فاطمیه آتش‎افروز دل است

گل، بی تو رخصت چمن آرا شدن نداشت

گل نه كه غنچه نیز دل وا شدن نداشت

بی مهرِ ماهِ روی تو، هرگز ستاره‌ای

ای زُهره روی! زَهره‌ی زهرا شدن نداشت

خیر كثیر! قدر تو این بس كه غیر تو

كس افتخارِ كوثرِ طاها شدن نداشت

تطهیر، بی طهارت تو، لفظ بود و بس

لفظی كه هیچ مایه‌ی معنا شدن نداشت

غیر از تو هیچ دختری، ای مادر پدر!

شایستـگیّ «امّ بیهـا» شدن نداشت

نخلی كه بود سایه نشینِ سرشكِ تو

در ریشه هیچ، حسرتِ طوبی شدن نداشت

دانم چرا ز خاك تو لاله نمی‌دمید

سرّ مگوی تو، سرِ گویا شدن نداشت

از چهره تربت تو اگر پرده می‌گشود

تا حشر، كعبه، فرصت پیدا شدن نداشت

تنهاست چاه، همدم تنهایی علی

او بی تو، میلِ همدمِ تن‌ها شدن نداشت

تابوت تو، علی، غم هجران، چهار طفل

«شب، مانده بود و جرأتِ فردا شدن نداشت» ¹

كس نداند مقام زهرا را

تا نداند مرام زهرا را

كس نداند در اقتدا به رسول

جز على، اهتمام زهرا را

كس به غیر از خدا نمى‏داند

در ره دین، قیام زهرا را

در ره تربیت مگر بینند

زادگان كرام زهرا را

مى‏ستاید به هل اتى یزدان

داستان صیام زهرا را

پاى ننهاده در جهان بشنید

گوش مادر، كلام زهرا را

دید چشم جهان پس از میلاد

جلوه‏ى صبح و شام زهرا را

كس نبیند به روز محشر هم

قامت خوش‏خرام زهرا را

هان! نگه‏دار باش، اى بانو!

در عمل، احترام زهرا را

دیده بگشا و در طریق عفاف

گام خود بین و گام زهرا را

واى بر تو! حلال اگر دانى

با تجاهل، حرام زهرا را

زَهر بى‏عفّتى كه قاتل توست

مى‏كند تلخ، كام زهرا را

مى‏كند ضربت تو، نیلى‏تر

چهره‏ى نیل‏فام زهرا را

یار آنان مشو كه بشكستند

درِ دارالسّلام زهرا را

حضرت قائم از تبه‏كاران

مى‏كشد انتقام زهرا را

مَلَك دوزخى اگر شنود

بشنود این خطاب از یزدان

از «نگارنده»، نام زهرا را

كه رها كن غلام زهرا را

ای ز دست و سینه و بازوی تو حیدر، خجل!

هم غلاف تیغ، هم مسمار در، هم در، خجل

با غروب آفتاب طلعت نورانی‌ات

گشته‌ام سر تا قدم از روی پیغمبر، خجل

همسرم را پیش چشم دخترم زینب زدند

مُردم از بس گشتم از آن نازنین دختر، خجل

گاه گاهی مَرد خجلت می‌كشد از همسرش

مثل من، هرگز نگردد مردی از همسر، خجل

همسرم با چادر خاكی به خانه باز گشت

از حسن گردیده‌ام تا دامن محشر، خجل

خواست زینب را بغل گیرد ولی ممكن نشد

مادر از دختر خجل شد، دختر از مادر، خجل

باغ را آتش زدند و مثل من هرگز نشد

باغبان از غنچه و از لاله‌ی پرپر، خجل

بانگ «یا فضّه خذینی» تا به گوش خود شنید

از كنیز خویش هم، شد فاتح خیبر، خجل

نظم «میثم» شعله زد، بر جان اولاد علی

تا لب كوثر بود از ساقی كوثر، خجل

بعد از سرشک خود، نشمارم ستاره ها

چشم حسین و اشک حسن، آه زینبین

از چار سوی بسته به من، راه چاره ها

چشم حسن اشاره به دیوار و در کند

خون می رود به قلب من از این اشاره ها

بین گوشواره بر کف دو گوشوار عرش

من هم شکسته ام چو دل گوشواره ها

اشک مرا نظاره و خود پاک می کنند

هر چند منعشان کنم از این نظاره ها

با قلب شکسته هر که آواز کند

با بال دعا به عرش، پرواز کند

از کار گره خوره نباید ترسید

«یا فاطمه» قفل بسته را باز کند

هر چند که روزگار پُرآفات است

امّا همه جا نشانه و آیات است

در پیچ و خم مسیرها گم نشویم

سررشته به دست «مادر سادات» است

بگذار به لبخند بخواند ما را

با آن دل خرسند بخواند ما را

ای کاش زلال و تازه و خوب شویم

تا «فاطمه» فرزند بخواند ما را