغمبرى از پیغمبران گذشته مریض شد، پس گفت : دوا استعمال نمى كنم تا خدایى كه مرا مریض كرد، شفایم دهد. پس خداوند به او وحى فرمود: تو را شفا نمى دهم تا دوا استعمال نكنى؛ زیرا شفا از من است، هر چند به وسیله دوا باشد».(2)

پی نوشت:

1) سیّد عبدالحسین دستغیب، داستانهاى شگفت، ص 202 و 200.

2) لثالى الأخبار، ص 116.

منبع:

کتاب «360 داستان از فضایل مصائب و كرامات فاطمه زهرا علیهاالسلام»، عباس عزیزى.