معرفی موشک های هوا به سطح(2)

از لحاظ کلی موشک های هوا به سطح (به جز دو گونه ضدرادار و ضدکشتی) می توان در قالب دو کلاس تاکتیکی و استراتژیک طبقه بندی کرد که موشک های استراتژیک هوا به سطح همان موشک های کروز هستند که از برد بیشتری برخوردارند و کاربرد عمده آنها در میادین نبرد برای هدف قرار دادن اهداف متحرک همچون زره پوش ها یا حمله به پل ها و انبارهای محافظت شده مناسبند در ادامه نگاهی خواهیم داشت به سیر پیشرفت سلاح های تاکتیکی هوا به سطح.

هدایت موشک های اولیه به صورت دید مستقیم و با استفاده از تجهیزات الکترواپتیک و روش مادون قرمز انجام می گرفت. روش مادون قرمز بیشتر برای هوای مه آلود و دید کم مناسب و برد کوتاه استفاده می شود. برای بردهای متوسط از هدایت تلویزیونی (TV) و سیستم تصویری مادون قرمز (IIR) که هدف در مانیتور خلبان قابل رویت است، استفاده می شود و خلبان می تواند تصمیم های لازم را برای شلیک موشک اتخاذ کند. بعدها برای استفاده ی دقیق تر و پوشش شرایط مختلف جوی، بعضا هر دو سیستم به کار گرفته شد و در این راستا برای رسیدن به دقت عمل مناسب استفاده از لیزر نیز متداول شد.

این سیستم های هدایت برای بردهای متوسط مناسب بوده ولی برای بردهای بیشتر از 100 کیلومتر نیاز بود که در طرح هدایتی موشک تجدید نظر شود. جهت تامین این خواسته برای بخش اولیه ی موشک های هوا به زمین برد بلند، از سیستم هدایتی اینرسی استفاده شده و برای بخش انتهایی مسیر و منطقه هدف از سیستم های IR یا تصویری استفاده می شود. به منظور کاهش خطای بخش میانی با توجه به پیشرفت فناوری، بهره گیری از سیستم های هدایت ناوبری دیگر نظیر GPS یا TERCOM  (در موشک های کروز) امروزه مد نظر قرار گرفته و دقت 9 تا 15 متر برای موشک های جدید گزارش شده است.

گروه دیگری از موشک های ضد تشعشعات امواج الکترومغناطیس می باشد و هدایت آنها به صورت غیر عامل عمل کرده و به طرف منابع انتشار امواج راداری کشیده می شوند. عیب موشک های اولیه ضد رادار که RAM نامیده می شوند، این بود که با قطع منابع انتشار راداری، سیستم هدایت گیج و قطع شده و هدف موشک را گم می کرد. با بهسازی هایی که در این زمینه انجام شد موشک های ضد رادار توانستند با قطع فرستنده راداری، مدتی در هوا پرواز یا پرسه زده (مانند موشک RAINBOW) و یا با چتر در هوا معلق بمانند. مانند موشک HARM که در جنگ خلیج استفاده شد تا منبع مذکور دوباره فعال شود. دسته ای از این موشک ها با قطع شدن منابع انتشار راداری بنا بر تشخیص آخرین موقعیت از هدف، به طرف آن کشیده می شوند.

در قسمت کنترل با دستگاه های کامپیوتری کارشناسان بر این عقیده اند که ما برای دسترسی به موشکی که در واقع ماشین باهوشی است، نزدیک شده ایم. به نظر آنها موشک زمانی می تواند از هوشش استفاده کند که دقیقا حدود و ثغور عملیاتی را که بایستی انجام بدهد، مشخص کرده باشیم و پس از اینکه یک بار به طور صحیح به آنها یا دادیم، از آن مرحله به بعد موشک قادر به انجام مکرر و مطمئن عملیات تعلیم شده می باشد. برای این مقصود باید به طور روشن و واضح به موشک گفته شود که هدف از انجام این ماموریت چیست؟ ما چه انتظاراتی از نحوه عملکرد موشک داریم؟ اینجاست که محدوده ی تجزیه و تحلیل فرا می رسد و فناوری کلید رمز آن را در اختیار ما قرار می دهد.

تجزیه و تحلیل به معنی ابزاری که از طریق محاسبه معادلاتی ریاضی و فرمول های مربوطه، عملیاتی را که باید موشک انجام بدهد، مشخص می کند.

     ادامه دارد...

منبع:missile forcast, military balance