مائده های بهشتی

قطب راوندى به سند معتبر از جابر انصارى چنین روایت كرده است :

رسول خدا صلى الله علیه و آله چند روزى گذشت كه طعامى تناول نفرمود، تا آن كه گرسنگى بر آن حضرت بسیار غالب شد. به حجره هاى زنان خود وارد گردید و طعامى نیافت ، پس به حجره طاهره جناب فاطمه سلام الله علیها در آمد و فرمود: اى دخترك گرامى ! آیا نزد تو طعامى هست نتاول نمایم ؟ زیرا گرسنگى بر من زور آورده است .

فاطمه زهرا سلام الله علیها عرض كرد: نه ، به خدا سوگند كه طعامى نزد من نیست ، جانم فداى تو باد.

چون حضرت از خانه بیرون رفت ، یكى از كنیزكان فاطمه سلام الله علیها دو گرده نان و پارچه گوشتى از براى آن حضرت به هدیه آورد. پس ‍ فاطمه سلام الله علیها آن را گرفت و زیر كاسه پنهان كرد و جامه بر روى آن پوشانید و گفت : به خدا سوگند كه حضرت رسالت را اختیار مى كنم برخود و بر فرزندان خود. در حالیکه همه گرسنه بودند و محتاج به طعام .

پس امام حسن و امام حسین علیهماالسلام را به خدمت پدر بزرگوار خود فرستاد و آن حضرت را طلبید، چون تشریف آوردند گفت : اى پدر! بعد از رفتن شما حق تعالى طعامى از براى من رسانید و از براى تو پنهان كرده ام از فرزندان خود.

فرمود: بیاور اى دختر!

چون سر برداشت ، به قدرت حق تعالى آن كاسه پر از نان و گوشت شده بود.

چون فاطمه زهرا سلام الله علیها آن حالت را مشاهده كرد، متحیر شد. دانست كه از جانب حق تعالى است . پس حمد الهى را به جاى آورد و صلوات بر حضرت رسالت صلى الله علیه و آله فرستاد، آن طعام را به نزد آن حضرت آورد.

چون رسول خدا صلى الله علیه و آله آن كاسه پر از طعام را دید، شكر حق تعالى به تقدیم رسانید، پرسید: این طعام را از كجا آورده اى ؟

فاطمه سلام الله علیها گفت : از نزد حق تعالى آمده است ، به درستى كه حق تعالى هر كه را مى خواهد بى حساب روزى مى دهد.

رسول گرامى اسلام صلى الله علیه و آله، امیرمؤمنان على علیه السلام را طلبید. پس حضرت رسول و امیرالمؤمنین و فاطمه و حسن و حسین علیهم السلام و جمیع زنان آن حضرت از آن طعام تناول كردند تا سیر شدند.

فاطمه زهرا سلام الله علیها فرمود: آن كاسه به حال خود ماند و هیچ كم نشد تا آن كه جمیع همسایگان خود را از آن سیر كردم ، و حق تعالى در آن خیر و بركت بسیار كرامت فرمود.(1)

هدیه ای از سوی خداوند

ابن عباس مى گوید:

روزى در حالیکه على ، فاطمه ، حسن و حسین علیهم السلام در پیش روى پیامبر اكرم صلى الله علیه و آله نشسته بودند، جبرئیل بر آن حضرت نازل شده ، سیبى براى حضرت آورده و بدان وسیله به رسول گرامى اسلام صلى الله علیه و آله تحیت گفت . حضرت آن سیب را به على بن ابى طالب علیه السلام هدیه كرد. على علیه السلام آن را بوسیده ، ضمن تشكر از پیامبر آن را به حضرت برگردانید. حضرت آن را حسن علیه السلام هدیه كرد. حسن علیه السلام نیز ضمن ابراز تشكر آن را بوسیده ، بار دیگر به حضرت رسول صلى الله علیه و آله برگردانید.

بار دیگر رسول خدا صلى الله علیه و آله آن را به على بن ابى طالب علیه السلام داد. حضرت تحیت گفته ، همین كه خواست به حضرت برگرداند، سیب از بین انگشتانش به زمین افتاد و دو نیم شد و نورى از آن درخشید كه تا آسمان اول بالا رفت. در این هنگام دیدم كه بر آن سیب نوشته بود:

بسم الله الرحمن الرحیم

این هدیه است از خداوند متعال به محمد مصطفى ، و على مرتضى ، و فاطمه زهرا، و حسن و حسین ، نوادگان رسول خدا، و نیز امانى است از براى دوستداران آنها در روز قیامت از آتش. (2)

همچون مریم

زمخشرى در تفسیر خود، ذیل آیه «كلما دخل علیها زكریا» (آل عمران/37) از رسول خدا صلى الله علیه و آله نقل مى كند:

در یكى از روزهاى قحطى مدینه كه گرسنگى طاقتم را برده بود، زهرا برایم طبقى از غذا فرستاد، غذا را گرفته و به خانه زهرا درآمدم ، او را صدا زدم ، آمد و پارچه از روى طبق كنار زد. دیدم پر از گوشت و نان است . تعجب كردم و دانستم كه این مائده هاى آسمانى است . به زهرا گفتم : این از كجاست ؟ جواب داد: از جانب خداى سبحان ، او هر كه را بخواهد بى حساب روزى دهد.

اشك شوق بر دیدگان رسول صلى الله علیه و آله دوید؛ آن گاه فرمود: حمد خدایى را كه تو شبیه مریم قرار داد.

و سپس على و حسن و حسین - علیهم السلام - و تمامى همسرانش را فرا خواند و همه از آن خوردند و سیر شدند، در حالى هنوز غذاها باقى بود.

فاطمه سلام الله علیها براى تمامى همسایگانش هم از آن فرستاد. آن روز گرسنگان مدینه همه به بركت كرامت زهرا سلام الله علیها سیر شدند. (3)

طعام غیبى

هنگامى كه حسنین علیهماالسلام سه روز هیچ چیزى از خوراكى نخورده بودند، از گرسنگى بى تاب شده ، از مادر چیزى طلب كردند. چون در خانه از جنس خوردنى چیزى نبود، هر دم ایشان را به بهانه اى تسلى داده كه جد بزرگوارتان مى آید و چیزى برایتان مى آورد. باز آنان زارى مى كردند، به حدى كه جناب فاطمه سلام الله علیها دلگیر شد و اشكش جارى گردید برخاسته قدرى سنگ ریزه جمع نمود، در دیگى كرد و بالاى آن آب ریخت ، سر دیگ را پوشانیده ، آتش در زیر آن روشن كرد تا جوش آمد و به فرزندان دلبندش فرمود: اى جانان مادر! اینك صبر كنید، طعام بار كرده ام ، هنوز پخته نشده است .

ایشان بیرون مى رفتند و بعد از زمانى مى آمدند و به مادر مى گفتند: اگر آن پخته است جهت ما بیاور. آن بانو مى فرمود: هنوز خام است ، ساعتى صبر كنید تا پخته شود.

امام حسن علیه السلام بر سر دیگ رفته و سرپوش را برداشت و گفت : اى مادر! اگر پخته یا خام ، قدرى براى ما بردار تا بخوریم .